Label: missen

Soms vraag ik me af, gaat het ooit over, wordt het ergens minder?? Oh wat ..het missen van de mensen die zolang deel uit hebben gemaakt van mijn leven in alle facetten. Vlak voor kerst werd een buurman opgenomen in het ziekenhuis, natuurlijk ga ik mee op bezoek, natuurlijk kan ik dat ook al weet ik dat dat niet zo is, dat wat ik doe meer dan energie kost, meer dan iemand anders ooit zal beseffen….en wat ik ooit zal vertellen…

Ik reed want dan hoefde ik niet na te denken over hoe en als en wat als en hoe dan en waarom doe ik het überhaupt. De auto geparkeerd, tot daar had ik alles redelijk onder controle, mijn ademhaling werd anders toen we het ziekenhuis binnen liepen..de buurvrouw en me myself and i…ik geloof niet dat iemand iets merkte van de onrust die in me huishield op dat moment…dat moment van lezen van bordjes Interne en oncologie die me ver terug voerden in de tijd. Die me lieten belanden in die nare wachtkamer in het AMC afd. bloedziektes….nee geen tijd ik kom voor iemand anders, fruitmandje mee, leesboekjes mee…t moet lukken…adem in adem uit en weer hoor ik heel sterk iemand zeggen : “Recht je rug, schouders naar achter en door ….” op die stem heb ik jaren geleefd op dat zinnetje lukte toen alles zo ook nu. Een heel uur hebben we gepraat en gezeten, ik voelde er te veel dus alle hekwerken omhoog, ik zag te veel…ik liet het niet toe, niet in de mate dat ik het deed met mijn ouders. ander ziekenhuis ander persoon…ik mag doen maar ik mag van mezelf nooit meer zo diep gaan als toen.

De kerst voor de deur, niks gepland, geen zin, geen enkele manier om rust te vinden, niet in lezen niet in wandelen…en toch is er rust, de kerstboom geeft troost, de engelen die mama mooi vond, de lampjes van papa…ze zijn er altijd een beetje in meer of mindere mate…Dan een uitnodiging van lieve vrienden na een fijn gesprek over “opruimen” dat één woord genoeg is om ja te zeggen. Opruimen dus op tweede kerstdag, een bijzonder leuke aangename dag kan ik vertellen. Het zijn dan ook waanzinnig lieve vrienden, waarin veel over en weer gaat.

Vanmorgen was ik shoppen in Lemmer en wandelen even km maken in de vrieskou, lopend langs de winkeltjes het water merkte ik dat de onrust in me verdween en ik weer oog kreeg voor fijne dingen. Ik kocht een windlicht met de Franse lelie voor mijn huis. Comfort momentjes die ik koester, Frankrijk in Nederland tegen komen…hoe fijn is dat :-).

Langzaam daalt het in, dat een bezoek aan ziekenhuizen niet meer mijn ding zijn, dat het me te veel uit balans haalt. Dat balans in me zo ongelooflijk belangrijk is. Ik dus inderdaad te veel heb gegeven in de uurtjes van en naar en in een ziekenhuis.

Ik ga nog meer mijn weg afbakenen in gezonde dingen voor mijn geest. Als dat impliceert dat ik kaartjes ga sturen ipv bezoekjes afleggen…so be it.

Al is er altijd de keuze van: ” ben ik van meerwaarde om er te zijn en hoe dicht staat iemand bij me..” Dat zal de maatstaf zijn om ergens wel of niet te zijn.

Missen ik mis ze, anders dan voorheen maar na het lezen van mijn schrijfsel De mantelzorgtrein….weet ik één ding zeker ik ga het niet meer doen..mijn portie zorg was genoeg….

‘t Leven gaat door…nog even en het is 2020 en op mijn agenda staan feestjes en feesten en vrienden enzo…doen wat fijn is en wat energie oplevert.

Ik heb de dagen na oud en nieuw vrij genomen 🙂 een kadootje van en aan mezelf daar ben ik wel enorm goed in geworden :-).

Herinneren blijft dat gaat niet veranderen …en denk aan de mooiste film The Lovely met de waanzinnige muziek waar mijn ouders zo van konden genieten….en glijden er tranen langs mijn wangen…latersssssssss