Categorie: Bezinning

25/11/202425/11/2024

Genieten, dat kun jij wel….

Zomaar een zin, ergens vorige week die me in een chatgesprek werd toebedeeld.

Mijn antwoord: “dat heb ik mezelf wel geleerd”.

Deze zin zette me tot nadenken. Nadenken wanneer ik daarmee ben begonnen om weer te genieten en het tot levensgenieter te brengen.

Beginnen in 2017 alles daarvoor bestond uit zorgen, zorgen om en voor zorg en me vooral zorgen maken over de zorg van mijn beide ouders.

Het is Januari 2017 dat ik voor het laatst de zin zei in het ziekenhuis, omdat men niet wilde geloven dat het met mijn vader niet goed ging…de zin der zinnen: “Kom pap dan gaan we naar de dijk rijden eraf en dan zoeken ze het allemaal maar uit”. Op dat moment besloot men dat mijn vader toch maar moest blijven en er een WMO consulente moest komen. Die kwam, zag en overzag alles en toen mijn vader zei: “ Om mij hoeven jullie je geen zorgen te maken ik ga toch dood, maar daar zit iemand waar ik me wel heel ernstig zorgen over maak”. Let op mijn dochter ik kan het niet meer van deze afstand. De WMO mevrouw keek me aan alsof ze door me heen keek, mijn vader moest een klein stukje lopen, ze had genoeg gezien”. Nou zegt pap, dit was wel heel kort he ….hoop dat ze iets kunnen doen…ga je straks langs mam? Ja pap dat doe ik zeker.

Buiten in de veiligheid van mijn auto kwamen tranen…dikke tranen. Zucht, rug recht adem en uit, je kunt het nog even langs mam en dan naar huis. Tja de een in het ziekenhuis, de ander in een verzorgingstehuis en met beiden ging het echt niet goed.

’s Avonds thuis, adem in en uit, iets eten en slapen morgen werken. Tussen alle spagaten door.

Mijn vader is kort daarna in maart overleden en mijn moeder in april. Drie weken na elkaar zoals mijn moeder al lachend voorspeld had.

2017 het jaar van verhuizen , inhuizen, uitruimen, huis verkopen en appartement kopen. ’t Was het jaar van kracht en adem in en uit….en tranen veel tranen.

2018 ik zag op tegen de datums dat beiden het leven lieten…ze zeggen wel eens dat je hele blauwdruk en DNA veranderd. Ik besloot in maart een huisje te huren bij https://www.landal.nl/parken/duc-de-brabant#filter:eyJzIjoiMyJ9al. Vanuit deze plek een deel van de wereld weer herontdekt, want 7 jaar zorgen en daarnaast werken in een steeds kleinere wereld laat echt wel sporen na.

Met trillende knietjes deed ik het inchecken maar t werd gezien door de receptioniste. Ze waren echt lief, ook de mensen die achter me stonden. In het huisje aangekomen stond het zweet op mijn rug en was ik bekaf. Ik vermoed dat dit het moment was waarop ik besloten heb, me nooit meer aan iemand te committeren en puur voor genieten gaan in het leven.

Hoe zwaar het was al die jaren laat zich ook vangen in een angst, de dijk van Lelystad en het water links en rechts. Net als alle sommen in mijn hoofd wat als je x km per uur rijd en dan t stuur naar rechts gooit…..Nooit meer heb ik die momenten, zelfs niet als ik zomaar op een richel beland, door anderen, doordat men woorden verdraaid die ik never zal zeggen…immers ik kan veel maar ik kan niet kijken in de hoofden van anderen.

Ik leef mijn leven, en dat is genieten van soms veel en soms van de kleine geluksmomentjes zoals vandaag in Genk de waanzinnige kerstetalage van Valentino chocolatier, waar een mooi gesprek plaatsvond over de kosten van de ornamenten en dat je foto’s in je hoofd maakt en die gedachten en foto’s kan niemand je afpakken.

** Dit is een beroemde uitspraak van Edith Eger : “Niemand kan je gedachten van je afpakken”. **

Dit jaar was met alle kosten van de tandarts mijn duurste jaar ever, een knappe e-bike verder, de tandarts ed. kosten bakken geld, maar ik heb nog in geen enkel jaar na het overlijden van mijn ouders zo genoten als afgelopen jaar.

Geniet vandaag, want morgen is niemand beloofd ongeacht je status, religie of leeftijd.

Liefs E.

30/05/202430/05/2024

Punt of komma…

Vanmorgen realiseerde ik me dat ik zelden komma´s zit. Nee niet in zinnen maar op het pad van het leven.

Als ik terugkijk op mijn vertrek uit Twente en alle keren dat ik mijn koffers pakte om me ergens anders te settelen, zit er geen komma in maar een punt. Een punt, simpel een rondje beetje vetgedrukt als jet het op papier ziet. Punten hebben zelden een tekening zo ook heeft mijn punt geen tekening, maar wel dezelfde betekenis als een ´deur dicht doen´ een deur die zelden meer geopend wordt, of pas na geruime tijd. Dan volgt er een punt komma, een opening in mijn hart en hoofd, of het dan weer een komma wordt? Dat weet ik zelf soms pas na een verloop van tijd.

De tijd kristalliseert dat uit, vreemd dat dit me nog niet eerder is opgevallen. Dat tijd wonden heelt weet ik al heel lang, misschien is helen niet het juiste woord, maar de scherpe randen gaan eraf en pleisters vergaan op dat smalle stukje na wat herinnert aan dat ene moment.

Na 35 jaar Lelystad heb ik een deur gesloten en ben verhuisd naar Putten. Natuurlijk ben ik wel in Lelystad omdat simpelweg mijn zelfgekozen familie er woont 😊, de zus die ik nooit had en waar ik best blij mee ben. Het delen, elkaar steunen zijn belangrijk voor me.

Gister gebeurde er iets waar ik verder niet op in ga omdat het buiten me staat, echter de persoon die ik graag mag en met wie ik fijne goede gesprekken heb met dito avonden, had slecht nieuws gehad. Met deze persoon heb ik een bijzondere vriendschap. Toch is er na dat ene whatsapp bericht in mij iets veranderd, als er verdriet is , je alleen bent en op een vriendelijk gebaar, immers vrienden steunen elkaar, heel duidelijk een zin begint met ”Nee…”dan raak je mijn hart op een manier die je misschien niet hebt gewild. Echter zoals mijn vader ooit zei : “gedane zaken keren niet om”. Waar ik zo vaak een komma zette want…het is zo fijn en leuk die avonden…realiseer ik me nu dat ik een punt zet.

Waarom? Je mag op mij hart dansen maar als je mijn ziel raakt….dan kan ik niet anders dan een punt zetten.

Vannacht heb ik de punt gezet in mijn droom, er ligt een weg voor me, heel duidelijk een pad wat mijn pad is en van niemand anders….Gek dat sommige dingen zo duidelijk zijn.

Alles heeft een reden, mijn reden `ik kies wederom voor mezelf, mijn eigen geluk en mijn eigen pad.

Zacht trek ik de deur dicht in mijn hart…soms is het beter zo.

Liefs E.

08/11/202208/11/2022

Positiviteit….

Vandaag kwam de vraag: hoe blijf je zo positief in een wereld die aan alle kanten kantelt. Niet perse in de zin zoals ik hem nu beschrijf, maar de strekking is het zelfde: waar haal jij je positiviteit uit.

Mijn eigen positiviteit haal ik uit:

* in mijn hoofd bevind zich villa kakelbont – jawel die van pippi 🙂

* mijn hoofd zit vol met lach en bloemen, maak je er deel van uit lucky you 🙂

* Edith Eger zei ooit: “Niemand kan je gedachten van je afpakken..”

Een film of serie op Netflix en dat mag best ingewikkeld zijn, dus geen romcom wat op zich ook af en toe fijn is om te kijken. Een boek met genoeg letters en bladzijden samen met een fijne liquer (let wel alleen in het weekend) doen ook wonderen.

Mijn rugzak was ooit veel te vol, geleegd en opnieuw komen er steentjes in, echter wat men ook doet, je niet meenemen in een gesprek, je bewust of onbewust negeren – en dat geld overal, privé en zakelijk- dat is iets wat niet zou moeten kunnen en mogen. Ik vraag me daarbij serieus af of het en passant ook onder pesten of bashen valt?

Mijn rugzak geleegd op de snelweg, tijdens een bewuste stop en een prachtige foto van een ondergaande zon realiseer ik me ….geluk zit in de kleine dingen en de grote dingen zoals gezondheid en wat jij zelf kunt doen om de positiviteit te zien. Positief is durven kijken naar de toekomst, hoe onzeker die ook (kan) zijn.

Mijn positieve vibe is “niemand maakt mij stuk…dat kan ik nl zelf tig keer beter!”

Kijk naar de zon en lach, laat beiden nooit uit je leven bannen.

Ik had dit ergens anders op het www willen plaatsen maar omdat ik op persoonlijke titel schrijf…geplaatst waar het thuishoort,,, op mijn blog van “volg je hart het weet de weg”

MIjn conclusie is eenvoudig, als het me gegund is mag ik blijven en zo niet…ach dan komt er wel weer iets op mijn pad …en als dat ook niet komt …pas dan maak ik andere plannen en laat ik mijn hoofd kantelen zoals ik de afgelopen jaren al vaker heb gedaan 🙂

24/08/201924/08/2019

Nog eenmaal dochter zijn…

Kan één zin zoveel emotie losmaken in een mens, emoties waarvan je zelf had gedacht, ik heb dit een plek gegeven. Niets is minder waar, al eerder schreef ik de blog Rouwen vlak na het overlijden van mijn beide ouders in een korte tijd na elkaar.

Op LinkedIn https://nl.linkedin.com/

volg ik Patty Duijn, https://www.pattyduijn.nl/ , haar blogs en indirect daarin de blogs die zij deelt van anderen over uitvaarten, emoties en alle zaken die daar mee te maken hebben. Zo ook van de week een blog van een uitvaartbegeleidster, die haar moeder had verloren en hoe ze de uitvaart had geregeld. In deze blog zegt ze: ” In de periode van afscheid nemen wil ik vooral dochter zijn en geen uitvaartbegeleidster”….. de blog is meer dan waardevol en mooi, hoe mooi en stijlvol passend bij de persoon die is overleden kan en mag zijn.

De zin die bleef hangen was voor mij ..”nog eenmaal dochter zijn.

Wat was is ik veel voor mijn ouders, natuurlijk was ik dochter, maar in de laatste jaren was ik alles behalve dat. Ik was er altijd dag/nacht als er weer gebeld moest worden met de instanties, die me dan weer wel als dochter zagen, de artsen die me een sparring-partner vonden in behandelingen, maar dochter was ik weer bij het afscheid.

Nog eenmaal dochter zijn de zin der zinnen …

Nog eenmaal dat alles doen wat een dochter met haar ouders hoort te doen, geen ziekte, gewoon onbekommerd leven zonder angst wat de toekomst zou gaan brengen.

Me terdege realiserend dat het moment dat ik me werkelijk dochter voelde…ooit was in een verleden in mijn jeugd. Misschien had het een doel, maar deze zin legde alles op zijn plaats. Onbezorgdheid kunnen en durven ervaren, wat zou ik graag nog één keer dochter willen zijn en doorpraten over het hoe en waarom, zonder dat er deuren dicht gaan, open en fair…..en ja ik zou graag een wandeling maken door de hoofden van mijn ouders zoals ook graag de artsen zouden willen.

Nog éénmaal een blog over dat rouw zomaar komt, het wordt minder, het lijkt te slijten of hoe je het ook een naam wilt geven. Vier seizoenen waren te kort om dingen helder te krijgen, uit te laten kristalliseren. Maar hé na 2 jaar is het tijd voor de toekomst.

De toekomst is van mij die bepaal ik zelf 🙂 maar nog eenmaal dochter zijn kwam even binnen. Wat doordraait in rondjes moet je een uitgang geven. Dus vandaar de blog 🙂

09/07/201909/07/2019

Balans….

En dan gebeurt er iets wat je totaal uit je balans haalt, vandaar dat ik ook even niet geblogd heb.

Hoe belangrijk het is om balans te hebben in je leven, om je veilig en comfortabel te voelen met je eigen persoon en de omgeving waar je woont. Ik ervaarde het nadat de man van mijn beste vriendin zomaar – nee niet zomaar, maar hoe en waarom en met welk doel is in deze niet belangrijk- dit leven verliet. Leek het zomaar, was het zomaar geen idee en al wist ik het wel zou ik het niet delen hier noch ergens anders. Waar het omgaat is dat op het moment ik het hoorde, het was heel vroeg in de ochtend dat ik sms jes gemist had, immers mijn telefoon is geen noodlijn meer maar een aanvulling op mijn fijne leven :-). De sms jes waren verontrustend…dus ik appte met mijn duffe hoofd haar dochter “whatsup” …toen hoorde ik dat haar vader was overleden, ging bij mij het licht uit..letterlijk verdwaasd zoveel gedachten die in me op kwamen…werken, er naar toe, tollende gedachten die allemaal voorrang vroegen in mijn hoofd.

Ho ….stop…stil staan. Om wie gaat het en hoe dicht sta je erbij ??? Hoor je er op dat moment, waar moet je zijn. Automatisch gaf ik mezelf antwoorden …dat gesprek op het werk, daar moest ik zijn. Dus even alles gereset – klinkt makkelijk is het niet- en over tot de orde van de dag.

Wel mijn leidinggevende ingelicht welke impact dit op me had. ‘s Avonds door naar het huis van mijn vriendin,,,,bijzonder, veel verdriet en gek genoeg kon ik niet janken, wel troosten, daar schijn ik super in te zijn, en passant de bloemen op een vaas gezet en ergens weer naar huis gereden. Zo verliepen enige dagen…de datum van de crematie werd bekend…Uren stond ik te passen, warm weer, wat trek ik aan, uiteindelijk won de zwarte jurk het van alles..toch maar een shawl erbij, warm maar het paste goed ik voelde me er goed in.

Aangekomen bij de locatie waar de dienst zou zijn, trof ik mensen die ik kon en herkende, dit maakte de zware gang makkelijker. Echt makkelijk wordt een uitvaart nooit meer als je er pas 2 hebt gehad – het leek op dat moment pas- het was druk. De man van mijn vriendin was geliefd als mens, als vriend als collega als man en als vader en opa.

De speeches waren bijzonder en mooi…dat ik mijn petje afneem voor Miss D. die toch maar haar Opa roemde om wat hij voor haar was/is. De woorden van mijn vriendin en haar kinderen…ze kwamen binnen.

De muziek…altijd een dingetje maar deze muziek paste bij de lieve schatten zoals ik ze heb leren kennen.De muziek die je van te voren niet weet noch weet je wat een song of tekst met je zal doen…

Op de muziek van:

Op deze muziek ging ik stuk…de woorden, de tekst …het haalde me uit mijn balans, dus eindelijk kwamen de tranen…tranen van dieper verdriet, daar waar het leven door ging hield het voor sommigen op, zeker op dat moment op die dag.

Bijzonder dat woorden in je hoofd opkomen en je hart opent om er een sprankje hoop uit te laten….leven het leven leven…vier het leven, het leven houdt van je….ook op deze momenten waarin een x aantal mensen ook hun dierbaren herdachten en bij het samen zijn nadien ook zei werden genoemd en benoemd.

Het leven is te snel om lang stil te staan….maar toch lieve schatten …jullie F. zal gemist worden in alle dingen en stappen die jullie maken.

Met mijn balans zit het goed, het kostte even tijd maar he…mijn fundering is nadat het 2 jaar geleden bagger was, goed gemetseld en valt niet zomaar om :-).

Balans, hebben en houden, wankelen mag het attendeert je op het feit dat je mens bent met bijbehorende emoties.

Balans in mezelf terug vinden is me terug trekken in mijn paleisje met stapels tijdschriften en feel good movies en soms een avond uit.

Voor mijn vriendin en haar kinderen/kleinkinderen hoop ik dat er balans komt…enne zoals jullie er waren voor mij…mijn schouder is er anytime, anyplace …xxxxx

Liefs E.

05/06/201905/06/2019

Nooit….

Ik startte deze blog even terug, me realiserend dat “even” in deze een understatement is.

Waarom ik deze begon is omdat toen mindmappen voor mij niet werkte. Gek genoeg kan ik er nog steeds niks mee en vinden mijn vingers als vanzelf de toetsen op de laptop.

Nooit en nimmer zal ik schrijven over mijn werkomgeving enzo..is mijn werk belangrijk, zeker wel 🙂 maar niet iets wat me in mijn vrije tijd bezig houdt.

Ooit nam ik mijn werk – ben geen eigen baas he – mee naar huis. Inmiddels en die leerschool was keihard, doe ik de deur dicht achter me en stap ik om iets na 17 uur in mijn auto en zet de speakers op keihard. Ik rij naar huis en stap verkwikt uit de auto. Wat muziek met je kan doen is met geen woorden te beschrijven…ehhh nu niet 😉 7 uur in de ochtend en ik tik een blog over nooit…

Ik schrijf nooit over wat er binnen de muren van mijn werk gebeurt het is mijn werk, niet meer en minder, dat hoort daar waar het bedrijf staat.

Zoveel items die mijn hoofd bezig houden. Inmiddels een manuscript gedownload en niet dat het opschiet, maar hé schrijven brengt mij rust.

Ik zei ooit: “schrijven van opstellen ..jee ik kon het echt niet..” zo niks voor mij en nu ..stof genoeg voor een boek..nu nog een vaatje om het goed in elkaar te laten vloeien :-).

Nooit..het woord wat ik het liefst zou schrappen.

Nooit….er is altijd een tweede weg of een ander pad, soms moet je hakken of asfalteren..maar werkelijk als er geen hobbels zijn wordt het immens saai.

Liefs E.

19/10/2018

Dankbaarheid ……

Vandaag kwam er een filmpje voorbij van Michael Pilarczyk, ja de schrijver van oa Dansen in de hemel.Het ging over dankbaar en waar jij dankbaar voor was de laatste jaren.

Dat zette me aan het denken..niet een beetje nee, mijn hersens draaiden ineens op volle toeren, soms overkomt me dat en lijken woorden als uit het niets te komen en mijn handen dansen in een rap tempo over de toetsen. ( dankbaar voor de spellingscontrole en de carbonpapiertjes en gummetjes tot een ver verleden behoren…).

De afgelopen jaren ben ik dankbaar voor:

Dat ik, voor mijn ouders, heb mogen en kunnen zorgen vanuit mijn hart,

Voor de vrienden die me altijd hebben gesteund,
De diepere vriendschappen met artsen die blijven bestaan,

Dat me om raad wordt gevraagd bij ingewikkelde levensvraagstukken, waar zij schijnbaar, geen woorden voor kunnen vinden,

Mijn schrijfwerk soms even een spontane actie vraagt, voor het schrijven van een speech of teksten op kaarten (nee ik ga er niet mijn werk van maken),

Voor elke week die bos bloemen zoals ik beloofd heb aan mijn ouders.

Het afgelopen jaar:

De eerste BBQ in jaren en het weekend bij lieve chatvrienden in Friesland waar ik me meer dan welkom voelde 🙂 , de rit er naar toe voelde als een korte vakantie:-),

De intense gesprekken met lieve mensen ergens in den lande,
Vrienden ontmoeten in het land, nieuwe mensen leren kennen, de feestjes, de etentjes daarna;

Het uren winkelen, de kapper waar ineens tijd geen issue meer was,
De meer dan fantastische ervaringen met ergens in de buurt van Berlijn, waaronder ook ene dag Berlijn, onvergetelijk weekend,

Dankbaar toch wel voor het feit dat één speciale meneer (toch een stukje in mijn hart) me vorig jaar attendeerde dat iets veranderen aan jezelf niet slecht is, maar dat je vooruit moet kijken …dat achterom kijken geen optie is.

Voor alle momenten bij de Ikea, alleen met de lieve vriendin AvL, met veel humor, zinvolle gesprekken en we gaan nooit met lege handen naar huis :-).

Intens dankbaar voor het leven van dit moment …waarover ik voor een paar jaar geleden toch echt geen toekomst zag voor mezelf.

Van de duizend stukjes waaruit ik uiteen was gevallen, ( zo voelde ik me na 2 crematies in 3 weken) nam ik er 500 mee naar de toekomst echter er zijn wat stukjes bijgeplakt. Liefde voor een x aantal mensen die in mijn hart zitten, om wie ze zijn, omdat ik net iets mocht en kon doen op een moment of omdat zij mij een kans gaven iets te ervaren en/of een angst te overwinnen.

Love you all…omdat nou ja gewoon ik ..ik ben…een handvol zeiden ze vroeger, gelukkig is er maar 1 en is het geen tweeling…:-)

Ik kan er om lachen, ouder wijzer…verstandiger ahumzzzz….lief het leven en heb het leven lief…

Zomaar één woord : Dankbaarheid …

Ik lief mensen en momenten die het leven mooier maken…jullie maken mijn leven tot een klein feestje..

Liefs E.

20/08/2018

Dag meisje van 3…..

Zomaar een fijne dag, zo stel ik me voor dat je blij keek dat je naar dat leuke park ging met je ouders, je weet wel dat park wat ook geschikt is voor kleine meisjes. Jaren komen er al kindjes, kinderen en oudere kinderen, afhankelijk van de leeftijd al dan niet in gezelschap van papa’s, mama’s en/ of grootouders, broers en zussen.

Nooit heb ik iets gelezen over kindjes die afdwalen naar sloten die er schijnbaar ook zijn. Bizar…heel twitter had en heeft een mening die men niet onder stoelen en banken stak…iets raakte me…want het ging niet meer om hoe of wat, het ging wat men of men dacht enzovoort..vul maar in…vergeten werd:

Hoi lief meisje van 3 ik ken je niet…maar er zijn mensen die je heel goed kennen, je voetstappen, je ademhaling, je lach en je onbezorgdheid…

3 jaar een leven voor je ,…waar ging het mis..is het relevant voor de pijn van alle mensen die je wel heel goed kenden? zoals je papa en ja mama, oma’s en opa;s en de kindjes van de opvang?

Weet je lief meisje van 3 ..er waren veel mensen ongerust er is gezocht naar je, met veel hulptroepen..zij die je vonden kenden je niet en toch …ergens hebben we allemaal iets met meisjes van 3…positief want die lachen kijken nog onschuldig en onbevangen de wereld in.

De wereld van je familie zal nooit meer hetzelfde zijn,

De hulptroepen, de mensen die erbij waren…hun levens zijn voorgoed veranderd.

Dag meisje van 3….ik blaas een kus naar de hemel want die heeft er een sterretje bij…

Dag meisje van 3…ik blaas een kus en een knuffel naar de familie zij moeten het moeilijkste nog doorstaan..

Dag meisje van 3…..ik omhels de mannen van de macht stoere knullen en meiden en op dat moment een verdrietig hoopje in alle kracht om een meisje van 3..

Dag meisje van 3…zwaait naar de hemel, maak je het daar sprankelend met je lach???

Een oordeel is makkelijk geveld, maar wie zijn de mensen die zo durven te kwetsen….Immers hoeveel van ons hebben kinderen ????

04/05/2018

Bezinning…..

Vrijheid het woord is de hele week al denderend op alle geluidsgolven aanwezig.

Ik kan niet anders zeggen dat na alle jaren zorgen deze vrijheid die ik nu ervaar me meer waard is dan alle andere vrije jaren voor het zorgen.

Vrijheid is voor mij inderdaad, mijn hart volgen, genieten met een hoofdletter of het nu de feestjes zijn die ik bezoek of de immens leuke waardevolle gesprekken her en der met lieve leuke mensen van alle leeftijden en alle geloven.

Vrijheid is ook even me niet zo goed voelen, even een “verdriet momentje” hebben, inmiddels weet ik dat dat ook maar van korte duur is. Vrijheid is dan ook me even afsluiten van alles en iedereen, terugkomen in mezelf, zodat mijn fundering steviger wordt, zonder dat ik immense muren of gietijzeren gordijnen opwerp.

Vrijheid is ook, in gedachten aan het strand van Normandië staan, in herinnering aan de lieve Amerikaanse mensen , op een respectabele leeftijd, die ik jaren geleden ontmoette op een deel van Omaha Beach. Zij herdachten hun broer, een van de velen die het leven lieten zodat wij nu kunnen doen en laten wat we willen.

Samen de tranen, samen met mijn ouders, zij spraken geen Engels de amerikanen geen Nederlands en de Fransen alleen Frans, deelden we emoties en was ik de brug tussen de duizenden emoties met een wijn en stokbrood. Wat zou ik nu graag dat moment over willen doen…ook dat is vrijheid, je gedachten zijn van jou van niemand anders, tenzij je ze deelt…

Vrijheid is uitgaan, zeggen wat je denkt en wat je wilt/wenst, leuk of niet leuk vindt.

En toch verlang ik soms naar die vrijheid in gebondenheid verbonden met iemand dat me snapt en begrijpt. Die in alle vrijheid kan en durft te zeggen en te vragen en soms het vragen en zeggen overslaat en doet, omdat Hij dat wil.

Vrijheid is bezinnen op wat is, kan en zou kunnen.

Letters ze vinden altijd hun weg op het papier…zomaar een schrijfsel..zomaar ik in een flow..bezinning ‘t brengt veel te weeg op de dag 4 mei …