Label: Kanker

31/01/202431/01/2024

Vandaag is gisteren en gisteren was vandaag…

Vandaag, in de auto terug naar huis werd ik even heel stil. Ik hoorde even geen muziek noch zag ik de omgeving behalve het wegdek en de auto´s die ook deelnamen aan het verkeer.

Vandaag kwam het gesprek over ziektes en ziektebeelden. Ik kon me heel helder voor de geest halen dat ene moment in het ziekenhuis, jaren terug toen mijn vader met een ernstige longontsteking in het ziekenhuis lag. Ik stond naast een co-assistent en vroeg hem: “Hoe gaat het nu werkelijk met mijn vader”,, de beste man opende het dossier en daar stond het woord kanker als eerste woord naast longontsteking en de bloedwaardes die zoals ik toen zag niet goed waren…helemaal niet goed. Hij schrok van mijn vraag ..deed het scherm op zwart en zei: “dat mag ik u niet vertellen..” iets met privacy en een arts die dat alleen mocht vertellen…vandaar is nog steeds alles een beetje zwart en wazig…wel weet ik dat er een gesprek volgde met de longarts en de uroloog. De uroloog begreep me beter en maakte een afspraak op een van mijn vrije middagen. Toen heb ik alle uitleg gehad…En vandaag stond ik even in de kamer in het ziekenhuis waar mijn vader toen lag met een hoofd vol watten en beelden zo helder als een film die wordt afgedraaid op groot beeld… bizar…

Het was een open gesprek met collega’s en de zin “wat mag een organisatie of arts delen met derden”…die me terugwierpen in jaren terug. Klap ging een laatje in mijn hoofd en na een paar laatjes was ik in staat om mijn emoties redelijk te verbergen.

Vandaag bevond ik me korte tijd in gisteren voor mijn gevoel. Ik kon voor het eerst praten over die dag zonder tranen…zouden mijn collega’s wel aan mijn stem kunnen horen wat mijn gevoel hierbij was…..ik hoorde mezelf redelijk helder met een wat omfloerste stem. Zo een stem alsof je lang hebt staan zingen…bizar, praten over die dag zonder dikke tranen…en toch ook bijzonder.

MIjn vader hij blijft speciaal…zeker als er een kippenvel moment is, waar ik me ook bevind, dan weet ik dat hij bij me is. Bijgeloof prima, ik voel me er fijn bij.

Gister was vandaag en vandaag was even gisteren, dichterbij dan ooit en verder weg dan ever. Geen tranen wel emoties en ja missen doe ik hem nog steeds als ik een pannenkoek eet of in zijn favoriete eethuis in Ermelo een lunch nuttig,

Als gisteren en vandaag samenvoegen is er morgen een nieuwe dag….

Dag pap, je was even zo dichtbij …ook al ben je er al bijna 6 jaar niet meer

Deze is voor jou pap…de muziek waar je zo van hield …en wat je ik zo graag had horen zingen als jonge jongen met een stem van goud, dat mensen afstapten van hun fiets om te luisteren…….in de gang tussen de woningen van jullie en de buren destijds…..

dag pap vandaag was je gewoon even heel dichtbij in alles….

https://www.youtube.com/watch?v=O-RFKSdEKvU

28/08/202228/08/2022

Boten en een naderend einde ….

Gisteren was er tussen hier en daar 😉 een BBQ met een groepje intimi en bootjes en oh ja tentjes en een brandweerwagen en er waren er die met een rode specale bus waren gekomen en anderen sliepen in een auto of gingen laat op de avond weer weer.

Dit weekend was speciaal omdat mijn allerliefste vriendin, de moeilijke strijd heeft verloren.

De strijd die jaren terug zijn intrede deed in haar/hun leven. De strijd waarin op dit moment minimaal 1 grote verliezer is. Nee dit is geen ode aan dit is hoe ik het zie de strijd in ongelijkheid waarvan de winnende component “kanker” is.

Iedereen heeft een verleden een heden en de toekomst die voor iedereen verschillend is van breedte maal lengte, waarin je vrienden kunt maken ongelimiteerd, waarin alles binnen je eigen grenzen mogelijk is en zelfs soms ver daarbuiten.

Zij die de ziekte die kanker heet of cancer in het engels hebben, verleden heden een stuk niemandsland. Niemandsland waarin nieuwe vriendschappen aangaan lastig is waar vaste meubelstukken staan die niet veranderen in samen stelling maar wel kunnen veranderen in opstelling. Wie laat je nog toe aan nieuwe mensen in het “niemandsland” welke personen wil je nog dicht om je heen? Moet iemand je beslissingen overnemen of kun je het zelf. Heb je en hou je de regie ? want niemand weet hoe breed en lang het stuk niemandsland is ….Ik heb geen antwoorden maar besef dat diegene die verliezer is van niemandsland, door medicatie en kuren kan veranderen zowel in opstelling als in samenstelling .

Zij hebben een relatie die zo verweven en zo intens bijzonder is, dat ik soms alleen verstillend kan kijken naar de intense liefde die ze uitstralen. Dit weekend zag ik echter nog iets van verschillend intens verdriet, die bijna te groot werd voor vele harten.

Verdriet in de aanloop naar een naderend afscheid waarin veel wensen nog kunnen, ga dat ijsje eten, ga ipv fietsen met de auto naar die bijzondere plek van bv de fotoshoot waar klein geluk heel groot kan zijn. Probeer het niemandsland te begrijpen waarin de ander zicht bij iedere pas beseft, ik eindig op enige dag, jouw leven gaat door ….Maar blijf open naar elkaar zoals ik jullie heb mogen leren kennen. Ik noem het laat je hoofd kantelen kijk naar opties wat kan en wat niet kan. Laat niet de wereld jullie spaarzame momenten bepalen :-).

Goede gesprekken bij het afscheid vanmorgen, tranen iedereen heeft ze en soms is er dan even die knuffel. Mijn hart is bij jullie, ook nu het steeds zwaarder wordt. Waar in het besef komt dat elke dag, iedere moment het afscheid kan zijn. Mijn schouder is er …en zoals vanmorgen gezegd “Ik weet waar je huis woont” .

Lieve M en E ik had jullie nog zoveel meer mooie momenten gegund, zoveel bijzondere tijden …echter de tijd haalt je in en maakt het zo lastig.

Voor velen was het vandaag ook de laatste keer dat ze E zouden zien…..sommigen vinden woorden anderen hadden tranen of totaal geen woorden. Het bijzondere in deze groep mensen is wel dat alles kan en er altijd wel een troostende arm is.

Misschien is dat binnen een wereld die complex is wel het grootste goed wat je kunt vinden.

Geschreven voor en met veel liefde voor 2 mensen die in mijn hart zitten op een hele speciale manier, waar ik ze nooit genoeg voor kan bedanken …Love you to the moon and back …..

Soms komen woorden vanzelf zonder nadenken zonder vooropgezette kreten of opsommingen zo ook deze blog, een deel was het gesprek van vanmorgen waarin ik ook heb gekozen niet alles weer te geven wat gezegd is. Dat is niet relevant in mijn optiek.

Veel mensen krijgen kanker of hebben het in welke vorm / mate ook. Ik hoop dat ook zij iets kunnen met het stukje niemandsland, waarin zij de hoofdpersoon zijn en wij slechts toeschouwers dichtbij of aan de zijlijn.

Heb je geen woorden om iets te zeggen tegen mensen die aan het einde van hun leven staan….een knuffel is vaak genoeg of woorden als “ik kan geen woorden vinden” de persoon waarom het gaat is blij met je komst en heeft vaak liever een hand op een arm of een knuffel dan dat je wegblijft omdat je geen woorden hebt. Is het makkelijk als toeschouwer aan een zijlijn , zeker niet maar wellicht heb je net als ik ook al veel mensen ziek zien worden zowel in dichte nabijheid of collega’s vrienden….

“Gewoon er even zijn zodat iemand anders even rustig boodschappen gaan doen of zijn/ haar ontspanning kan opzoeken geeft zoveel voldoening voor mij en mijn hart, eigenlijk gun ik dat iedereen”.

09/08/2017

Mensen die door je hoofd wandelen..

Vast een onherkenbaar iets of wellicht heel herkenbaar.

Kwam het door het filmpje van en over Chris, http://inspire2live.org/patient-advocacy-2/patient-advocate-chris-kerkhof/

Chris werkte destijds bij hetzelfde bedrijf waar ik ook werkzaam was. Tijdens een uitstapje met het personeel en aanhang hadden we lol samen om bloemen. Prachtige bloemen, waarop Chris iets tegen zijn vrouw zei. Ik lachte, zo herkenbaar. Waarop Chris zei: “Jaja Erna zo gaat dat bij ons thuis”.

Jaren spraken we elkaar niet meer, andere bedrijven andere zaken. Tot dat ene verzoek om Chris te sponsoren bij Alpe’d Zus??

Langzaam las ik zijn verhaal, met zijn verhaal wat me enorm raakte, deed ik een berichtje op Facebook in zijn privémailbox. We voegden elkaar toe en sindsdien is Chris een van mijn motivators om niet op te geven maar om door te gaan. Chris top! Ik ben je er dankbaar voor. En nu..nu wandel je samen met mensen die het traject voor je door gingen door mijn hoofd.

Ik sta even stil bij mensen, die het niet gehaald hebben en jij de strijd van “geef nooit op” en het “vechten” tegen deze oneerlijke ziekte, die uiteindelijk de “winnaar” wordt…de sloper van levens, als een stille sluipschutter nadert hij neemt bezit van je ergens in je lichaam en roeit de gezondheid uit je. Bizar hoe één zin : Alpe d’HuZus …deze mensen moeiteloos naar boven haalt in me.

Eén van die mensen is Thea Plenter ook een oud collega. Zij schreef prachtige columns in Dagblad van het Noorden ..Plenter en Pepping, ze werd gevolgd, het interview met Jacques ‘d Ancona voor Radio/tv Noord staat in mijn geheugen gegrift, net als het boekje https://www.bol.com/nl/p/hupsake-van-the/1001004004699906/ heeft zijn plekje in mijn kast heeft naast het boek van Floortje Peneder , welke ik ooit kocht toen mijn broer heel erg ziek was jaren geleden geveld door eenzelfde insluiper in zijn lichaam. (mijn broer is er nog).

Ook mijn ouders hadden deze insluiper…ook zij lopen regelmatig nog door mijn hoofd…redelijke normaal is dat.

Ze wandelen de namen, ze buitelen wie eerst…

Nooit vergeten, door 1 zin, een woord of een muziekstuk..of gewoon omdat mijn hoofd aan ze denkt.

Chris en familie jullie heel veel sterkte en liefde voor nu en straks..

Chris…motivator die aanzette tot dit verhaal, omdat hij het leest..

Liefs E.