Label: tranen

27/09/202127/09/2021

10 jaar terug….

Zo maar een foto voor velen, voor mij een dankbare herinnering. De laatste vakantie met mijn ouders waarin niks onmogelijk was. Fietsen, wandelen, samen koken en eten. Uit eten en wat was het fijn de vakantie in Limburg. Het park waar ik zelf nooit meer naar toe zal gaan om de emoties die in mijn hart zijn geëtst niet open te laten gaan. De emoties zitten daar goed, de traan viel machteloos zijn weg zoekend over mijn wang.

Die ene foto in mijn herinnering op facebook die ik vandaag niet gedeeld heb. He, hoor ik je denken maar jij deelt bijna alles…bijna inderdaad maar dit is een foto…zo speciaal..zo intens genietend van alles. Dus alleen van en voor mijn ogen.

Wat is er zo bijzonder aan de foto? De synergie die er toen was tussen twee mensen die me dierbaar waren/zijn, die heb ik echt maar op heel weinig foto’s terug gezien. De communicerende houdingen zonder aversie of iets anders waar ik te veel van heb gezien.

Fietsen, toen door een bos waar zoveel tamme kastanjes stonden, dat mijn vader begon te vertellen dat hij toen hij klein was en zijn papa nog leefde, ze kastanjes gingen zoeken, samen op de fiets. Hoe ze samen hun schat voorzichtig boven de schouw legden, boven de haard, zodat ze konden drogen. Ik zie beelden van toen en dat moment 10 jaar geleden waar mijn vader een kommetje bovenop de radiator zette om de kastanjes die hij zo zorgvuldig had gezocht, te laten drogen. Ik zie zijn gezicht vertrekken in emoties in fracties van secondes.

Mijn ouders …toen en de laatste jaren voor 2017…bizar hoe dingen veranderen. Een ding veranderde nooit de passie waarmee mijn vader iets deed….

Pap soms mis ik je meer dan ik ever zou kunnen bekennen…de kastanjes zijn er bijna weer…mss ga ik er wat zoeken om in een vaas te doen, herfst in huis. Jij zou het prachtig vinden…

Liefs E.

04/07/202104/07/2021

Alleen…

Vandaag werd ik wakker, mijn kussen nat van tranen. Bizar, niks van gemerkt, geen idee hoe laat, hoe vroeg….alleen dat ik rood doorlopen ogen had en mijn gezicht er niet uit zag.

Alles maar in de was, de kussenslopen en het kussen…tranen ik heb ze zo lang niet gehad, waarom nu dan wel? Langzaam dringt het tot me door ik hoor al een paar dagen voetstappen in mijn huis..voetstappen die ik ken, voetstappen waarvan ik dacht ze zijn weg. Ik zit op de rand van het bed en stel de vraag hardop : “geen zorgen maken meer om mijn…ik ga goed, al twijfel ik soms zo enorm aan de wereld …”. Mag ik twijfelen jazeker, dat mag ik van mezelf gelukkig wel.

Het jaar 2017 ligt nog vers in mijn geheugen hoe ik mezelf een belofte gaf…4 jaar en dan zien we verder, dat Meneer Corona de nare virus meneer er 2 jaar afknabbelde …heeft een grotere impact dan ik zelf dacht.

Dus van 4 jaar is dus 2 jaar…2 jaar waarin Genieten mijn toverwoord was, waarin ik reisde naar mijn geliefde France…naar de huisjes voor Rust/Relax en mooie gesprekken.

De lockdown met steeds minder mensen zien en spreken …het deed me herinneren hoe klein mijn wereld was geworden in de tijd van de zorgen voor mijn ouders. Nu is de wereld weer klein en stil en soms oorverdovend stil. Ooit zei ik een klooster is een stap te ver. Nu leef ik in een redelijke stilte waar Netflix en boeken oh en schrijven een weg vinden naar mijn hart en hoofd.

Ik die eigenlijk de gesprekken en mooie momenten nodig heb, haal net als die jaren met mam en pap de momenten van vakanties en mooie momenten naar huis in de vorm van boeken. Landen, mooie plekken, soms bestaan ze echt dan is het een virtueel uitje soms ook niet maar zou ik wensen dat het wel zo zou zijn.

Nog 2 volle maanden te gaan …dan wordt ik 60 en werk ik 43 jaar. Ik vier mijn verjaardag niet…niet voor niemand, ik ga daar waar mijn auto me brengt naar ik hoop -duimen jullie mee- naar mijn geliefde France. Ondanks alles hoop ik op fijne plekken, mooie gesprekken en veel zien. Zo niet ga ik ergens in Nederland op een fijne plek mijn 60 ste verjaardag vieren. Ik kan dat 🙂 geloof dat maar.

Alleen zijn een last of ben ik beter af dan in een relatie zitten met de diverse lastigheden die je dan weer hebt.

Ik koos voor een happy single leven….niet altijd leuk en makkelijk maar wel rustig.

Liefs E.

14/11/2017

Op naar Kerst…

Half november en alles wijst erop dat Kerst voor de deur staat, immers als je geen kleine kinderen hebt, gaat Sinterklaas een beetje aan me voorbij, nee niet echt je kunt nauwelijks om de hoeveel heden drukwerk met aanbiedingen heen.

Kerst, vorige week nog dwaalde ik door een Intratuin langs alle schitteringen en ballen en hebbedingen maar meer dan dwalen heb ik niet gedaan. Kerst associeer ik nog steeds met gezelligheid, maar hoe anders ziet het er nu uit. Kerst iets met vrije dagen en hoe ga ik ze vullen of invullen.

Hoe zagen mijn kerstdagen er uit vroeger. Ik kan me uit mijn vroege jeugd herinneren dat we met zijn allen naar Oma en Opa gingen waar vaak ooms en tantes en kids ook waren. Later nodigde mijn ouders wel eens familie uit, echter de meest fijne kerstdagen waren later. Het samen gourmetten en het kijken naar fijne films waar we allemaal van hielden. De laatste jaren was het 1 dag iets speciaals en 1 dag boerenkool en een fijne wandeling en keken we voor de zoveelste keer McLeods Daughters.

Nu zijn er mensen die me uitnodigen heel lief of minder lief 😉 maar goed bedoeld. Echter in mijn hoofd heb ik Kerst ingevuld voor mezelf. Niet erg dat er niemand komt, een stapel boeken, mooie films zijn er vast op tv en anders is er Netflix 🙂 waar ik werkelijk van kan genieten.

Ik heb besloten dat deze dagen mijn flat hermetisch is afgesloten en ik onderduik , van bed naar de bank, samen met fijn eten en sweet memories en tranen want die zullen best vloeien. Verder een fijne wandeling ergens…strand of bos…dat maakt niet uit.

Vooralsnog is het november en zal ik eerst de kerstboom moeten gaan opzetten na 5 december. Om te wennen heb ik een kleine lampjesslinger los op een kast gelegd. Gewoon om te wennen aan het idee Kerst.

Kerst helemaal alleen…nooit stond ik er bij stil en nu zijn er mensen lieve mensen die allemaal gevraagd hebben wat doe je met de Kerst…vragen die ik niet geheel kan beantwoorden…niet meer dan ik hier beschrijf omdat die vragen iedere keer mijn ziel raken en daarmee een muurtje weghalen rond mijn hart en er tranen komen.

Tranen op dit moment zijn ze er meer dan de afgelopen maanden, het heeft ook met rust te maken, immers mijn huis is zo goed als af. Een vraag, een gerecht, waarom heb je….vul maar in het maakt dat mijn tranen losser zitten dan voorheen. Het raakt me en toch weet ik als geen ander “tranen zijn het schoonmaakmiddel voor je ziel” en ook weet ik dat het bij het rouwproces hoort. Maar he…wie kan je vertellen hoe alleen zijn voelt??? Niemand toch, dat gevoel zit in je zelf..dus die fijne boeken heb ik, eten uitgedacht niet ingewikkeld wel lekker…

En fijn…dat wordt het ..ik ga Kerst lieven met of zonder de lieve mensen die er voor me zijn..ook op afstand 🙂 blij met vrienden die vrienden zijn…blij met tranen omdat het mag en kan..maar lieve mensen het zijn mijn tranen en zal ze laten op momenten dat niemand ze ziet…

Op naar de Kerst..op naar het einde van het jaar….en wat zal ik mijn ouders in en met deze dagen missen…

05/05/2017

Rouwen

Rouwen en werk en doorleven….hoe ik het doe …geen idee de bubbel is minder. Ik beleef de wereld weer er vallen me weer dingen op, maar het gemis is er wel, immers 23 jaar samen een huis delen met je ouders is niet iets wat zomaar uit te gummen is. Dan praat ik voor het gemak even niet over wat je zoal deelt in die periode.

Nee met mijn levenslust is even niks mee, ik lach heb humor, praat wel en heel soms praat ik over. Ik merk dat het moeite kost om niet te praten over mam en pap of mijn vader en moeder…ik merk dat ik ze soms zo mis, zomaar op een avond of tijdens een muziekje. Het is zo kort en zo snel achterelkaar.

Rouw, geen idee Wikipedia zegt iets over missen van levenslust maar dat is het niet. Het is een leegte in je eigen comfortzone, die zo pijn doet die uit het niets lijkt te komen, of misschien is het wel sinds het moment van het gaat slecht tot het moment van overlijden latent aanwezig geweest en stop ik het weg omdat er nou eenmaal heel erg veel rationeel gehandeld moest worden in een enorme korte tijd. Een periode waar weinig tijd was voor werkelijke emoties. De tranen ze waren er wel op sommige momenten..maar in deze dagen van herdenken en vieren, 4 en 5 mei, lijkt het of de emoties boven drijven. De liedjes, de stiltes, de programma’s, mijn ouders waren verbonden met de oorlog op zoveel vlakken, met zoveel momenten in en uit hun leven. Tranen ze zitten hoog, toch is het goed om stil te staan bij die tranen, want rouw is een traan en een lach. Rouw is voor een plekje zoeken in mijn hart waar emoties, liefde en tranen samenkomen in een bubbel van transparantie zodat ik altijd naar binnen kan kijken en kan zeggen…laat maar “het is goed zo”..

Het is goed zo,

Tot straks,

Hallo mam ik ben er

Hoi pap hoe is het..

Woorden, zinnen die ik niet meer kan zeggen maar de zaterdagen blijf ik vullen met fijne dingen. En weten jullie met mij komt het goed. Rouwen zit niet in kleding of tranen..Rouwen is een plek vinden daar waar het goed voelt.

Dag..mam en pap….voor altijd in mijn hart..

Tot laterssss