Zomaar een story op LinkedIn, deed bij mij ergens in de hoeken van mijn hersens een deur open. Hoeveel jaar terug? Precies weet ik het niet zo meer , gelukkig is er de site https://www.myheritage.nl/ of de site https://mensenlinq.nl/ om data te achterhalen, zo kom ik er net achter via een van deze sites dat het rond de jaren 1980-1984 is geweest. Wat ik wel herinner is de impact die het heeft gehad op mij destijds.
Een van de vriendinnen van mijn moeder had in dezelfde periode een dochters gekregen die dubbel gehandicapt waren. Het ene meisje kan ik me niet herinneren, het andere meisje heel duidelijk en helder. Een meisje wat je wel herkende maar niet de mogelijkheid had om met je te communiceren. Het ging in geluiden en bewegingen. Het grootste plezier de bloemenschorten in de toentertijd, immens dikke Wehkamp boek

Zittend op de grond lachend bladerend door het boek der boeken. Dat was een geluksmomentje voor iedereen, ehh niet voor mijn moeder want zelf het meisje in kwestie vond dat mijn moeder op afstand moest blijven. Het meisje kwam af en toe naar huis, ze woonde destijds in de Losserhof een groot complex wat zorg en verzorging bood aan mensen in alle leeftijden….Het was een groot gebouw met veel hol klinkende gangen, een soort van “gymzalen” ( ik kon en kan het niet anders verwoorden) met matrassen waarop mensen met een handicap lagen staat op mijn netvlies gebrand. Al pratend met de moeder van het meisje, liepen we door de gangen , een deur door en daar zat een klein wondertje een meisje die vastgeklemd zat aan de verwarming, die bij het horen van onze stemmen via mijn broekspijp omhoog klom en strak de armen om mee heen sloeg. Ze bleek blind te zijn en de verzorging gaf aan t is goed laat haar maar meegaan. Onwerkelijk wat men hoort in een stem, wat je voelt aan emoties in de armen die je vast blijven houden, gezicht tegen gezicht…Nog steeds voel ik de warmte als ik dit schrijf. Een meisje zo klein en verstillend mijn gezicht af tastend toen we stilstonden, die niet los wilde laten. Nooit dacht ik terug aan die dag…tot het moment van vandaag…..
De dochter van de vriendin van mijn moeder is ergens in die periode overleden. Nooit ben ik terug geweest naar het Losserhof. Had ik het gekund destijds hele dagen met mensen omgaan die in veel gevallen een meervoudige handicap hadden of hebben? Nee die zorg had ik destijds niet aan gekund. Tegenwoordig maak ik ook met deze mensen een praatje, waar dan ook en hoe dan ook.
Ik lief mensen in alle eenvoud die gesprekken met zich mee brengen of in de complexiteit van aandacht en liefde.
Doe eens lief het kost weinig en levert zoveel waardevolle en mooie momenten op die je leven enorm kunnen verrijken.
