Hoe lang is het geleden, was het werkelijk nog maar zo kort of is het lang geleden. Deze week kwam de dijk (Enkhuizen-Lelystad) ter sprake en de liefde voor water in een totaal andere context. Toch plaatste het me terug op die ene dag. Ik heb niks met de dijk noch met het water…en toch rij ik er af en toe bewust naar toe. Nee niet om te genieten maar om emoties achter te laten van ooit.
Dit keer maakte ik klakkeloos foto’s terwijl enige tranen over mijn wangen liepen. Thuis zag ik weergaloze foto’s van doelloos klikken met een telefoon camera, het maakte me blij en ook mensen met wie ik het deelde.
Soms moeten dingen zo zijn, zo gaan als ze gaan..
Ik kijk naar de hemel zie de blauwe lucht, de zon schijnt…de zon die me verwarmt en omarmt…de kilte van de zee nemen mijn tranen mee…
Zomaar even een blog…zomaar gedachtengoed…
Liefs E
