Het woord orkestbak galmt de hele dag al door mijn hoofd, de aanleiding is wel een melding op een social media forum dat een vriend was overleden geheel onverwacht, Het zorgde voor een vol hoofd en een jankbui die ik al maanden niet meer heb gehad. Soms is een woord genoeg om een blog te schrijven zo ook “de orkestbak”,
De orkestbak bevind zich direct tussen de zaal en het toneel, Achter de zaal het balkon en de loges en daarachter de gewone rijen stoel tot hoog in de nok.
Eigenlijk is het leven een soort van theater, de voorstelling op het toneel is het leven, het pad wat je bewandeld de mooi momenten, de mindere momenten. Als kind zit je net als in Theater Carré achterin bijna in de nok en pak je wat er rond om je gebeurt niet zo op. Je wordt ouder en zakt steeds een stoel naar beneden, iedere keer een rij dichterbij het toneel. Het leven gaat zoals gaat dus je hebt het niet zo door, het leven zijn ups en downs, beperken zich in de meeste gevallen tot de acteur, je lievelingspopster of je huisdier wat overlijdt, ook is er het verdriet om een verloren liefde in je jonge jaren.
De eerste tekenen dat je balkon zit in het theater van het leven, zijn de dierbaren die je verliest zoals grootouders ….Naarmate je ouder wordt verschijnen er ziektes in beeld die je liever niet hoort…het ontneemt je veelal vrienden/vriendinnen.
Nog wat later in je leven realiseer je jezelf dat de orkestbak van het theater best dichtbij komt. Het moment dat je meer rouwkaarten of berichten in je sociale feeds ontvangt dan je wenst. Het moment dat je omkijkt naar de nok van het theater de achterste rij, lijkt het echt nog maar zo kort geleden? Je daalt af met je ogen de momenten meenemend in je hoofd en hart. Een weemoed overvalt je, zo dichtbij dat je bijna de instrumenten van de orkestleden kunt aanraken…
Dat moment doet je beseffen dat hoe mooi het leven kan zijn in alle facetten…het niet fair is dat jij tot hier komt en anderen het balkon of de zaal niet zullen halen. Dat moment dat een ieder zich beseft….het is te kort, het is nog te mooi…het moet niet mogen.
Het moment dat rouw op voorhand al winst behaald, het toneel even leeg is als een pauze en je alleen maar kunt zijn met gedachten en de woorden van een oud collega die ooit zei: “het leven is net een theater, hoe dichter je bij de orkestbak komt hoe meer mensen afscheid nemen….”.
Het leven een theater en soms net de zee, het geeft en neemt…dat geven is fijn dat maakt je hart ongeacht waar je je in het theater bevind dat het warm is en comfortabel, het moment dat het neemt …daar doet geen enkel woord eer aan de diepe lading…dan is het toneel leeg, de stilte overdonderend en het orkest keert zich in stilte naar de zaal…
Dag J……..rip enne ik denk dat je deze wel kunt waarderen …een met een knipoog…