Notice: spl_autoload_register(): Argument #2 ($do_throw) has been ignored, spl_autoload_register() will always throw in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-content/plugins/google-publisher/ClassAutoloader.php on line 27

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the subscribe2 domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wemail domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114
Rouw – schrijfmomenten

Gedachten,,,

Aan de erven van .......

Soms nemen je gedachten je mee naar zo een dag uit het verleden. Vandaag was zo een dag, 1 telefoongesprek over post ontvangen van iemand die je dierbaar was en is. Het gesprek haalde iets in me naar boven waarvan ik had gedacht dat ik het allang een plek had gegeven. Niks blijkt minder waar en wat wel een waarheid is, is dat je ingehaald kunt worden door het verleden in het heden.

Twee maal in mijn leven maakte ik het mee.

De eerste keer jaren geleden, we hadden met de familie net de crematie van mijn Oma gehad en waren nog aan het napraten over alles toen de telefoon ging. Een ons welbekende bank, een medewerker aan de lijn, die belde. Hij was op zoek naar Mevr. S. Enigszins verrast zei ik: “waarvoor belt u”.. nou zei de man, we willen mevrouw graag een lening aanbieden. Mijn oma was destijds ruim de 80 gepasseerd , us ik vroeg in mijn naïviteit :”hebt u naar de geboortedatum gekeken”, waarop ik een ontwijkend antwoord kreeg, Dus dan maar hard gezegd: “Ik denk dat mijn Oma dit waanzinnig fijn zou hebben gevonden maar we hebben haar net gecremeerd”. Hierop begon de jongeman te stotteren. Ik heb de hoorn op de haak gelegd. Jazeker, we hadden destijds een toetsentelefoon met een hoorn. Een dag later werd er een bos bloemen bezorgd met een excuusbrief van de bank.

Vandaag nog zo een moment….nog steeds stil dat een zin zoveel emoties en gedachtes teweeg kunnen brengen.

Vandaag zomaar een gesprek, iemand die al de overlijdensakte had gemaild als bewijs om iets sluitend te maken, had nog een keer een brief op de deurmat gekregen. In mijn hoofd herkende ik de stem aan de telefoon, mijn lichaam verstarde en blokkeerde. Alle zeilen bijzetten niemand hoeft te weten wat dit met me doet. Ik geloof dat dat aardig is gelukt.

Even doorbijten tot ik in de auto naar huis rijd, ik neem de afrit en draai linksaf richting het surfstrand. Klik de auto dicht en loop naar de kant…ik kijk naar het water en sta stil bij de woorden: Aan de erven van….2017 , ontving ik die post en nog vele malen dat jaar…Aan de erven van, een paar woordjes die je doen beseffen dat het meer impact heeft dan alleen die woorden. Een tijd, een episode of meerdere decennia en diverse ups en ongelooflijk veel downs…..ze komen niet terug en zullen er nooit meer zijn.

Een zin en ik was terug in de tijd….mijn tranen vonden hun weg…huilen is het ultieme schoonmaakmiddel van je ziel en hart , daarnaast lucht het op…was het dat ene zinnetje. Nee er zat iets meer bij, iets wat ik zo graag uit mijn register wil verbannen maar t lukt soms maar ten dele….Nooit goed genoeg, maar vandaag was ik de betere versie van mezelf in alles wat ik gedaan heb.

Dus naast de emoties ook iets anders….lekker gekookt en deze blog weggezet.

Gedachtes mogen zijn, het zegt iets over jouw….tranen en huilen mag. Ik mag dat van mezelf maar er nooit meer zo in verdrinken als destijds met alle downs…

Liefs E.

Share Button

Het leven…..

webfind

Het woord orkestbak galmt de hele dag al door mijn hoofd, de aanleiding is wel een melding op een social media forum dat een vriend was overleden geheel onverwacht, Het zorgde voor een vol hoofd en een jankbui die ik al maanden niet meer heb gehad. Soms is een woord genoeg om een blog te schrijven zo ook “de orkestbak”,

De orkestbak bevind zich direct tussen de zaal en het toneel, Achter de zaal het balkon en de loges en daarachter de gewone rijen stoel tot hoog in de nok.

Eigenlijk is het leven een soort van theater, de voorstelling op het toneel is het leven, het pad wat je bewandeld de mooi momenten, de mindere momenten. Als kind zit je net als in Theater Carré achterin bijna in de nok en pak je wat er rond om je gebeurt niet zo op. Je wordt ouder en zakt steeds een stoel naar beneden, iedere keer een rij dichterbij het toneel. Het leven gaat zoals gaat dus je hebt het niet zo door, het leven zijn ups en downs, beperken zich in de meeste gevallen tot de acteur, je lievelingspopster of je huisdier wat overlijdt, ook is er het verdriet om een verloren liefde in je jonge jaren.

De eerste tekenen dat je balkon zit in het theater van het leven, zijn de dierbaren die je verliest zoals grootouders ….Naarmate je ouder wordt verschijnen er ziektes in beeld die je liever niet hoort…het ontneemt je veelal vrienden/vriendinnen.

Nog wat later in je leven realiseer je jezelf dat de orkestbak van het theater best dichtbij komt. Het moment dat je meer rouwkaarten of berichten in je sociale feeds ontvangt dan je wenst. Het moment dat je omkijkt naar de nok van het theater de achterste rij, lijkt het echt nog maar zo kort geleden? Je daalt af met je ogen de momenten meenemend in je hoofd en hart. Een weemoed overvalt je, zo dichtbij dat je bijna de instrumenten van de orkestleden kunt aanraken…

Dat moment doet je beseffen dat hoe mooi het leven kan zijn in alle facetten…het niet fair is dat jij tot hier komt en anderen het balkon of de zaal niet zullen halen. Dat moment dat een ieder zich beseft….het is te kort, het is nog te mooi…het moet niet mogen.

Het moment dat rouw op voorhand al winst behaald, het toneel even leeg is als een pauze en je alleen maar kunt zijn met gedachten en de woorden van een oud collega die ooit zei: “het leven is net een theater, hoe dichter je bij de orkestbak komt hoe meer mensen afscheid nemen….”.

Het leven een theater en soms net de zee, het geeft en neemt…dat geven is fijn dat maakt je hart ongeacht waar je je in het theater bevind dat het warm is en comfortabel, het moment dat het neemt …daar doet geen enkel woord eer aan de diepe lading…dan is het toneel leeg, de stilte overdonderend en het orkest keert zich in stilte naar de zaal…

Dag J……..rip enne ik denk dat je deze wel kunt waarderen …een met een knipoog…

Share Button

10 jaar terug….

Zo maar een foto voor velen, voor mij een dankbare herinnering. De laatste vakantie met mijn ouders waarin niks onmogelijk was. Fietsen, wandelen, samen koken en eten. Uit eten en wat was het fijn de vakantie in Limburg. Het park waar ik zelf nooit meer naar toe zal gaan om de emoties die in mijn hart zijn geëtst niet open te laten gaan. De emoties zitten daar goed, de traan viel machteloos zijn weg zoekend over mijn wang.

Die ene foto in mijn herinnering op facebook die ik vandaag niet gedeeld heb. He, hoor ik je denken maar jij deelt bijna alles…bijna inderdaad maar dit is een foto…zo speciaal..zo intens genietend van alles. Dus alleen van en voor mijn ogen.

Wat is er zo bijzonder aan de foto? De synergie die er toen was tussen twee mensen die me dierbaar waren/zijn, die heb ik echt maar op heel weinig foto’s terug gezien. De communicerende houdingen zonder aversie of iets anders waar ik te veel van heb gezien.

Fietsen, toen door een bos waar zoveel tamme kastanjes stonden, dat mijn vader begon te vertellen dat hij toen hij klein was en zijn papa nog leefde, ze kastanjes gingen zoeken, samen op de fiets. Hoe ze samen hun schat voorzichtig boven de schouw legden, boven de haard, zodat ze konden drogen. Ik zie beelden van toen en dat moment 10 jaar geleden waar mijn vader een kommetje bovenop de radiator zette om de kastanjes die hij zo zorgvuldig had gezocht, te laten drogen. Ik zie zijn gezicht vertrekken in emoties in fracties van secondes.

Mijn ouders …toen en de laatste jaren voor 2017…bizar hoe dingen veranderen. Een ding veranderde nooit de passie waarmee mijn vader iets deed….

Pap soms mis ik je meer dan ik ever zou kunnen bekennen…de kastanjes zijn er bijna weer…mss ga ik er wat zoeken om in een vaas te doen, herfst in huis. Jij zou het prachtig vinden…

Liefs E.

Share Button

Herinneringen ….

Soms vraag ik me af, gaat het ooit over, wordt het ergens minder?? Oh wat ..het missen van de mensen die zolang deel uit hebben gemaakt van mijn leven in alle facetten. Vlak voor kerst werd een buurman opgenomen in het ziekenhuis, natuurlijk ga ik mee op bezoek, natuurlijk kan ik dat ook al weet ik dat dat niet zo is, dat wat ik doe meer dan energie kost, meer dan iemand anders ooit zal beseffen….en wat ik ooit zal vertellen…

Ik reed want dan hoefde ik niet na te denken over hoe en als en wat als en hoe dan en waarom doe ik het überhaupt. De auto geparkeerd, tot daar had ik alles redelijk onder controle, mijn ademhaling werd anders toen we het ziekenhuis binnen liepen..de buurvrouw en me myself and i…ik geloof niet dat iemand iets merkte van de onrust die in me huishield op dat moment…dat moment van lezen van bordjes Interne en oncologie die me ver terug voerden in de tijd. Die me lieten belanden in die nare wachtkamer in het AMC afd. bloedziektes….nee geen tijd ik kom voor iemand anders, fruitmandje mee, leesboekjes mee…t moet lukken…adem in adem uit en weer hoor ik heel sterk iemand zeggen : “Recht je rug, schouders naar achter en door ….” op die stem heb ik jaren geleefd op dat zinnetje lukte toen alles zo ook nu. Een heel uur hebben we gepraat en gezeten, ik voelde er te veel dus alle hekwerken omhoog, ik zag te veel…ik liet het niet toe, niet in de mate dat ik het deed met mijn ouders. ander ziekenhuis ander persoon…ik mag doen maar ik mag van mezelf nooit meer zo diep gaan als toen.

De kerst voor de deur, niks gepland, geen zin, geen enkele manier om rust te vinden, niet in lezen niet in wandelen…en toch is er rust, de kerstboom geeft troost, de engelen die mama mooi vond, de lampjes van papa…ze zijn er altijd een beetje in meer of mindere mate…Dan een uitnodiging van lieve vrienden na een fijn gesprek over “opruimen” dat één woord genoeg is om ja te zeggen. Opruimen dus op tweede kerstdag, een bijzonder leuke aangename dag kan ik vertellen. Het zijn dan ook waanzinnig lieve vrienden, waarin veel over en weer gaat.

Vanmorgen was ik shoppen in Lemmer en wandelen even km maken in de vrieskou, lopend langs de winkeltjes het water merkte ik dat de onrust in me verdween en ik weer oog kreeg voor fijne dingen. Ik kocht een windlicht met de Franse lelie voor mijn huis. Comfort momentjes die ik koester, Frankrijk in Nederland tegen komen…hoe fijn is dat :-).

Langzaam daalt het in, dat een bezoek aan ziekenhuizen niet meer mijn ding zijn, dat het me te veel uit balans haalt. Dat balans in me zo ongelooflijk belangrijk is. Ik dus inderdaad te veel heb gegeven in de uurtjes van en naar en in een ziekenhuis.

Ik ga nog meer mijn weg afbakenen in gezonde dingen voor mijn geest. Als dat impliceert dat ik kaartjes ga sturen ipv bezoekjes afleggen…so be it.

Al is er altijd de keuze van: ” ben ik van meerwaarde om er te zijn en hoe dicht staat iemand bij me..” Dat zal de maatstaf zijn om ergens wel of niet te zijn.

Missen ik mis ze, anders dan voorheen maar na het lezen van mijn schrijfsel De mantelzorgtrein….weet ik één ding zeker ik ga het niet meer doen..mijn portie zorg was genoeg….

‘t Leven gaat door…nog even en het is 2020 en op mijn agenda staan feestjes en feesten en vrienden enzo…doen wat fijn is en wat energie oplevert.

Ik heb de dagen na oud en nieuw vrij genomen 🙂 een kadootje van en aan mezelf daar ben ik wel enorm goed in geworden :-).

Herinneren blijft dat gaat niet veranderen …en denk aan de mooiste film The Lovely met de waanzinnige muziek waar mijn ouders zo van konden genieten….en glijden er tranen langs mijn wangen…latersssssssss

Share Button

Dag meisje van 3…..

Zomaar een fijne dag, zo stel ik me voor dat je blij keek dat je naar dat leuke park ging met je ouders, je weet wel dat park wat ook geschikt is voor kleine meisjes. Jaren komen er al kindjes, kinderen en oudere kinderen, afhankelijk van de leeftijd al dan niet in gezelschap van papa’s, mama’s en/ of grootouders, broers en zussen.

Nooit heb ik iets gelezen over kindjes die afdwalen naar sloten die er schijnbaar ook zijn. Bizar…heel twitter had en heeft een mening die men niet onder stoelen en banken stak…iets raakte me…want het ging niet meer om hoe of wat, het ging wat men of men dacht enzovoort..vul maar in…vergeten werd:

Hoi lief meisje van 3 ik ken je niet…maar er zijn mensen die je heel goed kennen, je voetstappen, je ademhaling, je lach en je onbezorgdheid…

3 jaar een leven voor je ,…waar ging het mis..is het relevant voor de pijn van alle mensen die je wel heel goed kenden? zoals je papa en ja mama, oma’s en opa;s en de kindjes van de opvang?

Weet je lief meisje van 3 ..er waren veel mensen ongerust er is gezocht naar je, met veel hulptroepen..zij die je vonden kenden je niet en toch …ergens hebben we allemaal iets met meisjes van 3…positief want die lachen kijken nog onschuldig en onbevangen de wereld in.

De wereld van je familie zal nooit meer hetzelfde zijn,

De hulptroepen, de mensen die erbij waren…hun levens zijn voorgoed veranderd.

Dag meisje van 3….ik blaas een kus naar de hemel want die heeft er een sterretje bij…

Dag meisje van 3…ik blaas een kus en een knuffel naar de familie zij moeten het moeilijkste nog doorstaan..

Dag meisje van 3…..ik omhels de mannen van de macht stoere knullen en meiden en op dat moment een verdrietig hoopje in alle  kracht om een meisje van 3..

Dag meisje van 3…zwaait naar de hemel, maak je het daar sprankelend met je lach???

Een oordeel is makkelijk geveld, maar wie zijn de mensen die zo durven te kwetsen….Immers hoeveel van ons hebben kinderen ????

Share Button

Vriendschappen gaan voorbij de sterren….

Het is een rare periode, want echt is het nog “maar” 1 jaar geleden dat de achtbanen van de mantelzorgtrein, die allang geen trein meer was, langzamer gingen rijden,  er hier en daar een bak gevaarlijk schommelde. De periode waarvan nu pas het besef binnenkomt waarom vrienden en vriendinnen zich enorm ongerust maakten over en om mij. Het duurde immers al zo lang. En velen weten het moment te benoemen waarop alles niet meer haalbaar is en men dreigt in te storten.

Dankbaar voor alle vriendschappen her en der op het grote www of heel dichtbij, dat zij er voor me waren en nog zijn want dat het een jaar wordt met emoties is mij wel duidelijk.

Iemand zei: “eerst maar eens de 4 seizoenen.”

Een ander zei: “Je gaat nog diverse moeilijke momenten krijgen.”

Iemand zei….het is tijd om vooruit te kijken :-).

Ik neem mee wat me gegeven is door mijn ouders, de liefde en een groot hart, de  kracht en moed van mijn grootouders waarbij “recht je rug en doorgaan” van mijn Oma Diene mij de jaren door heeft geholpen.

Alles van afgelopen jaar ga ik verzamelen om zo tot een boek te komen. Een boek over 23 jaar samenwonen met je ouders, 7 jaar mantelzorgen en hoe overleef je in 1 jaar 5 verhuizingen, 2 crematies…..Rouwen er staat geen tijd voor, de ene keer is het er de andere keer minder.

Ik weet het, niet makkelijk, maar he…al wordt het voor mezelf…het is goed om te schrijven dat woorden hun weg vinden in helende werking van de ziel. Woorden die mij de weg vertellen als een staccato van 1 woord “begin”.

webfind

Share Button

Duizend stukjes


Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

Deprecated: preg_match_all(): Passing null to parameter #2 ($subject) of type string is deprecated in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/compat.php on line 227

 

 

webfind

 

 

De vraag kwam zo maar uit het niets, ik dacht ik voel me wel redelijk, maar deze vraag? die had ik zo kort na het overlijden van mijn ouders niet zien aankomen.

De vraag: “Hoe voel jij je nu?” raakte me meer dan ik had gedacht. Mijn  hele lijf hield de adem in leek wel, mijn bubbel waarin ik al 3 weken veilig zat (gevoelsmatig) werd bruut doorboord. Hoe ik me voel, de vraag 2 of 3 keer herhalend voor me uit kijkend in het niets. Hoe ik me voelde laat zich omschrijven alsof ik in duizend stukjes uit elkaar ben gevallen.

Duizend stukjes die weer een plek moeten krijgen ergens. Die vechten om een plek, sommige laat ik toe, andere stukjes wil ik niet meer. Lastig dat rouwen en verwerken van de 2 dierbaarste mensen in mijn leven. Mijn ouders, ziek en zieker, maar dat impliceert  niet dat het afscheid daarom makkelijker is of het verwerken gewoon een eitje is.

Nee, niets is minder waar. Ik vermoed dat als je om iemand geeft of van iemand houdt, je er tijd voor nodig hebt.

Duizend stukjes,

Nooit meer, hoi ik ben thuis hoe is het of daar ben ik alles goed vandaag? Nooit meer jullie zien of aanraken, nooit meer samen lachen om films, nooit meer samen die lanen rijden met mooie bomen..nooit meer zo veel en soms was er nog maar zo weinig.

Wat blijft zijn duizend stukjes mooie herinneringen in mijn hart en hoofd, een afdruk geëtst van prachtige momenten die het leven mooi maakten.

Het is goed zo, duizend stukjes, ik hoop de helft te houden en te koesteren de andere 5000 mogen mee naar die bestemming ergens waar het mooi, groen, licht en vredig is. Die plek waar we geweest zijn maar nog niet mochten komen, het was te vroeg. Nu mogen ze mee. Ik ga door met leven, hier nu en straks in de toekomst.

Tot straks…dag mam en pap..met mij  komt het wel goed xxxx

Share Button