Label: angst

16/07/202323/09/2023

Zomaar een zondag….

Vannacht werd ik wakker en kon niet meer slapen. Insomnia, welnee zo af en toe heb ik het, gewoonSoms neemt een gesprek een andere wending die je niet ziet aankomen, zo ook die bewuste avond.

Niet alleen mijn ziel maar ook mijn hart, het ging mis, ik voelde het in mijn hoofd, mijn hart en het trillen van mijn linkerarm. Eng naar en ik voelde me unheimisch. Dikke tranen er was iemand die lief was. Rustig worden en wham als uit het niets werd er weer van alles gezegd. Ik heb mijn besluit genomen, ik wil weg, niet dat ergens anders alles beter is, maar het begint met dialogen en als dialogen bestaan uit eenzijdige gesprekken, ben je mij als mens kwijt.

De storm…bizar het water sloeg over de kade, ons kantoor staat pal aan het IJsselmeer. Schepen hingen scheef in de haven, t beukte de golven hard en ongenadig. Het pand bewoog mee. Ik moest denken aan jaren terug die februari storm als conductrice, we stonden op Zaandam toen iemand kwam waarschuwen dat het verstandig zou zijn de deuren te sluiten, het glas in het wachthuisje rinkelde gevaarlijk. Op Amsterdam aangekomen, stond de hal zwart van de mensen, bleek een auto die 2 auto’s naast de mijne stond het niet te hebben gered. Ik hoefde maar 10 minuten te rijden naar huis, ik ben nog nooit zo bang geweest. Oh ja wel de bedreigingen halen hier de angst wel in.

Het gedrag, mijn hersens maken overuren ondanks de fijne gesprekken van gisteren her en der. Bijzondere mensen weer, zomaar bij het kijken naar tassen bij https://www.nijhofbaarn.nl/. Gisteren reed ik terug naar huis en voelde me blij, mijn hart voelt vrij. Gewoon zomaar fijn.

Zondag, toch een paar uur geslapen wat niet in houdt dat ik uitgerust ben. Doodmoe als je benen onder je lijf het niet meer doen. Nog even liggen en dan in de ijzers, ik had een koffie date bij een buurvrouw met wie ik jaren in dezelfde straat heb gewoond. Voor die tijd even groente halen bij AH en een bos bloemen voor de gezelligheid.

Ik sta bij de kassa als er rumoer ontstaat bij het personeel. Bij de inruimkant staat een personeelslid tegen een “klant” te schreeuwen iets over een blikje bier. Ik haal adem, dan staat het personeels lid naast me en voor het personeelslid staat een man die duidelijk iets heet meegenomen. Ze belemmert hem de weg, ik kan niet terug de winkel in, ik kan niet weg want de andere dame moet nog afrekenen…help ik voel dat mijn lichaam in een reactie schiet van blinde paniek. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven, het helpt niet dat winkelmedewerker haar stem verheft, een stap naar achter en ze staat weer naast me, ik kijk naar de klant…duidelijk een veelpleger. De winkelmedewerker, blijft sommeren en de “klant”haalt 3 blikjes bier uit zijn zakken. Ze laat hem gaan….de politie doet toch niets.

Ik vraag me af….rondjes in mijn hoofd, adem in adem uit, langzaam haal ik bloemen…alles lijkt zijn glans even verloren te hebben. In de auto haal ik adem, diep adem..het liep weer goed af…en toch wrikt er iets. Ok later maar, eerst koffie. Bij mijn buurvrouw vergat ik alles wow wat een uitzicht en mooi ingericht ook. Het appartement deed me denken aan Het Swafert in Hengelo waar mijn Oma en Opa ooit woonden. Mijn hart sloeg dicht. Met veel moeite kon ik het gesprek leuk en ontspannen houden. Maar wat was ik blij toen ik thuis was. Eten en plat, zo moe..zo intens moe..Uren geslapen en duff watterig in mijn hoofd, even iets drinken, rustig aan doen…beetje tv en even bloggen.

Open springende laatjes…zomaar uit het niets…is dit nu wat ze noemen ptss? Hebben de bedreigingen en dreigingen nog zoveel invloed?

Blij dat ik erover kan en mag schrijven. Een mens is gewoon kwetsbaar, wat mij is overkomen kan morgen jouw deur bereiken.

Een wijze raad voor medewerkers van AH en alle andere supermarkten winkels enzzz, bel de politie en laat je klant niet ergens tussen staan in jouw moment van overmoed., Je hebt geen idee wat mensen mee hebben gemaakt. Niemand zit te wachten op escalerende situaties, jij niet, ik niet en zeker een winkel niet.

Nooit meer mag mijn rugzak zo vol worden als toen die jaren met zorgen om en zorgen voor zorg van mijn ouders, dat diende een doel. Maar wat er nu gebeurt is eigenlijk met geen pen te beschrijven….nee ik doe geen gekke dingen, nog steeds wint de zon en de mooie dingen het van alle bagger….maar ik neem wel verregaande beslissingen over waar ik wil wonen. Hier vind je wat daar laat je wat, maar ik ben nu zo zelden thuis dat zegt genoeg…denk ik zo.

Liefs E.

09/03/202209/03/2022

Angst….

Tjonge echt ik moest dus naar de huisarts een paar weken terug, ja ik heb nog steeds dezelfde praktijk als toen ik in Lelystad kwam wonen. Gek eigenlijk dat je gewild of ongewild bij een arts of praktijk blijft hangen. Nu hebben we wel andere huisartsen gekregen maar het pand blijft hetzelfde.

Ik was ziek voor ik ging, niet ziek als in mij mankeert echt iets 😉 maar meer weer uitslag in mijn gezicht. Dus een afspraak want tja voor dat witte briefje met de nodige medicatie moet je toch echt halen bij de huisarts. Dus alles van slag thuis, een klein kwartier op een parkeerplaats staan om rustig te worden, hoge hartslag bij binnenkomst…mij overvalt een complete angst en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen, uiteindelijk lukt dat wonderwel tot ik wordt geroepen en de arts begint over de bezoekkamer die veranderd is, want ook huisartsen worden bedreigd…en dan knapt er is iets alsof er een draad in mijn hoofd doorbrand en ik begin te huilen, ik wil haar angst niet noch de angst voor de praktijk en hoeveel machteloze momenten ik daar heb gehad in mijn strijd voor mijn ouders en hun zorg.

Mijn gezicht, na 5 jaar van penicilline kuren mag ik naar een dermatoloog zoals de huisarts opmerkt: “kijken wat hij er van bakt”.

Gebeld met de dermatoloog en na een tig aantal vragen vind men dat het spoed heeft….Ik vraag zal ik foto’s opsturen met de nodige informatie wordt het gewaardeerd, men is ongerust ik niet. Ik wil de angst niet en heb al jaren terug een besluit hierin genomen. Het gesprek met de kliniek bracht me jaren terug bij het AMC waar we uren op een uitslag van mijn moeder moesten wachten. Eindelijk mochten we naar binnen, alle gesprekken voor ons waren slecht nieuws gesprekken…dus onze hoofden en harten bibberden ….eng. Twee artsen met een lijst met vragen, mam beantwoorde ze met nee allemaal in mijn hoofd galmde het met allemaal ja antwoorden. Ik hoor mijn moeder vragen is het op te lossen met een pilletje het antwoord was nee , maar we willen wel graag een punctie doen bij u, mijn moeder was kort en bondig nee dat wil ik niet , dan ga ik wel wat eerder dood. Na dat bezoek zijn we door de beide artsen nog een x aantal keren gebeld want het was belangrijk, jaren later brak ze een pols en belandden we weer in AMC en deden ze een kruiswaarde bepaling op het bloed en voilà daar was het weer, de vraag voor een punctie, men durfde in de eerste instantie niet te opereren…

Terugkomend op angst die zomaar even de kop op kan steken en veel verder dendert in je leven, je hoofd en hart…..Het is tijd om de ziektekosten verzekering te bellen en te veranderen van huisarts.

Angst is anders dan bang zijn….angst ik wil het niet toelaten in mijn leven …Haar angst mag niet mijn struikelblok worden in het leven wat ik leid.

Noteert: begin bij bellen zorgverzekeraar voor een nieuwe huisarts, zorgen dat het ook met mij goed blijft gaan.

Bij de huisarts, de man waar je altijd voor 8 uur terecht kon, die gewoon deed en dichtbij de mensen stond, in Hengelo hing een geborduurd schilderijtje met de tekst :

“Een mens lijdt dikwijls ’t meest, door ’t lijden dat hij vreest”.

03/06/202103/06/2021

2021….

Dit jaar, ik had het in 2017 anders bedacht…nee ik ga daar niet dieper op in omdat het terugkijken naar dat jaar wonden open trekt die nu langzaam helen merk ik iedere dag opnieuw.

Hoe anders het is blijkt wel uit het feit dat ik andere kleuren kleding durf te kopen dan het “veilig blauw”. Dat het plannen van even een dipje heeft gehad maar ik vooruit kan en wil kijken.

Toch lig ik al vroeg in bed ondanks het mooie weer en besef me dat er nog een randje zit wat pijn doet. De pijn is schurend en ik besef dat ik deze pijn altijd zal houden want alles heeft te maken met waarom vragen waarop ik nooit het antwoord zal weten. Om de meer dan simpele reden, diegene die de antwoorden had…is er niet meer. Rouw is soms best een dingetje.

Zorgen om en zorgen voor anderen is in mijn optiek makkelijker dan zorgen voor jezelf. Ook dat heb ik moeten leren…en dankzij lieve mensen om me heen gaat me dat goed af. Uch….soms want toelaten van mensen in mijn “verdriet en angst” is een ander verhaal. Daarin merk ik dat ik mezelf afscherm…een stuk wat ik niet wens te vertellen aan niemand.

Dit jaar wordt ik 60 en ehhh je merkt er niet zoveel van 😉 behalve dat je je realiseert dat de wereld sneller draait dan je soms denkt, je een schat aan kennis enzo in je rugzak hebt geladen…en dat je pensioen echt dichterbij is dan je denkt.

Vandaag werd me de vraag gesteld: “Hoe lang moet jij nog…” de vraag waarop 2017 weer heel dicht bij kwamen me vol trof in mijn hart en hoofd..immers in 2017 was alles veel donkerder dan iedereen zou kunnen vermoeden…Hoe vaak kon ik mezelf niet meer motiveren om anderen te motiveren….hoe donker waren de uren op de SEH…’t haalde een wondje open…Hoe lang..nee ..ik heb het niet toegelaten ik heb een pleister geplakt, tranen weggeslikt en ik hoorde mezelf zeggen een jaar of 5 tot aan mijn pensioen…

2021 ik hoop mijn vakantie en mijn verjaardag te vieren in France het land waar mijn hart ligt, waar ik me meer thuis voel dan in Nederland.

60 het is maar een getalletje maar voor mij een getal met een diepe en zware lading.

Koester wat je hebt en niet wat je mist…..ik mis veel maar wat ik heb is groter, vele malen groter dan het gemis.

Liefs E.

Dit liedje jaren geleden in Carre Amsterdam (1987?) ….doet me denken aan mooie tijden waarin angst/demonen in ieder geval niet zichtbaar waren …waar geluk meervoud was…..

(40) Ik leef voor jouw lach – musical Joe – YouTubehttps://www.youtube.com/watch?v=nuopRBuP5uE

22/03/202022/03/2020

Maart 2020

Maart is de maand die uit mijn balboekje mag, ziekte en overlijden maakten deze maand 3 jaar terug zwaarder dan ever. Ja dat dacht ik voor kort inderdaad, veranderen aan die mood kan ik niks, alleen zorgen dat het met mij goed gaat en blijft gaan. Een week vakantie fijn lekker leuke gesprekken ik keek en kijk er naar uit. Geen kantoor even geen druk op de ketel, iets met relax en ontspan. Makkelijk als je alleen bent…soms wel soms minder of totaal niet.

Hoe anders is het nu, 22 maart overheerst angst over het Corona virus en is een leven niet eens echt zeker. Wie of wat je bent, een virus heeft geen respect voor status, aanzien, leeftijd of waar je bent/woont in de wereld.

Waren we zo onvoorzichtig dat iets zo om zich heen grijpt? Ik heb er geen idee van of oordeel over, echter sommige dingen vallen mij al een paar jaar op, met hoest, proest voor zicht uit, handen wassen was een dingetje …allemaal tot voor kort Corona gaat de geschiedenisboeken in als het meest heftige wat velen mee maken in hun leven.

Angst is een psychologisch verklaarbaar woord, maar als angst overgaat in paniek dan vervalt het rationele denken en neem het alles over…paniek was mijn moeders wereld, hoe erg? dat is een ander verhaal maar geloof me een staat van paniek is “alles gaat over jouw grenzen van toelaatbaarheid heen”. Dus in mijn visie is angst gegrond als het tastbaar of voelbaar is. Je mag angst hebben voor de tandarts de hitte van vuur…

Paniek en angst voor een virus is als zand wat door je vingers glipt. Het is niet vast te pakken, niet om te buigen..het is willekeurig en je kunt er niet van weg lopen of je omdraaien om het niet te zien. Onzichtbaar, sluipend, misselijkmakend virus. Ik werd gevraagd ben jij niet bang dan….dat zette me aan het denken.

Ben ik bang voor het virus..ik kan en wil niet bang zijn voor iets wat ik niet kan omkeren in een andere beleving.

Maart de maand van ontluikende bomen, tulpen op hun mooist, legio toeristen her en der, drukke luchthavens, uit eten met vrienden, lieve leuke gesprekken…maart 2020 is totaal anders, mensen werken thuis, winkels zitten dicht of hebben gewijzigde openingstijden en toch…..ben ik bang voor een lock down dat alles stilstaat en ik me afvraag hoeveel mensen dat gaan overleven. Mensen als jij en ik….met allemaal eigen hoofden, denk- en zienswijzen.

Gezelschapdsdieren zijn we geworden…maar hoe overleeft de mens alleen alhoewel we wel social media hebben veelal familie (eigen) of je (zelfgekozen) family.

Ik zat 7 jaar in een mallemolen met 2 zieke mensen 24/7 deed er een baan bij …en de laatste 2 jaar van die 7 jaar was hell on earth…steeds verder geisoleerd, het andere woord noem ik bewust niet 🙁 omdat ik dat nog steeds niet kan en wil…

Het heden …je mag nog steeds naar buiten, niemand die zegt dat het maar 15 min mag, je mag boodschappen doen ook langer dan 15 min, maar hou in vredesnaam die 1 1/2 meter afstand.

Petje af voor de mensen die hun leven op het spel zetten voor alle mensen die ziek zijn/worden/sterven. Ik vermoed dat er nog aardig wat trauma’s zijn als het virus in de ban is…het meest moeilijke ooit.

Ik ga een week naar de bossen, wandelen me afzonderen want de laatste week maart is zo voorbij…

Lieve papa deze is voor jou omdat je er zo van genoot destijds…time changes, music stays forever…

https://www.youtube.com/watch?v=H9jClSJozaI

Liefs E.

15/07/2018

Bootjes…varen enzo

Was het echt gewoon zo een weekend dat alles leek te kloppen. Bijna alles dan want alles zou te saai worden grinnn..Ergens veranderde ik een titel en echt dat was gelijk een als een steen door een raam zoiets. Zo mooi als iemand zei”You can have it all but not all at once”…..geldt niet alleen voor mij maar zeker voor de mensen die dichter bij me willen komen.

Praat, informeer, trek niet gelijk conclusies geeft iemand tijd en neem de tijd. Dat is mijn ervaring van de afgelopen jaren. Bijzondere dingen gebeuren in de laatste periode …ik had een x aantal angsten of dingen die ik moeilijk vind, ja ik weet ‘t lijkt dat ik alles zomaar doe en het me aan komt waaien ..maar he naast sterk heb ik ook een ander kantje…een kantje die ik zelden of nooit laat zien.

Zo ook boten, water en het grote IJsselmeer. Hoe lang is het geleden nog maar dat ik niet over de dijk naar Enkhuizen durfde omdat ik daar associaties mee had, hoe kort is het geleden dat de wereld tastbaar werd voor me, hoe kort is het geleden dat de wereld bestond uit alles behalve mijn leven en mijn ik?

Ik ben er, meer als ooit tevoren 🙂 anders dan ooit…een betere ik dan ooit?? Geen idee maar het laatste jaar heb ik geleerd dan “Nee” ook een antwoord is.

Zo was is afgelopen vrijdag ergens in Nederland, daar waar je voor mij gevoel van Nederland afvalt ;-)…en het was fijn mooi bijzonder. Leuke mensen veel knuffelen en vooral genieten in de breedste zin van het woord.

Zaterdag mijn dag…beetje dit beetje slapen en suffig zijn winkelen even maar te warm te te veel zon. Het is rond 19 uur als ik besluit, legging aan zwart hempdje en gympen en toch even tussen Almere en Lelystad naar een BBQ met vrienden. Nee ik heb water mee en hoef niks meer te eten.

Aangekomen, wow wat is het druk en gezellig, zie ik veel bekenden knuffel hier en daar om uiteindelijk bij drie enorm lieve mensen te belanden, zij hebben in mijn hart een speciaal plekje, praten waarop er iemand gaat koken en wij verder babbelen. Kom je mee naar de boot??? Ik proest, ik op een boot..in mijn hoofd een stemmetje “angsthaas” en ik denk dat ik niet durf maar de sfeer is goed ik ga mee. Prima uitleg, dun balkje en enorm donker water onder me…ik doe een stap ben op de helft…eng ja moeilijk ja maar he, trillend sta ik op een boot…I did it…angst weg …fijn is anders. We gaan zitten en ik daal af naar de kajuit, cosy zo een boot…aangenaam ook wel. Leuk dat ik het mag zien 🙂 beleven.

Samen met een leuke, lieve dame beland ik weer in een ander bootje…rubber ofzo met motor…geen idee enger dan eng, planeetjes ? geen idee maar de enorme vrijheid en mijn verminderde angst voor ‘t Ijsselmeer is mijn conclusie als we weer bij de boot komen.

Eet je mee, nee ik eet niet mee, waarop ik toch een vorkje mee prik voor we de pier weer op gaan naar de anderen. Super ervaring …in één woord samengevat is “liefde” het woord voor deze 3 mensen.

Ik heb genoten van fijne, leuke intense gesprekken her en der en dank Don voor zijn uiteenzetting van mij ten tijde van de ziekte van mijn ouders en nu…Dank jullie wel voor mijn mogen zijn.

Het was super heerlijk die avond…een soort van minivakantie om de hoek.

Zomaar een stukje 🙂 te lang niks geblogd…ik mis het dus vanaf nu regelmatig weer …