Is het echt nog zo kort geleden immers mei 2019 was ik bij de signeersessie in Wassenaar van het boek Terug naar Arras van André Buurman en het boek De Verschoppeling van Cees Ligthart.
Als de dag van gister weet ik nog hoe ik de Bruna in Wassenaar binnenstapte en de beide heren aan een kleine tafel zag zitten. Het boek van André had ik al gelezen maar voor een gesigneerde versie kocht ik er nog een 😉 ernaast lag het boek van Meneer Cees, doe maar zonder Meneer zei hij nog tegen me, ik ben maar een gewone jongen……maar echt een man van een bepaalde leeftijd noem je niet gewoon Cees.
Dus Meneer Cees vertelde over zichzelf, over zijn lieve vrouw, over de makkes van zijn gezondheid en enkele anekdotes uit zijn boek. Een boek welke een humor pareltje pur sang zou zijn, wat ik ontdekte tijdens het lezen.
Bijzonder de schrijfwijze, de humor, het kwajongensgedrag van de jonge Meneer Cees, las ik terwijl ik in gedachten zijn gezicht peilde. De twinkeling de humor..heerlijk.
Vandaag kreeg ik via André het bericht dat Meneer Cees niet meer was, dat hij was overleden aan een Tia die hem inhaalde. Meneer Cees, de lach, de humor, de paarden de verhalen ze blijven als ik denk aan die mooie dag in mei.
Ik hoop en echt Meneer Cees dat je de Vim bus mee neemt want je weet nooit hoeveel bont je daar boven gaat tegen komen.
Dat de humor een mooie aanwinst is voor de hemel…je verhalen een boost krijgen…
Dag Meneer Cees rust zacht….
