Notice: spl_autoload_register(): Argument #2 ($do_throw) has been ignored, spl_autoload_register() will always throw in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-content/plugins/google-publisher/ClassAutoloader.php on line 27

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the subscribe2 domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wemail domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114
Memorylane – schrijfmomenten

Vandaag is gisteren en gisteren was vandaag…

werbfind

Vandaag, in de auto terug naar huis werd ik even heel stil. Ik hoorde even geen muziek noch zag ik de omgeving behalve het wegdek en de auto´s die ook deelnamen aan het verkeer.

Vandaag kwam het gesprek over ziektes en ziektebeelden. Ik kon me heel helder voor de geest halen dat ene moment in het ziekenhuis, jaren terug toen mijn vader met een ernstige longontsteking in het ziekenhuis lag. Ik stond naast een co-assistent en vroeg hem: “Hoe gaat het nu werkelijk met mijn vader”,, de beste man opende het dossier en daar stond het woord kanker als eerste woord naast longontsteking en de bloedwaardes die zoals ik toen zag niet goed waren…helemaal niet goed. Hij schrok van mijn vraag ..deed het scherm op zwart en zei: “dat mag ik u niet vertellen..” iets met privacy en een arts die dat alleen mocht vertellen…vandaar is nog steeds alles een beetje zwart en wazig…wel weet ik dat er een gesprek volgde met de longarts en de uroloog. De uroloog begreep me beter en maakte een afspraak op een van mijn vrije middagen. Toen heb ik alle uitleg gehad…En vandaag stond ik even in de kamer in het ziekenhuis waar mijn vader toen lag met een hoofd vol watten en beelden zo helder als een film die wordt afgedraaid op groot beeld… bizar…

Het was een open gesprek met collega’s en de zin “wat mag een organisatie of arts delen met derden”…die me terugwierpen in jaren terug. Klap ging een laatje in mijn hoofd en na een paar laatjes was ik in staat om mijn emoties redelijk te verbergen.

Vandaag bevond ik me korte tijd in gisteren voor mijn gevoel. Ik kon voor het eerst praten over die dag zonder tranen…zouden mijn collega’s wel aan mijn stem kunnen horen wat mijn gevoel hierbij was…..ik hoorde mezelf redelijk helder met een wat omfloerste stem. Zo een stem alsof je lang hebt staan zingen…bizar, praten over die dag zonder dikke tranen…en toch ook bijzonder.

MIjn vader hij blijft speciaal…zeker als er een kippenvel moment is, waar ik me ook bevind, dan weet ik dat hij bij me is. Bijgeloof prima, ik voel me er fijn bij.

Gister was vandaag en vandaag was even gisteren, dichterbij dan ooit en verder weg dan ever. Geen tranen wel emoties en ja missen doe ik hem nog steeds als ik een pannenkoek eet of in zijn favoriete eethuis in Ermelo een lunch nuttig,

Als gisteren en vandaag samenvoegen is er morgen een nieuwe dag….

Dag pap, je was even zo dichtbij …ook al ben je er al bijna 6 jaar niet meer

Deze is voor jou pap…de muziek waar je zo van hield …en wat je ik zo graag had horen zingen als jonge jongen met een stem van goud, dat mensen afstapten van hun fiets om te luisteren…….in de gang tussen de woningen van jullie en de buren destijds…..

dag pap vandaag was je gewoon even heel dichtbij in alles….

https://www.youtube.com/watch?v=O-RFKSdEKvU

Share Button

Een sprong in de tijd….

Zomaar een story op LinkedIn, deed bij mij ergens in de hoeken van mijn hersens een deur open. Hoeveel jaar terug? Precies weet ik het niet zo meer , gelukkig is er de site https://www.myheritage.nl/ of de site https://mensenlinq.nl/ om data te achterhalen, zo kom ik er net achter via een van deze sites dat het rond de jaren 1980-1984 is geweest. Wat ik wel herinner is de impact die het heeft gehad op mij destijds.

Een van de vriendinnen van mijn moeder had in dezelfde periode een dochters gekregen die dubbel gehandicapt waren. Het ene meisje kan ik me niet herinneren, het andere meisje heel duidelijk en helder. Een meisje wat je wel herkende maar niet de mogelijkheid had om met je te communiceren. Het ging in geluiden en bewegingen. Het grootste plezier de bloemenschorten in de toentertijd, immens dikke Wehkamp boek

webfind

Zittend op de grond lachend bladerend door het boek der boeken. Dat was een geluksmomentje voor iedereen, ehh niet voor mijn moeder want zelf het meisje in kwestie vond dat mijn moeder op afstand moest blijven. Het meisje kwam af en toe naar huis, ze woonde destijds in de Losserhof een groot complex wat zorg en verzorging bood aan mensen in alle leeftijden….Het was een groot gebouw met veel hol klinkende gangen, een soort van “gymzalen” ( ik kon en kan het niet anders verwoorden) met matrassen waarop mensen met een handicap lagen staat op mijn netvlies gebrand. Al pratend met de moeder van het meisje, liepen we door de gangen , een deur door en daar zat een klein wondertje een meisje die vastgeklemd zat aan de verwarming, die bij het horen van onze stemmen via mijn broekspijp omhoog klom en strak de armen om mee heen sloeg. Ze bleek blind te zijn en de verzorging gaf aan t is goed laat haar maar meegaan. Onwerkelijk wat men hoort in een stem, wat je voelt aan emoties in de armen die je vast blijven houden, gezicht tegen gezicht…Nog steeds voel ik de warmte als ik dit schrijf. Een meisje zo klein en verstillend mijn gezicht af tastend toen we stilstonden, die niet los wilde laten. Nooit dacht ik terug aan die dag…tot het moment van vandaag…..

De dochter van de vriendin van mijn moeder is ergens in die periode overleden. Nooit ben ik terug geweest naar het Losserhof. Had ik het gekund destijds hele dagen met mensen omgaan die in veel gevallen een meervoudige handicap hadden of hebben? Nee die zorg had ik destijds niet aan gekund. Tegenwoordig maak ik ook met deze mensen een praatje, waar dan ook en hoe dan ook.

Ik lief mensen in alle eenvoud die gesprekken met zich mee brengen of in de complexiteit van aandacht en liefde.

Doe eens lief het kost weinig en levert zoveel waardevolle en mooie momenten op die je leven enorm kunnen verrijken.

De Losserhof -webfind- in de jaren 1980-1984
Share Button

Eén zin ….

webfind
webfind

 

Het was echt maar één zin, de zin die me in fracties van seconden terugbracht naar het moment waarop je je moeder werkelijk herinnert als de dag van gisteren. Voor mij was dat het fotomoment met mijn nieuwe lakschoenen en witte gebreide kniekousen. Ja met rokje en al voor de foto .

Een zin van een medebewoonster in het bejaardenhuis waar mijn moeder verblijft. Welke zin vraag je je af? Ik hoor het je denken.

De zin “Ik kan er niet tegen, want ik heb je moeder zo anders gekend”.  Die ene zin, want wat is kennen???

Die zin bracht me dus terug naar toen en langzamer weer naar nu het heden. Waar de eens zo sterke vrouw stond zit nu een lief mens in een rolstoel of stoel. Sterk is ze, alles gaat door op karakter en de kracht die ze nog heeft. Hoe goed ik mijn moeder ken? Heel goed, we delen een huis als 23 jaar, samen met mijn vader. Dus beide ken ik als mijn broekzak.

Ik ze achteruit gaan, de een sneller en anders dan de ander. Ik zie ook wat jij niet ziet, immers wat is een paar weken op een heel leven.

Die ene zin zette de tijd stil in Frankrijk, waar we het samen zo onmetelijk fijn en gezellig hebben gehad. Een tijd waar ik met enige weemoed aan terugdenk en me net bedenk dat ik daar naar toe ga als het kan. Zodra de zorgen over zijn, loop ik nog een keer Memorylane. Samen in gedachten over toen.

Liefs E.

 

Bewaren

Share Button

Terug in de tijd

dauwtrappen

Het is al jaren terug, bij het wakker worden vanmorgen schoot het door mijn hoofd. Terug in de tijd. De tijd waarin gewone fietsen nog normaal waren, zonder handremmen en een motortje of elektrisch, waar hele families op Hemelvaart vroeg uit de veren gingen en trappen, op de pedalen heel vroeg, picknick mand mee, plaid en een waanzinnig goed humeur. Iedereen belde naar elkaar, zwaaide en zingen op de fiets was niet gek. Dancings en kroegen die al heel vroeg pakweg 7 uur in de ochtend,  open waren en ja er werd dan ook gedronken in bier en andere drankjes.

Die Hemelvaartsdag, fietsend met Oma, Opa en mijn ouders gingen we op weg naar Denekamp. Onderweg regende het behoorlijk. Dus belanden we in het restaurant bij de open haard.  De asbak op tafel en Opa vertelde verhalen. Ja roken kon en mocht toen gewoon binnen. Heerlijk toeven maar ja terug naar Hengelo regende het steeds harder en steeds meer. Dus drijfnat thuis via het Chinese restaurant. Met zijn allen eten, moe maar oh zo voldaan van een super dag in het Twentse Landschap.

Inmiddels zijn we tig jaren verder, zijn er mensen niet meer en zijn mijn ouders zelf Oma en Opa. Hemelvaart is vooral lekker uitrusten en genieten van de tuin en de tv. Verhalen vertellen soms.

Maar wat is het fijn dat er rust is ook zonder het fietsen is het super zo en maakt deze dag deel uit van mijn nieuwe start.

Zoals iemand op Facebook als vertelde: “Maak een nieuwe herinnering”.

Liefs E.

fietsen_natuur

Share Button