Niemand weet wat de toekomst zal brengen. Ook ik niet, maar ik zie veel, voel veel soms te veel en overweldigd het enorm.
Ik kijk al zeker een jaar naar nieuwe raambekleding voor de schuifpui maar kan het niet vinden. Gek, normaal vind ik alles en hak ik knopen door. Ik laat het maar zo ergens haalde ik mijn schouders op en ik kom vast wel ergens iets tegen. Niks is minder waar als hoofd er niet bij is. Er dingen gebeuren in je privé omgeving waar je part nog deel aan hebt en niet de veroorzaker bent van onrust. De onrust, hij greep me letterlijk tot die ene avond waarop zoveel duidelijk werd. Het negeren van mensen, praten over mensen, het zijn anderen die het doen, de verandering in houdingen van mensen. Die avond knapte er iets in mijn hoofd en hart, het heeft zeker 2 weken geduurd voor ik alles in me weer op orde heb gebracht in mijn lichaam. Tot die droom, ik zat in een soort van rubberboot in noem het maar “niemandsland” nergens iets te zien, geen mensen geen steden niks. Tot ik bij de muur kwam met de spiegel, ik keek op zag mezelf als “lost in time” en er kwam een woord in me op “stop” dit wil ik niet. Weg was de muur, en ik kon verder, aanleggen uitstappen en met opgeheven hoofd liep ik de dijk op. Erachter was een open veld, mooi en rustgevend. Langzaam zakte ik op het gras, tranen, tranen om het feit dat ik zolang niet naar mezelf heb geluisterd. Tranen omdat ik in fracties van secondes besefte dat ik al een tijd niet meer happy was met mijn woning. De woning die ik kocht na het overlijden van mijn ouders, die voelde als een warm bad. Zes jaar waarin ik mezelf weer vond, in wie ik ben en mag zijn. Zes jaar van mezelf ontdekken en uitvinden. Want geloof me, als er altijd is gezegd “jij kunt dat niet” is dat ineens jouw waarheid. Aangezien ik dit aardig heb overwonnen, is er soms nog dat stemmetje, dat me intens onzeker maakt, zonder dat ik dat wil of wens.
Tijdens een avond “manifesteren kun je leren” was er een opdracht, een soort van reis naar de toekomst…vandaag moest ik hieraan denken. Toen zag ik een fijn huisje ergens met een veranda en ik hoorde mezelf tegen mijn jongere ik zeggen “je doet het zo goed, laat het los, t komt wel goed met jou”.
Vandaag keek ik in de spiegel van het hier en nu en ben ik blij met de stappen die ik nu neem, het verkopen van mijn appartement, in de meest groene en gewilde wijken van Lelystad, ik heb een optie genomen op een fijn huur appartement niet zo groot, wel met lift en het voelde toen ik ging kijken comfy.
Op dit moment genietend van een vakantie in France voel ik een rust over me heen komen. Ik heb geen angst voor de toekomst, ook qua werk niet. Ik laat nu alles maar op me af komen, een nieuwe woonplek in een ander dorp met een oude stadskern. Ik geloof dat ik daar wel kan aarden.
Natuurlijk zou ik best willen verhuizen naar andere steden, maar soms is realistisch zijn niet zo erg.
Ik geniet van het ontspannen rijden, de rust om me heen en de fijne mensen en dito gesprekken die ik her en der heb.
Liefs E.
