Het eind van 2020 nadert, nog 2 weken werken en dan is er 2021.
Bizar dit jaar dat geheel werd overheerst door het alom zich heen maaiende virus Covid19 of Corona. Het virus dat de wereld laat sidderen en met maaiende armen en scherpe messen lijkt wel een gehele generatie van ouderen naar het hiernamaals heeft gedirigeerd. Het virus wat je niet in de hand hebt, die je geliefde, je naaste, je collega, je vriend of vriendin, je oma of opa zomaar neermaait. Het virus kent geen mededogen…bizar is wel dat de mensheid zich waagt hiermee te meten. Regels opgelegd door de regering, wie zich er niet aan houdt, krijgt een boete of nog erger….laten we wel zijn…in de oorlog was er de nsb…nu lijkt het broertje te zijn opgestaan de klikkers die menen dat jij met te veel mensen thuis zit en een feestje hebt…niet alles is wat je hoort en niet alles is wat je ziet.
Verder komt er een vuurwerkverbod, waar ik eigenlijk best blij mee ben. In de jaren dat ik zorgde voor mijn ouders die ziek waren, kwam het misschien wel eens in een write. Maar de reden dat ik nooit weg kon was zo simpel als wat.
Mijn vader lag in zijn jeugd in het zwaarste bombardement oktober 1944 in Hengelo. Tijdens dat bombardement bevond hij zich op weg van zijn werk in verband met het luchtalarm naar huis. Midden is de stad stond het Vios gebouw aan de Beekstraat…daar heeft hij vlak tegen het pand aan opgekruld gelegen tot het over is. Men heeft nadien 4 uur gezocht naar mijn vader, destijds ook nog maar een tiener, liep compleet verdwaasd over de Deldensestraat compleet trillend. Niet weten wat moest en kon, vanaf die tijd had hij een tremor ( een trilling die altijd aanwezig is) in zijn hand. Meer hoorden we er nooit over, t leven ging door en alles werd vergeten…zo leek het.
Wanneer werd zijn tremor erger, ik zag en merkte het als hij zenuwachtig was of met een “woordenwisseling” dus als de emoties een loopje namen met hem. Naarmate hij ouder werd, nam de tremor toe, nooit begrepen waarom tot op dat ene moment,,,dat alles duidelijk was en werd.
Het was een paar jaar geleden dat er carbid werd geschoten, dan werd mijn vader meer dan onrustig. De tv wat harder hielp wel, de mooie uitzendingen op de Duitse tv zenders dan ging het goed maar vanaf 22 uur tot middernacht liep mijn vader van voor naar achter door het huis. Naarmate de knallen donkerder en heviger werden veranderde zijn stap, zijn houding, leek het huis te bestaan uit onrust en een keuken- en achterraam. Geen rust, ogen op onrustig, de blauwe ogen van een klein jongetje dat was wat ik zag.
Dat waren de momenten van sturen en bijsturen en praten en blijven observeren in de hoop dat er rust kwam. Die kwam vaak pas als hij in bed lag, stiekem keek ik wel eens, opgekruld heel klein lag hij daar dan…zijn wereld waarin hij even niemand toeliet.
Naarmate de jaren verstreken werd het erger….toen ik in 2016 op naar 2017 mijn hand op zijn schouder legde…schrok ik niet alleen van hoe mager hij was geworden – was me echt niet opgevallen- en vooral het trillen als een espeblaadje…en toen, toen pas vertelde hij alles in tranen, hoe erg het was dat ene bombardement, hoe zijn moeder had gereageerd….samen hebben we gehuild om iets uit het verleden wat zo lang niet gedeeld was. Het vuurwerk was naast dat mijn vader het mooi vond het meest confronterende uit zijn leven en dat heeft hij bijna tot het laatst toe bij zich zelf gehouden.
Blij dat hij het heeft het gedeeld…en dit jaar ben ik thuis en kijk naar een stille en bijna niet gekleurde hemel (uitzonderingen zullen zijn) en hef het glas met de woorden : “Pap ze zijn stil hoor je het daarboven ook de rust het relaxte…”
Wij keken die avond naar The Red Army Choire op een of andere zender…
Mijn vader was een groot fan van dit koor…helaas verongelukt in 2017…
NU anno 2020, sta ik stil bij “geen vuurwerk” en hoeveel mensen met een trauma op welke manier dan ook blij zijn met dit besluit.
Ik wens iedereen een goede oudejaarsavond en een frisse start in 2021
Liefs E.
