Notice: spl_autoload_register(): Argument #2 ($do_throw) has been ignored, spl_autoload_register() will always throw in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-content/plugins/google-publisher/ClassAutoloader.php on line 27

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the subscribe2 domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wemail domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114
ziekenhuis – schrijfmomenten

Vandaag is gisteren en gisteren was vandaag…

werbfind

Vandaag, in de auto terug naar huis werd ik even heel stil. Ik hoorde even geen muziek noch zag ik de omgeving behalve het wegdek en de auto´s die ook deelnamen aan het verkeer.

Vandaag kwam het gesprek over ziektes en ziektebeelden. Ik kon me heel helder voor de geest halen dat ene moment in het ziekenhuis, jaren terug toen mijn vader met een ernstige longontsteking in het ziekenhuis lag. Ik stond naast een co-assistent en vroeg hem: “Hoe gaat het nu werkelijk met mijn vader”,, de beste man opende het dossier en daar stond het woord kanker als eerste woord naast longontsteking en de bloedwaardes die zoals ik toen zag niet goed waren…helemaal niet goed. Hij schrok van mijn vraag ..deed het scherm op zwart en zei: “dat mag ik u niet vertellen..” iets met privacy en een arts die dat alleen mocht vertellen…vandaar is nog steeds alles een beetje zwart en wazig…wel weet ik dat er een gesprek volgde met de longarts en de uroloog. De uroloog begreep me beter en maakte een afspraak op een van mijn vrije middagen. Toen heb ik alle uitleg gehad…En vandaag stond ik even in de kamer in het ziekenhuis waar mijn vader toen lag met een hoofd vol watten en beelden zo helder als een film die wordt afgedraaid op groot beeld… bizar…

Het was een open gesprek met collega’s en de zin “wat mag een organisatie of arts delen met derden”…die me terugwierpen in jaren terug. Klap ging een laatje in mijn hoofd en na een paar laatjes was ik in staat om mijn emoties redelijk te verbergen.

Vandaag bevond ik me korte tijd in gisteren voor mijn gevoel. Ik kon voor het eerst praten over die dag zonder tranen…zouden mijn collega’s wel aan mijn stem kunnen horen wat mijn gevoel hierbij was…..ik hoorde mezelf redelijk helder met een wat omfloerste stem. Zo een stem alsof je lang hebt staan zingen…bizar, praten over die dag zonder dikke tranen…en toch ook bijzonder.

MIjn vader hij blijft speciaal…zeker als er een kippenvel moment is, waar ik me ook bevind, dan weet ik dat hij bij me is. Bijgeloof prima, ik voel me er fijn bij.

Gister was vandaag en vandaag was even gisteren, dichterbij dan ooit en verder weg dan ever. Geen tranen wel emoties en ja missen doe ik hem nog steeds als ik een pannenkoek eet of in zijn favoriete eethuis in Ermelo een lunch nuttig,

Als gisteren en vandaag samenvoegen is er morgen een nieuwe dag….

Dag pap, je was even zo dichtbij …ook al ben je er al bijna 6 jaar niet meer

Deze is voor jou pap…de muziek waar je zo van hield …en wat je ik zo graag had horen zingen als jonge jongen met een stem van goud, dat mensen afstapten van hun fiets om te luisteren…….in de gang tussen de woningen van jullie en de buren destijds…..

dag pap vandaag was je gewoon even heel dichtbij in alles….

https://www.youtube.com/watch?v=O-RFKSdEKvU

Share Button

Zomaar een week


Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Vorige week een lang weekend, heerlijk na een verhuizing van mijn moeder van een tijdelijke plek naar een vast stekkie waar ze rustig kon wonen. Vrijdag eindelijk 17 uur en naar huis. Gezellig was het niet echt want als je 2 stoelen uit een woonkamer haalt is het eigenlijk gelijk saai in huis. Dus beetje geschoven heen en weer, toen ging het wel weer. Zaterdag even samen met mijn vader bij mam langs. Lastig die had een hele slechte dag waarbij woorden en letters elkaar niet konden vinden. We zijn kort gebleven om haar de rust te geven wat ze dan nodig heeft, onnodig plagen met woorden en antwoorden is dan niet zo nodig.

Met mijn vader op pad voor een nieuwe stoel. Tja en dan gaan smaken niet gelijk op en vond ik eigenlijk wel dat hij liep te rennen. Hij vond van niet dus uiteindelijk maar bij http://delifrance-lelystad.nl

een heerlijk broodje gegeten. Thuisgekomen nog even lekker tv gekeken en gekookt. ‘s Avonds een super fijne avond met de geweldige serie http://www.imdb.com/title/tt5137338/

nu weet geloof ik iedereen wel dat ik van kostuumdrama’s houd dus deze is meer dan mooi.

De nacht was onrustig, slecht slapen en een vader die rommelde op de eerste etage.

Zondagmorgen 7.15 de wekker ontbijtjes maken en dan pap wakker maken. Nou ja die was heel diep in slaap, dus gezegd doe rustig aan en dan kom je maar naar beneden. Immers ik ben er toch ook om de thuiszorg op te vangen.

Ik ben beneden als er erg veel lawaai is boven. Ik ren de trap op (niet handig boven de 50) en zie mijn vader compleet ontredderd voor de wasbak staan. Eigenlijk krijg ik een slecht gevoel een gevoel dit ken ik en heb ik al eens meegemaakt. Ik zie weer een man onderweg naar https://nl.wikipedia.org/wiki/Bloedvergiftiging

Na 15 minuten heb ik met mijn vader een stukje van 2 minuten overbrugd naar een bed. Doodmoe gaat hij liggen en ik ren naar beneden voor een telefoon, zet de voordeur op een kier, om dan 112 te bellen. Asgrauw is hij en beweegt nauwelijks. Fijne mensen van de 112 zowel de centralist als de mensen die met de ambu komen.

Gelukkig ziet men dat ik niet voor niks heb gebeld en hij echt meer nodig heeft dan een paracetamolletje. Dat wij liever niet meer willen bellen en graag zelf oplossen wordt ook begrepen. Immers uiteindelijk wordt pap niet beter in zijn terminale stadium maar er is ook iets van comfort bieden.

In het ziekenhuis blijkt dat hij een uriesepsis heeft nog net geen sepsis, dus aan de antibiotica en mag hij blijven. Een week waarin ik rust vond, me opsplitste in : werken, slapen, op bezoek bij mijn moeder en vader, gegeten voor de tv met een fijne film 🙂 uit de jaren ’80. Oh welke, De macht van een vrouw, het eerste deel van een pracht serie aan boeken waarvan er een paar verfilmd zijn. Rust in onrust. Afgelopen vrijdag mocht ik hem ophalen uit het ziekenhuis. Gaat het goed? nee niet echt. De man is moe, heel moe wil niks en gaat tot mijn grote verbazing ‘s middags naar bed.

Vandaag heeft hij hoogrode blossen op zijn gezicht en zit tv te kijken. Ik hoop zo dat het even rustig blijft. Maar veel vertrouwen heb ik daarin niet. Daarvoor is mijn referentie kader te groot.

De week was er een van een achtbaan met vierkante hoeken voor mijn gevoel. Hoe lang duurt het voor er iemand uitklapt??

Share Button