Het is bijna 2 jaar geleden en ik herlas mijn blog wat ik toen schreef in April 2017 “Duizend stukjes” Vandaag leek het gisteren dat het gezegd werd. Toch is er in die 2 jaar veel gebeurd.
Ik nam 500 stukjes mee naar nu, van die 500 stukjes vielen er weer meer en meer af om de nieuwe “mezelf” een plek te geven. Wat ik me niet besefte dat leven en ademen niet genoeg is om door te kunnen. Vandaag realiseerde ik me zomaar dat, de kapper op vrijdag, de metamorfose van mijn ik, mijn nieuwe kleren die ik kocht zaterdag een doel hadden.
De woorden die ik voor de spiegel uitsprak; “Wat wil je uitstralen” naar de buitenwereld en wie wil en wens je te zijn.
Een zoektocht van en naar emoties, van de tranen omdat er niemand was om te helpen met passen in de winkel, ik het schijnbaar alleen moest doen. Ik die niets had met mode, jawel wel de mooie jurken uit het segment catwalk Parijs en New York, wist nu feilloos uit de rekken te halen wat ik wenst en wilde. De schoenen, ja mijn droomschoenen stonden er..ik ben doorgelopen…In de auto kwamen de tranen de immense huilbui…ik kon het toch, maar mens wat kan ik dat het “laten zien aan iemand” missen.
Alleen zijn is goed, mijn leven is goed…alleen zijn is prima maar soms verlang ik naar simpel even een schouder of iemand die even snapt dat je er door zit …Ja het mag, maar makkelijk is het niet.
De zon schijnt het leven is leuk..maar soms is ondanks dat de zon schijnt het even iets meer schaduw als dat ik dacht.
Vanavond kijk ik naar de lucht..zover weg zo dichtbij…
Liefs E.
Herkenbaar mop
Maar je kan en moet al het moois aan jezelf laten zien
Want voor jezelf koop je het