Categorie: memorylane

06/07/202406/07/2024

Trots…

Vandaag is het een dag dat ik denk, wat zou mijn vader trots zijn geweest op me. Met name op het traject wat ik in ben gegaan met de tandarts https://www.tandartsputten.nl/ waar oog was voor alle details, mogelijkheden en wat oh zo belangrijk was…de ontstekingen die zich bevonden in mijn bovenkaak, waar je op geen enkele manier meer bij kon komen, immers alle kanalen waren al volgestort met cement jaren terug toen de kronen zijn gezet.

Het lijkt gister dat ik naast mijn vader zat op de stoel, die maandagmiddag in maart 2017, zijn hand vasthoudend en pratend over vakanties, cruisen en de tandarts. Cruisen is waarschijnlijk nu nog niet mijn ding, echter de tandarts was ik na de vorige verhuizing niet geheel vergeten, maar hey luisterende tandartsen zijn een unicum geloof ik zo langzamerhand. Dus pap, dit keer heb ik aangegeven wat ik wenste of het kon? ik zat met gierende zenuwen in de stoel. Tot de tandarts Ja zei…en ik dacht nu , dit keer ga ik het doen want he….het leek wel of iedereen mooie tanden mocht hebben…behalve als je Erna heet…en dat deed al tig keer heel veel pijn.

Een lang traject van wortelkanaalbehandelingen, opbouwen, wegbranden en freezen ( ja echt je leest het goed) van huilen bij de verdovingen en blij zijn met nieuw opgebouwde kiezen. Eten werd weer fijn, en dan realiseer je je hoe lang je eigenlijk bepaalde dingen niet meer kon eten, om te noemen een hard stokbrood, nootjes en lekker vlees. Eigenlijk gewoon het normale leven…..tenenkrommende en tranen trekkend he….Ja dat vond en vind ik dus ook.

De laatste dat is geweest afgelopen wpensdag, de verdoving was afzien, het trekken van 4 tanden ging snel, het frame werd geplaats..uch is het al gebeurd?????….er zaten ontstekingen, en eigenlijk was de enige vraag van de tandarts “gebruikt u bloedverdunners” nee ik gebruik geen medicatie…toch zette deze zin me weer aan het denken…immers ooit zat ik bij de artsen in het AMC met mijn moeder, er was een kruiswaarde bepaling gedaan en die was niet goed. Alle vragen kon ik met ja beantwoorden …scary ja maar ik heb toen al besloten “welke meerwaarde heeft het voor mij om te weten” …niks nada nul . Dus nu ook niet.

Rustig aan naar huis, auto geparkeerd en met paracetamol naar bed. Drinken veel drinken, water met een smaakje, het smaakje koop ik bijmhttps://www.bolerolimonadewinkel.nl/nl/ , zodat de verdoving snel uit mijn lijf is. Vla, Slagroomvla en Yoghurt met aardbeitjes en perzik, zijn mijn vriendjes…echter pijn heb ik niet gehad, wel naweeën van de verdoving (redelijk normaal weet ik uit ervaring).

Inmiddels heb ik gister rul gebakken gehakt met spinazie a la crème op en vandaag een saucijzenbroodje.. iedere dag gaat het een stukje beter. Voor volgende week maar yoghurt met muesli gehaald van https://www.zuivelhoeve.nl/assortiment/ van die 1 persoons bakjes, daar kan ik t wel mee doen naast zacht fruit voor tussendoor.

De winst lieve papa is dat ik weer durf te lachen. De eerste foto was gemaakt…echter een opm. van iemand deed me beseffen dat pijn voor iedereen een andere lading heeft. Dus foto verwijderd, het maakt mij niet minder trots…ik heb het dit keer alleen gedaan…alle dates bij de tandarts, waar ik altijd met iedereen mee ga…ik deed het gewoon alleen want tja papa net als Oma Dien altijd zei..”zie könnt better niks vroagn want ze wilt er altied wat veur terugge”….Vragen is in die zin ook niet mijn sterkste kant….

My live, my journey, dit keer kostte het uren, verlofdagen, bakken geld en onbetaald verlof….maar de glimlach zoals ik eruit zag voor ik de kronen kreeg…is onbetaalbaar :-)…happy lady aan deze kant…

Wat’s next ? ik ben goed zo, er hoeft niks verspijkerd of veranderd te worden…..op naar de volgende vakantie 🙂 waar dan ook…en pap ik merk t soms dat je meereist …met mij gaat het goed…ik volg mijn hart, neem beslissingen uit mijn hart…mijn hart weet de weg…

Pap deze is voor jou….wat had ik je graag trombone willen horen spelen….soms zou ik nog wel eens memorylane willen lopen met je,,, soms mis ik het delen en praten met je ……blaast een zoen naar de hemel

Glenn Miller – In The Mood [HQ] (youtube.com)

31/01/202431/01/2024

Vandaag is gisteren en gisteren was vandaag…

Vandaag, in de auto terug naar huis werd ik even heel stil. Ik hoorde even geen muziek noch zag ik de omgeving behalve het wegdek en de auto´s die ook deelnamen aan het verkeer.

Vandaag kwam het gesprek over ziektes en ziektebeelden. Ik kon me heel helder voor de geest halen dat ene moment in het ziekenhuis, jaren terug toen mijn vader met een ernstige longontsteking in het ziekenhuis lag. Ik stond naast een co-assistent en vroeg hem: “Hoe gaat het nu werkelijk met mijn vader”,, de beste man opende het dossier en daar stond het woord kanker als eerste woord naast longontsteking en de bloedwaardes die zoals ik toen zag niet goed waren…helemaal niet goed. Hij schrok van mijn vraag ..deed het scherm op zwart en zei: “dat mag ik u niet vertellen..” iets met privacy en een arts die dat alleen mocht vertellen…vandaar is nog steeds alles een beetje zwart en wazig…wel weet ik dat er een gesprek volgde met de longarts en de uroloog. De uroloog begreep me beter en maakte een afspraak op een van mijn vrije middagen. Toen heb ik alle uitleg gehad…En vandaag stond ik even in de kamer in het ziekenhuis waar mijn vader toen lag met een hoofd vol watten en beelden zo helder als een film die wordt afgedraaid op groot beeld… bizar…

Het was een open gesprek met collega’s en de zin “wat mag een organisatie of arts delen met derden”…die me terugwierpen in jaren terug. Klap ging een laatje in mijn hoofd en na een paar laatjes was ik in staat om mijn emoties redelijk te verbergen.

Vandaag bevond ik me korte tijd in gisteren voor mijn gevoel. Ik kon voor het eerst praten over die dag zonder tranen…zouden mijn collega’s wel aan mijn stem kunnen horen wat mijn gevoel hierbij was…..ik hoorde mezelf redelijk helder met een wat omfloerste stem. Zo een stem alsof je lang hebt staan zingen…bizar, praten over die dag zonder dikke tranen…en toch ook bijzonder.

MIjn vader hij blijft speciaal…zeker als er een kippenvel moment is, waar ik me ook bevind, dan weet ik dat hij bij me is. Bijgeloof prima, ik voel me er fijn bij.

Gister was vandaag en vandaag was even gisteren, dichterbij dan ooit en verder weg dan ever. Geen tranen wel emoties en ja missen doe ik hem nog steeds als ik een pannenkoek eet of in zijn favoriete eethuis in Ermelo een lunch nuttig,

Als gisteren en vandaag samenvoegen is er morgen een nieuwe dag….

Dag pap, je was even zo dichtbij …ook al ben je er al bijna 6 jaar niet meer

Deze is voor jou pap…de muziek waar je zo van hield …en wat je ik zo graag had horen zingen als jonge jongen met een stem van goud, dat mensen afstapten van hun fiets om te luisteren…….in de gang tussen de woningen van jullie en de buren destijds…..

dag pap vandaag was je gewoon even heel dichtbij in alles….

https://www.youtube.com/watch?v=O-RFKSdEKvU

13/01/202313/01/2023

Een sprong in de tijd….

Zomaar een story op LinkedIn, deed bij mij ergens in de hoeken van mijn hersens een deur open. Hoeveel jaar terug? Precies weet ik het niet zo meer , gelukkig is er de site https://www.myheritage.nl/ of de site https://mensenlinq.nl/ om data te achterhalen, zo kom ik er net achter via een van deze sites dat het rond de jaren 1980-1984 is geweest. Wat ik wel herinner is de impact die het heeft gehad op mij destijds.

Een van de vriendinnen van mijn moeder had in dezelfde periode een dochters gekregen die dubbel gehandicapt waren. Het ene meisje kan ik me niet herinneren, het andere meisje heel duidelijk en helder. Een meisje wat je wel herkende maar niet de mogelijkheid had om met je te communiceren. Het ging in geluiden en bewegingen. Het grootste plezier de bloemenschorten in de toentertijd, immens dikke Wehkamp boek

Zittend op de grond lachend bladerend door het boek der boeken. Dat was een geluksmomentje voor iedereen, ehh niet voor mijn moeder want zelf het meisje in kwestie vond dat mijn moeder op afstand moest blijven. Het meisje kwam af en toe naar huis, ze woonde destijds in de Losserhof een groot complex wat zorg en verzorging bood aan mensen in alle leeftijden….Het was een groot gebouw met veel hol klinkende gangen, een soort van “gymzalen” ( ik kon en kan het niet anders verwoorden) met matrassen waarop mensen met een handicap lagen staat op mijn netvlies gebrand. Al pratend met de moeder van het meisje, liepen we door de gangen , een deur door en daar zat een klein wondertje een meisje die vastgeklemd zat aan de verwarming, die bij het horen van onze stemmen via mijn broekspijp omhoog klom en strak de armen om mee heen sloeg. Ze bleek blind te zijn en de verzorging gaf aan t is goed laat haar maar meegaan. Onwerkelijk wat men hoort in een stem, wat je voelt aan emoties in de armen die je vast blijven houden, gezicht tegen gezicht…Nog steeds voel ik de warmte als ik dit schrijf. Een meisje zo klein en verstillend mijn gezicht af tastend toen we stilstonden, die niet los wilde laten. Nooit dacht ik terug aan die dag…tot het moment van vandaag…..

De dochter van de vriendin van mijn moeder is ergens in die periode overleden. Nooit ben ik terug geweest naar het Losserhof. Had ik het gekund destijds hele dagen met mensen omgaan die in veel gevallen een meervoudige handicap hadden of hebben? Nee die zorg had ik destijds niet aan gekund. Tegenwoordig maak ik ook met deze mensen een praatje, waar dan ook en hoe dan ook.

Ik lief mensen in alle eenvoud die gesprekken met zich mee brengen of in de complexiteit van aandacht en liefde.

Doe eens lief het kost weinig en levert zoveel waardevolle en mooie momenten op die je leven enorm kunnen verrijken.

De Losserhof -webfind- in de jaren 1980-1984

27/09/202127/09/2021

10 jaar terug….

Zo maar een foto voor velen, voor mij een dankbare herinnering. De laatste vakantie met mijn ouders waarin niks onmogelijk was. Fietsen, wandelen, samen koken en eten. Uit eten en wat was het fijn de vakantie in Limburg. Het park waar ik zelf nooit meer naar toe zal gaan om de emoties die in mijn hart zijn geëtst niet open te laten gaan. De emoties zitten daar goed, de traan viel machteloos zijn weg zoekend over mijn wang.

Die ene foto in mijn herinnering op facebook die ik vandaag niet gedeeld heb. He, hoor ik je denken maar jij deelt bijna alles…bijna inderdaad maar dit is een foto…zo speciaal..zo intens genietend van alles. Dus alleen van en voor mijn ogen.

Wat is er zo bijzonder aan de foto? De synergie die er toen was tussen twee mensen die me dierbaar waren/zijn, die heb ik echt maar op heel weinig foto’s terug gezien. De communicerende houdingen zonder aversie of iets anders waar ik te veel van heb gezien.

Fietsen, toen door een bos waar zoveel tamme kastanjes stonden, dat mijn vader begon te vertellen dat hij toen hij klein was en zijn papa nog leefde, ze kastanjes gingen zoeken, samen op de fiets. Hoe ze samen hun schat voorzichtig boven de schouw legden, boven de haard, zodat ze konden drogen. Ik zie beelden van toen en dat moment 10 jaar geleden waar mijn vader een kommetje bovenop de radiator zette om de kastanjes die hij zo zorgvuldig had gezocht, te laten drogen. Ik zie zijn gezicht vertrekken in emoties in fracties van secondes.

Mijn ouders …toen en de laatste jaren voor 2017…bizar hoe dingen veranderen. Een ding veranderde nooit de passie waarmee mijn vader iets deed….

Pap soms mis ik je meer dan ik ever zou kunnen bekennen…de kastanjes zijn er bijna weer…mss ga ik er wat zoeken om in een vaas te doen, herfst in huis. Jij zou het prachtig vinden…

Liefs E.

15/06/202115/06/2021

De telex…

Zomaar een dag op kantoor met een leuk gesprek over verschil van nu en toen.

Managers van vandaag zijn de mensen van meestal rond de 40 en hebben een hoog carrière move gehalte. Nee daar is niks mis mee, maar de snelheid van jonge mensen is net als het computer tijdperk, wat je gister deed is morgen verleden tijd en oud. Ook daar is niets mis mee heb ik als bijna 60 jarige geleerd. Immers er is een verschil, verschillen die op alle vlakken duidelijk zijn. Als mens en als persoon merk je dar niks van :-). Echter in gesprekken….

Het begon met jij hebt nog schrijfwerk gedaan nu thuis even gravend, ja alles werd met de hand vast gelegd en telmachnine’s ja je weet wel een soort rekenmachine met zo een papier rol 😉 oh is dat al lang geleden en ken je die uit een museum…:-) . Het woord wat alles zei in fracties van secondes…de telexmachine.

Het woord telex bracht me terug naar mijn jeugd, ik denk dat ik een jaar of 6 was en ik regelmatig mijn vader ophaalde die als metaalbewerker bij de Heemaf werkte. De Heemaf een groot gebouw met een soort van loodsen, veel steen en weinig raampjes. Als je langs de portier kwam, die echt iedereen persoonlijk kende, die altijd met een schuine knipoog zei: “loop maar door je weet de weg”…en daar ging ik klapdeuren door van die rubberen of zoiets…en helemaal achterin was mijn vaders werkplek, de draaibank links en daar nog iets achter in het midden stonden de lassers. Gefascineerd kon ik daar naar kijken, Siegfried werkte er oa. Later zou ik veel meer zien van de Heemaf werken en wat ze nu eigenlijk maakten..

Het was een zonnige dag, die dag dat we vanuit de werkplaats naar het “kantoor” liepen want mijn vader moest iets afgeven bij de dames van de telefonie wat weer met een personeelsvereniging te maken had. Het kantoor zo anders, vreemde geuren en geluiden. Waar pap moest zijn, het was een ruimte van smal en lang met grote apparaten waaruit een geluid kwam wat ratelde en als het geluid stilhield , moest er een papier afgescheurd worden wat in een bakje ging voor de postkamer. De inhoud van dat bakje ging met een interne postbode naar de juiste afdeling.

Een sprong naar vandaag, de telex, een stukje uitleg, bracht me in luttele seconden terug naar dat moment in de werkplaats van mijn vader, ik bevond me in een kantoor, maar de lucht die mijn neus in kwam was de geur van metaalbewerking. De geur waar mijn vader destijds thuiskwam. De geur die me deed denken aan mijn fluitende vader, de man die zo blij was als je hem ophaalde. Het moment dat ik even iets gas terug nam..het benam me nogal de adem..de geur van metaal in een grote spik en span kantoortuin.

Mijn vader Jan Kuipers * 1928 +1917, was een uniek man net als het moment van vandaag…

ps mocht je ooit de Neeltje Jans bezoeken het grote bedieningspaneel daar heeft mijn vader aan meegewerkt tijdens zijn werkzame jaren.

07/12/202007/12/2020

2020….

Was het een jaar van wow…nee dat was het niet, immers Corona ofwel Covid 19 nam de wereld in beslag. Zowel op het media vlak als vakanties, de dingen die het leven leuk maken en die een onbevangenheid vereisen.

Al drie jaar genoot ik van mijn herwonnen vrijheid na de zorg voor mijn ouders, nooit heb ik het zorgen gezien als een lockdown, maar de bank was mijn plekje, zodra ik de laptop pakte was er “oorlog” lagen er boeken scheef was er “oorlog”…op het werk in die tijd was het onrustig…en nu hebben we covid 19 en is de hele wereld onrustig en in opperste staat van paraatheid.

Ooit zong de Jazz Politie een liedje “ze staan klaar de laarzen zwart gepoetst”…hoe waar want er lijkt een nieuwe versie van de NSB te zijn opgestaan, die van “vier jij een feestje dan bel ik, ben je met meer mensen in huis dan bel ik, draag jij geen mondkapje ik bel….doodeng daarbij lijkt het een kwestie van tijd voor de vlam letterlijk in de pan slaat ergens in de wereld.

Ik ben single, niet altijd even “happy” als ik wel zou willen zijn. Niet altijd happy met mezelf maar overall fijn lekker. Mijn lockdown van een paar jaar geleden doet me meer dan ik wil toegeven…nu kan ik weg en wil ik niet weg…duik ik het liefst onder in mijn huisje in mijn veiligheid…genieten jazeker met vlagen en momenten dat het me allemaal geen zier kan schelen. Want eerlijk als je als een soort van remie over de wereld dwaalt….je wereldje klein wordt ( ik had en heb me zo voorgenomen het mag nooit meer zo klein worden als toen) hoe ga je dan om met die emotie.

Ik heb ontdekt, dat ik doorgedenderd ben in een moordend tempo, na het overlijden van mijn ouders, dat ik nu misschien pas tot rust kom en dat alle emoties die daar bij komen kijken in mijn huis horen en bij mij, dat ik die emoties niet kan en wil delen, omdat ik bang ben dat men het niet snapt maar zegt : “joh t komt goed …of iets in die trant”. Het hoort bij een stukje rouw waar ik 3 jaar geleden geen tijd voor heb genomen noch gekregen…doordoen was het advies….

Ik ben ik, een knokker, ik denkt te snel, ik denk in beelden en ben hsp..dus voel veel meer dan mensen beseffen. Veranderende houdingen ik merk ze en kan er niets mee omdat ik geleerd heb in al die jaren niet alles heeft betrekking op mij.

2020 dit jaar mag uit mijn balboekje…en als covid 19 niet gewoon ergens naar toe gaat waar de zon niet schijnt…en mij en de hele mensheid “het voor eeuwig onbevangen ” afneemt, dat je alles in je vrije tijd moet gaan plannen…dan weet ik nog zo net niet of het leven wel zo prettig dan wel aangenaam is…Voorlopig ben ik als single misschien wel t beste af…mijn bubbel is klein en lijkt oneindig klein te worden…vroeger nam mama mijn vrienden en vriendinnen af, ze pikte ze in…nu hebben we covid 19 die pikt alles in wat het leven leuk maakte. En dan laten we de hele politiek er maar niet bij betrekken want een virus stoppen….ik heb daar zo mijn ideeën over…de toekomst zal uitwijzen wie dit geflikt heeft want alles komt ooit uit…

Dus de kerstboom staat, mijn weekend met kerst redelijk gepland….dus kom maar door met sneeuw en vrieskou 🙂 dat maakt blij…het knisperen van vers gevallen sneeuw samen met de vrieskou…

Als ik een wens mag doen…

Alvast fijne feestdagen en een super goed 2021 dat wensen uit mogen komen en dat het leven leuk wordt 🙂

Dag 2020

24/12/201824/12/2018

Kerstavond….

Vandaag denk ik onbewust of toch heel bewust terug naar mijn jeugd. Ergens toen ik een jaar of acht was denk ik.

Kerstavond voor velen een bijzondere avond, voor mij nu iets van gewoon een vrije dag en toch gaan mijn hersens spinnen en draait mijn hoofd plaatjes uit lang vervlogen tijden met mensen waarvan een deel al lang niet meer op deze aarde is. Plaatjes die ik liefheb omdat ze bijzonder zijn, plaatjes uit een onbezorgde jeugd.

Kerstavond lopend naar Oma en Opa via de stad, ja Hengelo was in die tijd een stad voor me, fantastische verlicht, de mooie straatverlichting de warenhuizen “Bisschoff” en “van Wezel” de speelgoedwinkel met het handje dat door de warmte (wist ik toen echt niet) een trein liet rijden in de etalage. Uren konden we er naar kijken. Er waren geen rolluiken en alle winkels waren gezellig met hun unieke etalages en versieringen. Het allermooiste was wel de Lambertuskerk, stil naar binnen om in verwondering van zijn grootsheid, de meest mooie kerststal te bewonderen. Of de kerststal er nog is? Met de kerst ben ik niet in Hengelo, niet meer… Kerken, ik hou van ze, net als mijn moeder, zij hield ook van kerken en de achter- of naastliggende kerkhoven.

De geborgenheid van de Lambertus kerk, de imposante kerk midden in de stad, rond die kerstdagen in mijn jeugd, ondanks dat wij niet gelovig zijn, kan ik zelfs nu nog oproepen. Het voelde toen als een simpele warme deken. De imposante kerk midden in de stad. Dit heb ik in vele kerken mogen ervaren al dan niet met een leuk of fijn en zelfs hele bijzondere gesprekken met mensen in diverse rollen.

Daarna liepen we verder langs mooie huizen met grote kerstbomen de tuinen waren niet zo verlicht als nu. Gewoon kerst vierde je binnen in huis met je famielie.

Bij Oma en Opa aten we biefstuk met champignons en witbrood en de jus die Oma maakte…nooit heb ik het meer zo lekker gehad. Ja alles zal te maken hebben met de sfeer, de mensen en het familiegevoel van toen. Als het dan ook nog eens zacht sneeuwde was het een soort van feeërieke avond. We keken een avond vullend programma op tv en ‘t was goed.

Jaren later, besefte ik tijdens een kerkdienst op kerstavond, dat het bijzonder is om in een kerk te zitten. De veiligheid van de kerk bied troost als je het nodig hebt.

Vandaag heb ik lang nagedacht over kerstavond. Alleen hier in mijn paleisje waar ik me happy en geborgen voel en toch de weemoed me inhaalt. Nee ik ga niet naar de kerstnachtmis…de laatste keer in een kerk waren er alleen maar tranen…en kerstavond is voor herinneringen aan toen…toen de wereld nog een podium was en wij toeschouwers van levens.

Inmiddels ben ik het leven en ben ik dankbaar dat naast de boosheid over wat was gebeurt er nu positieve dingen boven komen waar ik dankbaar voor ben ze te hebben mogen meemaken.

Familie is uniek, een saamhorigheid, de liefde en het erbij horen ook al voelt dat niet altijd zo….

Bijzondere gedachtes aan levens, bijzondere momenten die me dierbaar zijn…die me doen beseffen dat zij me zoveel mee hebben gegeven.

Ik wens iedereen waar dan ook ter wereld een fijne kerstavond, een goede kerstnachtdienst en vooral hele fijne kerstdagen met hen die je lief zijn.

For all my english followers,.. “I wish you all a good Christmas with those you love”

En voor alle lieve schatten in het hiernamaals…uit de life show van Helene Fischer 🙂 …

22/09/201822/09/2018

Strijken….

Strijken…

Verbaasd kijkt iedereen me aan als ik zeg ik moet strijken. Moet ik strijken welnee maar ik vind het een cadeautje aan en voor mezelf om na een warm bad tussen frisse en gestreken lakens te liggen dus strijk ik met enige liefde mijn beddengoed :-).

Vandaag kwam daar nog iets bij…en met het strijken daarvan stapte ik terug in de tijd.

In 2000 leerde ik mijn toenmalige vriend tegen, leuke avonden volgden van ‘t café De Zon bij het Waagplein in Amsterdam naar café Witte de Witstraat waar live muziek was en je ook kon dansen…van daar gingen we naar de meest leuke en spannende locaties op de zaterdagavond…eng scary leuk fantastisch van spijkerbroek en bloes naar jurken enzo, nooit slank nooit mooi genoeg, nooit goed genoeg….en nu strijk iets wat lijkt op dat van toen…
Ik strijk en memories vliegen door mijn hoofd…het is goed…toen was toen …nu is nu..

Ik ben wie ik ben dus draag ik een soort van memorylane met dat verschil dat ik me top voel er mag zijn en dus met een fijn gevoel iets sta te strijken…

Vrijdag…is het al vrijdag…mijn strijkwerk zegt leg me nu maar in de kast mutsie…vrijdag…dus draal ik nog bij iets wat ik graag wil omdoen maar.zucht..wel niet zucht volgend dilemma…dus nog even tijd…en het past wel bij de outfit van vrijdag…niet gebonden en vrij en toch gebonden aan de vrijheid die me het feesten op welke manier me geeft..

Tot vrijdag mompel ik…en begin te zingen waarop mijn buurman appt dat het badkamermuziek is!!! dammmm het raam stond open 😉

Ik app terug, zin in een feestje…zijn antwoord “eng hoor die feestjes van jou” grinnnnn

Mijn avond is goed…nu even de week door komen 🙂

@@ Het feest was bijzonder leuk..ergens in Groningen met lieve leuke aardige mensen 🙂

04/05/2018

Bezinning…..

Vrijheid het woord is de hele week al denderend op alle geluidsgolven aanwezig.

Ik kan niet anders zeggen dat na alle jaren zorgen deze vrijheid die ik nu ervaar me meer waard is dan alle andere vrije jaren voor het zorgen.

Vrijheid is voor mij inderdaad, mijn hart volgen, genieten met een hoofdletter of het nu de feestjes zijn die ik bezoek of de immens leuke waardevolle gesprekken her en der met lieve leuke mensen van alle leeftijden en alle geloven.

Vrijheid is ook even me niet zo goed voelen, even een “verdriet momentje” hebben, inmiddels weet ik dat dat ook maar van korte duur is. Vrijheid is dan ook me even afsluiten van alles en iedereen, terugkomen in mezelf, zodat mijn fundering steviger wordt, zonder dat ik immense muren of gietijzeren gordijnen opwerp.

Vrijheid is ook, in gedachten aan het strand van Normandië staan, in herinnering aan de lieve Amerikaanse mensen , op een respectabele leeftijd, die ik jaren geleden ontmoette op een deel van Omaha Beach. Zij herdachten hun broer, een van de velen die het leven lieten zodat wij nu kunnen doen en laten wat we willen.

Samen de tranen, samen met mijn ouders, zij spraken geen Engels de amerikanen geen Nederlands en de Fransen alleen Frans, deelden we emoties en was ik de brug tussen de duizenden emoties met een wijn en stokbrood. Wat zou ik nu graag dat moment over willen doen…ook dat is vrijheid, je gedachten zijn van jou van niemand anders, tenzij je ze deelt…

Vrijheid is uitgaan, zeggen wat je denkt en wat je wilt/wenst, leuk of niet leuk vindt.

En toch verlang ik soms naar die vrijheid in gebondenheid verbonden met iemand dat me snapt en begrijpt. Die in alle vrijheid kan en durft te zeggen en te vragen en soms het vragen en zeggen overslaat en doet, omdat Hij dat wil.

Vrijheid is bezinnen op wat is, kan en zou kunnen.

Letters ze vinden altijd hun weg op het papier…zomaar een schrijfsel..zomaar ik in een flow..bezinning ‘t brengt veel te weeg op de dag 4 mei …

11/02/2018

Eén jaar later….

Vanmorgen keek ik op Facebook wat er vorig jaar deze dag was…Het was shocking te lezen dat juist op deze dag mijn vader de opmerking heel verdrietig zei: ” Voor mam en mij komt de dood te laat”. Toen kwam hij binnen vandaag helemaal….niet een beetje nee als een boomerang..stil gleed er een traan over mijn gezicht…Had hij het toen aangevoeld? Pap was een man van weinig woorden maar als hij iets zei of vertelde dan wist je het wel. Pap lag in het ziekenhuis en wist hij meer dan mij …nog meer dan iedereen samen? Geen idee maar ik mis de leuke dingen doen op zaterdag, dus ik ga weer terug naar het begin…de zaterdag is van mij…

Deze dag een jaar geleden de aanloop naar een veranderd leven, waarin ik door moet…dus heb ik gedaan wat ik doen moest om alles weer een plekje te geven. Immers vanaf nu tot april is een tijd van herinneren en een plek geven wat ik vorig jaar in alle hectiek van regelen en afregelen heb vergeten te doen.

Een uitgaansmoment afgezegd en fijn gepoetst, een soeppakket voor vanavond.

Nu maar fijn te zitten voor een leuke film. Ja een feel good movie 🙂 al tig keer gezien maar wie maalt daar nu om.

Ik, films en feel good momenten om de nare moeilijke lastige momenten een plaats te geven in en buiten de bubbel van rouw. Want rouw om 2 lieve mensen doe je niet constant…dat gaat met vlagen heb ik ontdekt…

Liefs E.