Label: bang

Vannacht werd ik wakker en kon niet meer slapen. Insomnia, welnee zo af en toe heb ik het, gewoonSoms neemt een gesprek een andere wending die je niet ziet aankomen, zo ook die bewuste avond.

Niet alleen mijn ziel maar ook mijn hart, het ging mis, ik voelde het in mijn hoofd, mijn hart en het trillen van mijn linkerarm. Eng naar en ik voelde me unheimisch. Dikke tranen er was iemand die lief was. Rustig worden en wham als uit het niets werd er weer van alles gezegd. Ik heb mijn besluit genomen, ik wil weg, niet dat ergens anders alles beter is, maar het begint met dialogen en als dialogen bestaan uit eenzijdige gesprekken, ben je mij als mens kwijt.

De storm…bizar het water sloeg over de kade, ons kantoor staat pal aan het IJsselmeer. Schepen hingen scheef in de haven, t beukte de golven hard en ongenadig. Het pand bewoog mee. Ik moest denken aan jaren terug die februari storm als conductrice, we stonden op Zaandam toen iemand kwam waarschuwen dat het verstandig zou zijn de deuren te sluiten, het glas in het wachthuisje rinkelde gevaarlijk. Op Amsterdam aangekomen, stond de hal zwart van de mensen, bleek een auto die 2 auto’s naast de mijne stond het niet te hebben gered. Ik hoefde maar 10 minuten te rijden naar huis, ik ben nog nooit zo bang geweest. Oh ja wel de bedreigingen halen hier de angst wel in.

Het gedrag, mijn hersens maken overuren ondanks de fijne gesprekken van gisteren her en der. Bijzondere mensen weer, zomaar bij het kijken naar tassen bij https://www.nijhofbaarn.nl/. Gisteren reed ik terug naar huis en voelde me blij, mijn hart voelt vrij. Gewoon zomaar fijn.

Zondag, toch een paar uur geslapen wat niet in houdt dat ik uitgerust ben. Doodmoe als je benen onder je lijf het niet meer doen. Nog even liggen en dan in de ijzers, ik had een koffie date bij een buurvrouw met wie ik jaren in dezelfde straat heb gewoond. Voor die tijd even groente halen bij AH en een bos bloemen voor de gezelligheid.

Ik sta bij de kassa als er rumoer ontstaat bij het personeel. Bij de inruimkant staat een personeelslid tegen een “klant” te schreeuwen iets over een blikje bier. Ik haal adem, dan staat het personeels lid naast me en voor het personeelslid staat een man die duidelijk iets heet meegenomen. Ze belemmert hem de weg, ik kan niet terug de winkel in, ik kan niet weg want de andere dame moet nog afrekenen…help ik voel dat mijn lichaam in een reactie schiet van blinde paniek. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven, het helpt niet dat winkelmedewerker haar stem verheft, een stap naar achter en ze staat weer naast me, ik kijk naar de klant…duidelijk een veelpleger. De winkelmedewerker, blijft sommeren en de “klant”haalt 3 blikjes bier uit zijn zakken. Ze laat hem gaan….de politie doet toch niets.

Ik vraag me af….rondjes in mijn hoofd, adem in adem uit, langzaam haal ik bloemen…alles lijkt zijn glans even verloren te hebben. In de auto haal ik adem, diep adem..het liep weer goed af…en toch wrikt er iets. Ok later maar, eerst koffie. Bij mijn buurvrouw vergat ik alles wow wat een uitzicht en mooi ingericht ook. Het appartement deed me denken aan Het Swafert in Hengelo waar mijn Oma en Opa ooit woonden. Mijn hart sloeg dicht. Met veel moeite kon ik het gesprek leuk en ontspannen houden. Maar wat was ik blij toen ik thuis was. Eten en plat, zo moe..zo intens moe..Uren geslapen en duff watterig in mijn hoofd, even iets drinken, rustig aan doen…beetje tv en even bloggen.

Open springende laatjes…zomaar uit het niets…is dit nu wat ze noemen ptss? Hebben de bedreigingen en dreigingen nog zoveel invloed?

Blij dat ik erover kan en mag schrijven. Een mens is gewoon kwetsbaar, wat mij is overkomen kan morgen jouw deur bereiken.

Een wijze raad voor medewerkers van AH en alle andere supermarkten winkels enzzz, bel de politie en laat je klant niet ergens tussen staan in jouw moment van overmoed., Je hebt geen idee wat mensen mee hebben gemaakt. Niemand zit te wachten op escalerende situaties, jij niet, ik niet en zeker een winkel niet.

Nooit meer mag mijn rugzak zo vol worden als toen die jaren met zorgen om en zorgen voor zorg van mijn ouders, dat diende een doel. Maar wat er nu gebeurt is eigenlijk met geen pen te beschrijven….nee ik doe geen gekke dingen, nog steeds wint de zon en de mooie dingen het van alle bagger….maar ik neem wel verregaande beslissingen over waar ik wil wonen. Hier vind je wat daar laat je wat, maar ik ben nu zo zelden thuis dat zegt genoeg…denk ik zo.

Liefs E.

Gister werd ik naar huis geroepen door mijn vader. Tijdens mijn werk belde hij dat hij zich heel slecht voelde. Nadat ik toch wel in tranen was en erg bang ben ik opgevangen door de collega’s en leidinggevenden. Aangegeven dat ik heel erg bang ben. Bang waar deze achtbaan naar toe leidt. Zieken mensen is een ding, maar twee zieke mensen, beiden op hun eigen manier en eigen ziektes, de een thuis bij mij de ander veilig en op haar manier gelukkig in een verzorgingstehuis.

Mijn vader:

Mijn vader is uitbehandeld, dat noemen ze dan zo mooi: “terminaal” wat voor mij betekend, vanaf dat moment leef je in geleende tijd en moet je alle leuke momenten leven en beleven in de tijdspanne die je gegeven is door een hogere macht. Die macht is enorm, ik zie ze vaak “de kraaien, de dood” en nee ik ben niet bang van ze maar ze kunnen wel angst inboezemen. Noem me maar gek. Ik zie en voel veel meer dan dat er werkelijk soms is. Mijn vader is dus ziek gewoon ziek zegt hij als ik thuis kom. Ik zie een man van 88 jaar, heel klein en immens witjes, bijna doorschijnend. Hij heeft pijn en aangezien hij niet het beste is met omschrijven van goed observeren is dan de kunst van het herkennen. Toch de Huisarts gebeld, want tja, vorige week waren de 112 en de arts van de nacht heel duidelijk “U bent terminaal”. Ik heb dat ervaren als “U heeft nergens meer recht op”. Dus doe ik wat ik als dochter kan doen. Afijn de Aio belt, dat is een huisarts in opleiding, uitgelegd dat ik even niet weet wat ik moet doen en tja de pijn he, dat is een artsending. Uiteindelijk een fijn gesprek en een recept. Bij de apotheek waren ze vriendelijk ..oh ik krijg een waarschuwing bij de nierfunctie, die was 39 en tja dan moet er gebeld worden in verband met Tramadol. Uiteindelijk met recept naar huis, pap een beetje water en een tablet, zodat hij naar bed kon, doodmoe en uitgevloerd. De avond was lastig met spugen en beetje drinken, tv kijken tot 22 uur en lekker slapen. Een rustige nacht gehad. Vanmorgen havermoutpap, thee en een beetje water voor de medicijnen. Dat ging redelijk wachten op thuiszorg en lekker naar bed. In de tijd dat hij in bed ligt kan ik bij mij mijn moeder de was ophalen want ziektes of niet, dat draait gewoon door.

Mama

Ik ben toen naar mam geweest. Verrassend hoe een mens van dag tot dag verschillend kunnen zijn. Vandaag was mam heel erg goed, helder en kon goed praten. Jas en sjaal aan en even mee naar buiten. Ja een nieuwe nachthemd van Ringella http://ringella.nl/Ringella-Dames/was wel fijn want ‘s morgens was het echt koud zei ze. Dus blauw wit met strepen en lekker lang met lange mouwen ook. Daarna koffie bij een leuk restaurantje http://lunchroomharrels.nl in de buurt van het huis waar zij woont/verblijft. Hier is ruimte voor mensen met een handicap, zo waardevol. Daarnaast kun je er lekker eten. Ze kon goed uit haar woorden komen en zelfs haar kopje zelf vasthouden en drinken. Nu heb ik deze oplevingen al vaak gezien. Ook bij mam weten we dat het eindigt, ze maakt geen beenmerg meer aan, naast alle dingen die ze al heeft was dit ook wel een klap.

Opvangen en doorgaan is mijn motto geweest al 6 jaar zorg ik naast mijn werk voor de mensen die mij het meest dierbaar zijn.

Een dag als vandaag, lachen, huilen, genieten van wat kan binnen de mogelijkheden van hun kunnen. Koffie met een koekje, een fijne serie op dvd. Vandaag was het een gelukkig dagje met een zonnig randje. Ik verzamel ze, deze dagen want het houdt me op de been.

En toch is er ook de angst, want ik ben bezig met 2 afscheid momenten, waarvan wel gezegd wordt “straks gaan ze samen” of “vlak na elkaar” of “ze maken er nog een wedstrijd van wie het eerst gaat”. Tja ik kan alleen maar denken het enige wat ik weet is dat mijn beide ouders op omvallen staan. Geen idee wanneer enzz dat is niet aan mij.

Daarnaast zijn er legio lieve vrienden, buren en familieleden die me steunen en er zijn voor me. Zonder hen?? Daar denk ik niet aan…kom op, kop op, rug recht je kunt het Oma Diene kon het ook, andere jaren andere tijden, maar de zorgen niet minder.

Label: bang

Zomaar een zondag….

Een vreemde dag