Rust en dan

Eindelijk begint het nu pas door te dringen in mijn hoofd maar vooral in mijn lijf.

Er is meer rust, rust in die zin dat ik toe ga komen aan mijn eigen ik en alles wat daar weer bij hoort. Na  6 jaar van “wat is er met mijn moeder” en slapend waken of wakend slapen, weet ik weer wat echt slapen is. Niet dat ik dan uitgerust ben, nee ik sta iedere dag moe op. Een moeheid die zich het best laat omschrijven als, eigenlijk wil ik wel een tijdje uitrusten of dat nu thuis is met films boeken en fietsen of domweg langs het strand lopen schelpen zoeken. Gewoon ik en mezelf en dan ergens ook nog de vraag: wie ben ik op dit moment, waar wil ik naar toe en dan slaat er een soort van paniek toe. Kan en wil ik deze vragen nu al toe laten in mijn leven. Ben ik er zelf wel aan toe?? Vragen die vragen oproepen. Misschien moet ik er maar gewoon voor gaan zitten. Een paar a4tjes voor me en schrijven. Vraag voor vraag beantwoorden om tot een fijne conclusie te komen.

Zelf analyse degene die zegt dat dit makkelijk is, heb ik een antwoord, niet makkelijk maar iets wat je leven waardevoller maakt dan je denkt. Zo ben ik ook begonnen met bloggen/schrijven of welke naam iemand er ook aan wil geven of verbinden. Ik schrijf om mijn hoofd – wat soms overvol is – leeg te houden en zo mijn diepere ik te bewaken.

Dus mijn eerste project wordt een mindmap om in beeld te krijgen waar het hiaat zit in mijn hersenspinsels.

Tot zover 🙂

Share Button