Gister werd ik naar huis geroepen door mijn vader. Tijdens mijn werk belde hij dat hij zich heel slecht voelde. Nadat ik toch wel in tranen was en erg bang ben ik opgevangen door de collega’s en leidinggevenden. Aangegeven dat ik heel erg bang ben. Bang waar deze achtbaan naar toe leidt. Zieken mensen is een ding, maar twee zieke mensen, beiden op hun eigen manier en eigen ziektes, de een thuis bij mij de ander veilig en op haar manier gelukkig in een verzorgingstehuis.
Mijn vader:
Mijn vader is uitbehandeld, dat noemen ze dan zo mooi: “terminaal” wat voor mij betekend, vanaf dat moment leef je in geleende tijd en moet je alle leuke momenten leven en beleven in de tijdspanne die je gegeven is door een hogere macht. Die macht is enorm, ik zie ze vaak “de kraaien, de dood” en nee ik ben niet bang van ze maar ze kunnen wel angst inboezemen. Noem me maar gek. Ik zie en voel veel meer dan dat er werkelijk soms is. Mijn vader is dus ziek gewoon ziek zegt hij als ik thuis kom. Ik zie een man van 88 jaar, heel klein en immens witjes, bijna doorschijnend. Hij heeft pijn en aangezien hij niet het beste is met omschrijven van goed observeren is dan de kunst van het herkennen. Toch de Huisarts gebeld, want tja, vorige week waren de 112 en de arts van de nacht heel duidelijk “U bent terminaal”. Ik heb dat ervaren als “U heeft nergens meer recht op”. Dus doe ik wat ik als dochter kan doen. Afijn de Aio belt, dat is een huisarts in opleiding, uitgelegd dat ik even niet weet wat ik moet doen en tja de pijn he, dat is een artsending. Uiteindelijk een fijn gesprek en een recept. Bij de apotheek waren ze vriendelijk ..oh ik krijg een waarschuwing bij de nierfunctie, die was 39 en tja dan moet er gebeld worden in verband met Tramadol. Uiteindelijk met recept naar huis, pap een beetje water en een tablet, zodat hij naar bed kon, doodmoe en uitgevloerd. De avond was lastig met spugen en beetje drinken, tv kijken tot 22 uur en lekker slapen. Een rustige nacht gehad. Vanmorgen havermoutpap, thee en een beetje water voor de medicijnen. Dat ging redelijk wachten op thuiszorg en lekker naar bed. In de tijd dat hij in bed ligt kan ik bij mij mijn moeder de was ophalen want ziektes of niet, dat draait gewoon door.
Mama
Ik ben toen naar mam geweest. Verrassend hoe een mens van dag tot dag verschillend kunnen zijn. Vandaag was mam heel erg goed, helder en kon goed praten. Jas en sjaal aan en even mee naar buiten. Ja een nieuwe nachthemd van Ringella http://ringella.nl/Ringella-Dames/was wel fijn want ‘s morgens was het echt koud zei ze. Dus blauw wit met strepen en lekker lang met lange mouwen ook. Daarna koffie bij een leuk restaurantje http://lunchroomharrels.nl in de buurt van het huis waar zij woont/verblijft. Hier is ruimte voor mensen met een handicap, zo waardevol. Daarnaast kun je er lekker eten. Ze kon goed uit haar woorden komen en zelfs haar kopje zelf vasthouden en drinken. Nu heb ik deze oplevingen al vaak gezien. Ook bij mam weten we dat het eindigt, ze maakt geen beenmerg meer aan, naast alle dingen die ze al heeft was dit ook wel een klap.
Opvangen en doorgaan is mijn motto geweest al 6 jaar zorg ik naast mijn werk voor de mensen die mij het meest dierbaar zijn.
Een dag als vandaag, lachen, huilen, genieten van wat kan binnen de mogelijkheden van hun kunnen. Koffie met een koekje, een fijne serie op dvd. Vandaag was het een gelukkig dagje met een zonnig randje. Ik verzamel ze, deze dagen want het houdt me op de been.
En toch is er ook de angst, want ik ben bezig met 2 afscheid momenten, waarvan wel gezegd wordt “straks gaan ze samen” of “vlak na elkaar” of “ze maken er nog een wedstrijd van wie het eerst gaat”. Tja ik kan alleen maar denken het enige wat ik weet is dat mijn beide ouders op omvallen staan. Geen idee wanneer enzz dat is niet aan mij.
Daarnaast zijn er legio lieve vrienden, buren en familieleden die me steunen en er zijn voor me. Zonder hen?? Daar denk ik niet aan…kom op, kop op, rug recht je kunt het Oma Diene kon het ook, andere jaren andere tijden, maar de zorgen niet minder.
