Tjonge echt ik moest dus naar de huisarts een paar weken terug, ja ik heb nog steeds dezelfde praktijk als toen ik in Lelystad kwam wonen. Gek eigenlijk dat je gewild of ongewild bij een arts of praktijk blijft hangen. Nu hebben we wel andere huisartsen gekregen maar het pand blijft hetzelfde.
Ik was ziek voor ik ging, niet ziek als in mij mankeert echt iets 😉 maar meer weer uitslag in mijn gezicht. Dus een afspraak want tja voor dat witte briefje met de nodige medicatie moet je toch echt halen bij de huisarts. Dus alles van slag thuis, een klein kwartier op een parkeerplaats staan om rustig te worden, hoge hartslag bij binnenkomst…mij overvalt een complete angst en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen, uiteindelijk lukt dat wonderwel tot ik wordt geroepen en de arts begint over de bezoekkamer die veranderd is, want ook huisartsen worden bedreigd…en dan knapt er is iets alsof er een draad in mijn hoofd doorbrand en ik begin te huilen, ik wil haar angst niet noch de angst voor de praktijk en hoeveel machteloze momenten ik daar heb gehad in mijn strijd voor mijn ouders en hun zorg.
Mijn gezicht, na 5 jaar van penicilline kuren mag ik naar een dermatoloog zoals de huisarts opmerkt: “kijken wat hij er van bakt”.
Gebeld met de dermatoloog en na een tig aantal vragen vind men dat het spoed heeft….Ik vraag zal ik foto’s opsturen met de nodige informatie wordt het gewaardeerd, men is ongerust ik niet. Ik wil de angst niet en heb al jaren terug een besluit hierin genomen. Het gesprek met de kliniek bracht me jaren terug bij het AMC waar we uren op een uitslag van mijn moeder moesten wachten. Eindelijk mochten we naar binnen, alle gesprekken voor ons waren slecht nieuws gesprekken…dus onze hoofden en harten bibberden ….eng. Twee artsen met een lijst met vragen, mam beantwoorde ze met nee allemaal in mijn hoofd galmde het met allemaal ja antwoorden. Ik hoor mijn moeder vragen is het op te lossen met een pilletje het antwoord was nee , maar we willen wel graag een punctie doen bij u, mijn moeder was kort en bondig nee dat wil ik niet , dan ga ik wel wat eerder dood. Na dat bezoek zijn we door de beide artsen nog een x aantal keren gebeld want het was belangrijk, jaren later brak ze een pols en belandden we weer in AMC en deden ze een kruiswaarde bepaling op het bloed en voilà daar was het weer, de vraag voor een punctie, men durfde in de eerste instantie niet te opereren…
Terugkomend op angst die zomaar even de kop op kan steken en veel verder dendert in je leven, je hoofd en hart…..Het is tijd om de ziektekosten verzekering te bellen en te veranderen van huisarts.
Angst is anders dan bang zijn….angst ik wil het niet toelaten in mijn leven …Haar angst mag niet mijn struikelblok worden in het leven wat ik leid.
Noteert: begin bij bellen zorgverzekeraar voor een nieuwe huisarts, zorgen dat het ook met mij goed blijft gaan.
Bij de huisarts, de man waar je altijd voor 8 uur terecht kon, die gewoon deed en dichtbij de mensen stond, in Hengelo hing een geborduurd schilderijtje met de tekst :
“Een mens lijdt dikwijls ’t meest, door ’t lijden dat hij vreest”.
