Zomaar uit het nieuws kwam de vraag “kunnen we straks even zitten”..een zenuwknoop in mijn maag, een hoofd met duizend angsten..de afspraak werd verzet naar de volgende dag.
‘s Avonds alleen thuis, niemand om te delen..ik kon niet eten niks, maag dicht..slapen ik haalde de ene beer omver na de andere, niet slapen dus..pjoeter aan…manmanman wat is het s’nachts druk op sommige sites op het www me afvragend wie er een baan heeft en wie niet..ik heb een baan een leuke ook nog eens…weer dat stemmetje Plan B ligt het er nog, jajaja en plan C ook mopper ik. Om 6 uur ‘s morgens sta ik op een stille plek in Lelystad en stromen de tranen over mijn wangen..wat als, waarom en hoe dan…en ineens overvalt me een rust. De rust van de omgeving in me opnemend wandel ik even en lees ik her en der namen…stil ik kom er niet meer zo vaak maar t lijkt in beslissingen nemen en durven een van de weinige plekken waar ik mijn hoofd op orde krijg, zodat werken gewoon kan ook met “te” weinig slaap.
Geland op mijn werk gaan we zitten en er wordt me gevraagd of ik iets heel anders wil gaan doen. Het woord Carrière of Ambitie die was ik in alle jaren mezelf voor mijn ouders wegcijferend totaal vergeten, ik dacht gewoon dat het leven stopte als zij er niet meer waren. Nu weet ik dat dat niet zo is maar zo leefde ik wel.
En nu ben ik dus sinds 1 september sales binnendienst af en geland op de afdeling Outbound Sales.
En het is leuk, uitdagend en ik kan er mijn ziel in leggen, mijn stem gebruiken als instrument in de telefoon gesprekken, meeveren met de cadans van de gesprekken.
Blij en gelukkig dat ik ja heb gezegd op de vraag.
Als cadeautje aan mezelf want he ik werk al 41 jaar 🙂 ga ik zo werken dat ik per 1/10 alle vrijdagmiddagen vrij ben…..Dus kom maar door met weekendjes weg, feestjes en legio andere dingen die ik wil gaan doen.
Mijn 2019 …met dank aan de mensen die zagen, merkten dat ik niet meer op mijn plek zat.
liefs E.