Notice: spl_autoload_register(): Argument #2 ($do_throw) has been ignored, spl_autoload_register() will always throw in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-content/plugins/google-publisher/ClassAutoloader.php on line 27

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the subscribe2 domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114

Notice: Function _load_textdomain_just_in_time was called incorrectly. Translation loading for the wemail domain was triggered too early. This is usually an indicator for some code in the plugin or theme running too early. Translations should be loaded at the init action or later. Please see Debugging in WordPress for more information. (This message was added in version 6.7.0.) in /var/www/vhosts/ernaschrijft.nl/httpdocs/wp-includes/functions.php on line 6114
Afscheid – schrijfmomenten

Boten en een naderend einde ….

Gisteren was er tussen hier en daar 😉 een BBQ met een groepje intimi en bootjes en oh ja tentjes en een brandweerwagen en er waren er die met een rode specale bus waren gekomen en anderen sliepen in een auto of gingen laat op de avond weer weer.

Dit weekend was speciaal omdat mijn allerliefste vriendin, de moeilijke strijd heeft verloren.

De strijd die jaren terug zijn intrede deed in haar/hun leven. De strijd waarin op dit moment minimaal 1 grote verliezer is. Nee dit is geen ode aan dit is hoe ik het zie de strijd in ongelijkheid waarvan de winnende component “kanker” is.

Iedereen heeft een verleden een heden en de toekomst die voor iedereen verschillend is van breedte maal lengte, waarin je vrienden kunt maken ongelimiteerd, waarin alles binnen je eigen grenzen mogelijk is en zelfs soms ver daarbuiten.

Zij die de ziekte die kanker heet of cancer in het engels hebben, verleden heden een stuk niemandsland. Niemandsland waarin nieuwe vriendschappen aangaan lastig is waar vaste meubelstukken staan die niet veranderen in samen stelling maar wel kunnen veranderen in opstelling. Wie laat je nog toe aan nieuwe mensen in het “niemandsland” welke personen wil je nog dicht om je heen? Moet iemand je beslissingen overnemen of kun je het zelf. Heb je en hou je de regie ? want niemand weet hoe breed en lang het stuk niemandsland is ….Ik heb geen antwoorden maar besef dat diegene die verliezer is van niemandsland, door medicatie en kuren kan veranderen zowel in opstelling als in samenstelling .

Zij hebben een relatie die zo verweven en zo intens bijzonder is, dat ik soms alleen verstillend kan kijken naar de intense liefde die ze uitstralen. Dit weekend zag ik echter nog iets van verschillend intens verdriet, die bijna te groot werd voor vele harten.

Verdriet in de aanloop naar een naderend afscheid waarin veel wensen nog kunnen, ga dat ijsje eten, ga ipv fietsen met de auto naar die bijzondere plek van bv de fotoshoot waar klein geluk heel groot kan zijn. Probeer het niemandsland te begrijpen waarin de ander zicht bij iedere pas beseft, ik eindig op enige dag, jouw leven gaat door ….Maar blijf open naar elkaar zoals ik jullie heb mogen leren kennen. Ik noem het laat je hoofd kantelen kijk naar opties wat kan en wat niet kan. Laat niet de wereld jullie spaarzame momenten bepalen :-).

Goede gesprekken bij het afscheid vanmorgen, tranen iedereen heeft ze en soms is er dan even die knuffel. Mijn hart is bij jullie, ook nu het steeds zwaarder wordt. Waar in het besef komt dat elke dag, iedere moment het afscheid kan zijn. Mijn schouder is er …en zoals vanmorgen gezegd “Ik weet waar je huis woont” .

Lieve M en E ik had jullie nog zoveel meer mooie momenten gegund, zoveel bijzondere tijden …echter de tijd haalt je in en maakt het zo lastig.

Voor velen was het vandaag ook de laatste keer dat ze E zouden zien…..sommigen vinden woorden anderen hadden tranen of totaal geen woorden. Het bijzondere in deze groep mensen is wel dat alles kan en er altijd wel een troostende arm is.

Misschien is dat binnen een wereld die complex is wel het grootste goed wat je kunt vinden.

Geschreven voor en met veel liefde voor 2 mensen die in mijn hart zitten op een hele speciale manier, waar ik ze nooit genoeg voor kan bedanken …Love you to the moon and back …..

Soms komen woorden vanzelf zonder nadenken zonder vooropgezette kreten of opsommingen zo ook deze blog, een deel was het gesprek van vanmorgen waarin ik ook heb gekozen niet alles weer te geven wat gezegd is. Dat is niet relevant in mijn optiek.

Veel mensen krijgen kanker of hebben het in welke vorm / mate ook. Ik hoop dat ook zij iets kunnen met het stukje niemandsland, waarin zij de hoofdpersoon zijn en wij slechts toeschouwers dichtbij of aan de zijlijn.

Heb je geen woorden om iets te zeggen tegen mensen die aan het einde van hun leven staan….een knuffel is vaak genoeg of woorden als “ik kan geen woorden vinden” de persoon waarom het gaat is blij met je komst en heeft vaak liever een hand op een arm of een knuffel dan dat je wegblijft omdat je geen woorden hebt. Is het makkelijk als toeschouwer aan een zijlijn , zeker niet maar wellicht heb je net als ik ook al veel mensen ziek zien worden zowel in dichte nabijheid of collega’s vrienden….

“Gewoon er even zijn zodat iemand anders even rustig boodschappen gaan doen of zijn/ haar ontspanning kan opzoeken geeft zoveel voldoening voor mij en mijn hart, eigenlijk gun ik dat iedereen”.

Share Button

Soms gaat het anders ..

webfind

 

 

 

 

 

 

Soms gaat het leven anders dan je gedacht of bedacht hebt.

Het laatste half jaar is dan ook gegaan met veel emoties, verdriet momentjes, fijne gesprekken met mensen die zich zorgen maken om mij. Fijne gesprekken zomaar op een plek waar ik soms wel ben – om te delen met mijn overleden ouders- en die plek is van mij net als de tijdstippen dat ik er ben. Het delen mis ik het meest, wat zal ik, wat kan ika, hoe kan ik..vragen maar de antwoorden komen niet meer.

Het lijkt zo kort geleden dat ik bij Makelaar van der Linden https://www.vanderlinden.nl/makelaar-lelystad/  stond om te vragen naar een “huurhuis” want ik had het zo bedacht in mijn hoofd.

Daarna een fotograaf in huis, tranen en emoties stond het huis op Funda. de statistieken waren ehhh voor mij schrikken nu was het echt.  Zichtbaar onder de indruk van alles ben ik het aangaan vliegen.

Zelf moest ik natuurlijk ook iets. Dus een paar appartementen bekeken. Nou dat is op zich al een blog waardig. Van leuk tot echt even geen woorden, naar een appartement wat wel mooi was. Binnen was het net een deken die over me heen viel. Buiten stond ik trillend op mijn benen de makelaar te bellen of hij een bod wilde uitbrengen. De angst en blijheid maakten me onzeker. Maar ja de slaapzak en de brug waren ook een dingetje. Ook het een tijdje als zigeunerin leven van hot naar her was niks voor mij. Wel ben ik ontzettend dankbaar voor alle lieverds die : zolders , campers enz aanboden.

Maar ik heb een appartement en ben er super blij mee.

Ik weet dat de liefste mensen uit mijn leven blij zijn voor mij.

 

webfind

Op 1 september sluit een tijdsperk af, de afsluiting is een opening naar een nieuw boek.  Nog een keer zal ik achterom kijken. Daarna ontvouwt zich een nieuwe episode “Mijn leven” waarin ik stukjes meenemen van de laatste 23 jaar.

Onderstaand gaat zeker mee 🙂 emodinggetje

all time favo gaat mee

 

 

 

 

 

Share Button

Hallo ik ben er, ik ben zo terug of tot morgen…

De eerste 4 maanden van de stoppende mantelzorgtrein:

Op 19 januari van dit jaar, verhuisde mijn moeder naar een appartement in een verzorgingstehuis.

Op 22 februari verhuisde mijn vader vanuit het ziekenhuis naar een kamer in een verzorgingshuis.

Daarna ging het sneller dan ik verwacht had, sneller dan mijn hoofd en hart konden draaien…

Op 27 april is mijn vader na een week ziekte overleden, volgde een uitruiming van zijn kamer. Vrijdag 31 maart zou hij 89 jaar zijn geworden de dag dat mijn moeder ziek werd. Op 1 april  heb ik afscheid genomen van mijn vader.

Op 14 april was mijn moeder zo ziek zo naar dat de arts is gebeld. Na een fijn gesprek met mijn moeder en de arts en verpleging is besloten mijn moeder op morfine te zetten om de 6 uur. Zaterdag 15 april kwam ik bij haar in de ochtend en het was niet grappig meer, ze had enorme pijn, de dag door geworsteld en toch vaak naar haar toe, ‘s middags was de verpleegkundige het met me eens dat het zo niet kon, de arts werd gebeld en er werd morfine opgehoogd naar om de 4 uur en gelijktijdig werd een vlindernaaldje in haar andere been gezet voor Dormicon, een sedatiemiddel, zodat ze met minder pijn een rustige slaap zou hebben en het uiteindelijk op een vredige manier tot het einde zou leiden.  De paasdagen waren dan ook vreemd, geen honger, geen trek, vaak naar mam, zorgen makend en al pratend en muziek luisterend de dag door.

Maandagmorgen om 05.45 uur werd ik zelf misselijk wakker en kon net de toilet halen. Wassen, aankleden en naar mam om nog een uur tegen haar te praten dat het goed was zo, dat ze los mocht laten, dat het met mij wel goed zou komen. Vroeg was ik op mijn werk, het was rustig. Om 11.15 kreeg ik knallende hoofdpijn en werd heel licht in mijn hoofd. Even later begonnen zomaar uit het niets tranen te stromen en ik voelde me heel slecht toen mijn leidinggevende iets vroeg. Ik begreep niet wat hij wilde noch bedoelde en de vraag kwam niet binnen. Oh wacht ik kom naar je toe. Pratend over de vraag en hoe het ging belde mijn collega dat mijn mobiel 2 x af ging. Ik belde het verzorgingshuis en hoorde dat mijn moeder was overleden. Op dat moment stortte ik in. Niet een beetje nee echt instorten.  Door mijn collega’s ben ik naar het verzorgingshuis gebracht. Aangekomen op de afdeling werd ik gelijk opgevangen en zijn we naar mijn moeder gegaan.

Vredig lag ze daar, wel schrikken hoor, maar het was goed zo, je zag het aan haar. Ook de verpleging was het er mee eens. De arts werd gebeld, immers het schouwen moest nog. Overal bij geweest, dus daarna https://www.yarden.nl/

gebeld, immers het overlijden melden moet je zelf doen. Daar alles van pap nog vers is gevraagd naar dezelfde uitvaartleidster en die belde eigenlijk gelijk terug. Een afspraak gemaakt binnen een uur bij mij thuis. De tekst voor een kaart had ik al, niet makkelijk maar als je zelf schrijft is het passend bij de persoon en naar je eigen wens, het ophalen van mam en overbrengen geregeld, de enveloppen geschreven in een tempo van “heel snel” en samen met de uitvaartleidster de enveloppen gevuld, naar een post inname punt en toen naar het huis van mam om de mensen op te vangen die het overbrengen doen. Druk en hectisch middagje ja dat kun  je wel zeggen.

‘s Avonds kwam het besef een beetje, dat met het overlijden van mam ook alles stopt, van zorgen en zorgen om zorg en alles wat daar bij heeft gehoord. De dagen erna stonden in het teken van uitruimen en opruimen van het appartement. Ik heb de sleutels ingeleverd dat was het dan wel.

Vandaag 21 april hebben we in een informele sfeer afscheid genomen van mijn mam. Het was goed zo…

Dag mam, ik ga je zo ontzettend missen..

Nooit meer samen kijken naar:

Share Button