Het leven…..

webfind

Het woord orkestbak galmt de hele dag al door mijn hoofd, de aanleiding is wel een melding op een social media forum dat een vriend was overleden geheel onverwacht, Het zorgde voor een vol hoofd en een jankbui die ik al maanden niet meer heb gehad. Soms is een woord genoeg om een blog te schrijven zo ook “de orkestbak”,

De orkestbak bevind zich direct tussen de zaal en het toneel, Achter de zaal het balkon en de loges en daarachter de gewone rijen stoel tot hoog in de nok.

Eigenlijk is het leven een soort van theater, de voorstelling op het toneel is het leven, het pad wat je bewandeld de mooi momenten, de mindere momenten. Als kind zit je net als in Theater Carré achterin bijna in de nok en pak je wat er rond om je gebeurt niet zo op. Je wordt ouder en zakt steeds een stoel naar beneden, iedere keer een rij dichterbij het toneel. Het leven gaat zoals gaat dus je hebt het niet zo door, het leven zijn ups en downs, beperken zich in de meeste gevallen tot de acteur, je lievelingspopster of je huisdier wat overlijdt, ook is er het verdriet om een verloren liefde in je jonge jaren.

De eerste tekenen dat je balkon zit in het theater van het leven, zijn de dierbaren die je verliest zoals grootouders ….Naarmate je ouder wordt verschijnen er ziektes in beeld die je liever niet hoort…het ontneemt je veelal vrienden/vriendinnen.

Nog wat later in je leven realiseer je jezelf dat de orkestbak van het theater best dichtbij komt. Het moment dat je meer rouwkaarten of berichten in je sociale feeds ontvangt dan je wenst. Het moment dat je omkijkt naar de nok van het theater de achterste rij, lijkt het echt nog maar zo kort geleden? Je daalt af met je ogen de momenten meenemend in je hoofd en hart. Een weemoed overvalt je, zo dichtbij dat je bijna de instrumenten van de orkestleden kunt aanraken…

Dat moment doet je beseffen dat hoe mooi het leven kan zijn in alle facetten…het niet fair is dat jij tot hier komt en anderen het balkon of de zaal niet zullen halen. Dat moment dat een ieder zich beseft….het is te kort, het is nog te mooi…het moet niet mogen.

Het moment dat rouw op voorhand al winst behaald, het toneel even leeg is als een pauze en je alleen maar kunt zijn met gedachten en de woorden van een oud collega die ooit zei: “het leven is net een theater, hoe dichter je bij de orkestbak komt hoe meer mensen afscheid nemen….”.

Het leven een theater en soms net de zee, het geeft en neemt…dat geven is fijn dat maakt je hart ongeacht waar je je in het theater bevind dat het warm is en comfortabel, het moment dat het neemt …daar doet geen enkel woord eer aan de diepe lading…dan is het toneel leeg, de stilte overdonderend en het orkest keert zich in stilte naar de zaal…

Dag J……..rip enne ik denk dat je deze wel kunt waarderen …een met een knipoog…

Share Button

Dag Meneer Cees..

Is het echt nog zo kort geleden immers mei 2019 was ik bij de signeersessie in Wassenaar van het boek Terug naar Arras van André Buurman en het boek De Verschoppeling van Cees Ligthart.

Als de dag van gister weet ik nog hoe ik de Bruna in Wassenaar binnenstapte en de beide heren aan een kleine tafel zag zitten. Het boek van André had ik al gelezen maar voor een gesigneerde versie kocht ik er nog een 😉 ernaast lag het boek van Meneer Cees, doe maar zonder Meneer zei hij nog tegen me, ik ben maar een gewone jongen……maar echt een man van een bepaalde leeftijd noem je niet gewoon Cees.

Dus Meneer Cees vertelde over zichzelf, over zijn lieve vrouw, over de makkes van zijn gezondheid en enkele anekdotes uit zijn boek. Een boek welke een humor pareltje pur sang zou zijn, wat ik ontdekte tijdens het lezen.

Bijzonder de schrijfwijze, de humor, het kwajongensgedrag van de jonge Meneer Cees, las ik terwijl ik in gedachten zijn gezicht peilde. De twinkeling de humor..heerlijk.

Vandaag kreeg ik via André het bericht dat Meneer Cees niet meer was, dat hij was overleden aan een Tia die hem inhaalde. Meneer Cees, de lach, de humor, de paarden de verhalen ze blijven als ik denk aan die mooie dag in mei.

Ik hoop en echt Meneer Cees dat je de Vim bus mee neemt want je weet nooit hoeveel bont je daar boven gaat tegen komen.

Dat de humor een mooie aanwinst is voor de hemel…je verhalen een boost krijgen…

Dag Meneer Cees rust zacht….

De bronafbeelding bekijken

Share Button

Dag meisje van 3…..

Zomaar een fijne dag, zo stel ik me voor dat je blij keek dat je naar dat leuke park ging met je ouders, je weet wel dat park wat ook geschikt is voor kleine meisjes. Jaren komen er al kindjes, kinderen en oudere kinderen, afhankelijk van de leeftijd al dan niet in gezelschap van papa’s, mama’s en/ of grootouders, broers en zussen.

Nooit heb ik iets gelezen over kindjes die afdwalen naar sloten die er schijnbaar ook zijn. Bizar…heel twitter had en heeft een mening die men niet onder stoelen en banken stak…iets raakte me…want het ging niet meer om hoe of wat, het ging wat men of men dacht enzovoort..vul maar in…vergeten werd:

Hoi lief meisje van 3 ik ken je niet…maar er zijn mensen die je heel goed kennen, je voetstappen, je ademhaling, je lach en je onbezorgdheid…

3 jaar een leven voor je ,…waar ging het mis..is het relevant voor de pijn van alle mensen die je wel heel goed kenden? zoals je papa en ja mama, oma’s en opa;s en de kindjes van de opvang?

Weet je lief meisje van 3 ..er waren veel mensen ongerust er is gezocht naar je, met veel hulptroepen..zij die je vonden kenden je niet en toch …ergens hebben we allemaal iets met meisjes van 3…positief want die lachen kijken nog onschuldig en onbevangen de wereld in.

De wereld van je familie zal nooit meer hetzelfde zijn,

De hulptroepen, de mensen die erbij waren…hun levens zijn voorgoed veranderd.

Dag meisje van 3….ik blaas een kus naar de hemel want die heeft er een sterretje bij…

Dag meisje van 3…ik blaas een kus en een knuffel naar de familie zij moeten het moeilijkste nog doorstaan..

Dag meisje van 3…..ik omhels de mannen van de macht stoere knullen en meiden en op dat moment een verdrietig hoopje in alle  kracht om een meisje van 3..

Dag meisje van 3…zwaait naar de hemel, maak je het daar sprankelend met je lach???

Een oordeel is makkelijk geveld, maar wie zijn de mensen die zo durven te kwetsen….Immers hoeveel van ons hebben kinderen ????

Share Button

Dag…en hallo..

Soms is er zoveel wat er gebeurt dat mijn body en mind moeite hebben het bij te benen en soms is dat niet nodig, want dingen gebeuren niet voor niks.

2 woorden ..Expect the Unespexted…maakten iets in me los, lange gesprekken volgden zowel op het www als ook aan de telefoon, fijne gesprekken, hemelsbreed over alles, van zaken tot aan het meest emotionele. Jij maakt iets in me los, meer dan ik durfde dromen. Bijzonder ook omdat mijn hart afgesloten leek, ik liet mensen toe, maar niet op dat ene bijzondere plekje. Met de ontmoeting op die vrijdag, bleek wel dat je me vol hebt geraakt…een vat vol emoties ging los leek wel…ik voel me fijn en gelukkig…bijzonder mens welkom in mijn leven…

Gister kwam je, heerlijk je te zien en toch ook wel nerveus, ik had namelijk weer een slecht nieuws bericht gehad..dus Hallo schat ben blij dat je er bent, schoot na een tijdje om in wat er die middag was gebeurt, je ving me op..zorgde dat ik niet viel. Ik liet je de speech

lezen. We kwamen op mijn ouders en ik durfde een foto te delen. Ik hoor je denken durven..ja want foto’s pakken is een dingetje dan zijn ze dichterbij dan ooit.

Hanneke de vriendin van mijn moeder is niet meer, ze is overleden..bijzonder want vorige week zondag heb ik nog samen met haar dubbel gelegen om een witte bloes challenge ergens op het www. Hanneke was zo blij dat het met mij goed ging.

Weet je Hanneke…ik ga je missen want vriendschappen gaan verder dan de sterren…in dat opzicht was vriendschap met jou veel meer dan dat.

Hallo nieuwe liefde en dag…lieve vriendin xx

Er glijden tranen over mijn gezicht…donderdag, sta ik weer op de plek en zal spreken…omdat je zoveel meer was dan een vriendin.

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat ik kippenvel heb de hele tijd en weet “men is bij me”…om te steunen.

Ik lief jullie …zoals ik nu in het heden de mensen lief heb die de toegang tot mijn hart hebben gevonden en heb hem lief die de sleutel heeft gevonden naar dat ene plekje wat lang gesloten is….

 

Share Button

Hallo ik ben er, ik ben zo terug of tot morgen…

De eerste 4 maanden van de stoppende mantelzorgtrein:

Op 19 januari van dit jaar, verhuisde mijn moeder naar een appartement in een verzorgingstehuis.

Op 22 februari verhuisde mijn vader vanuit het ziekenhuis naar een kamer in een verzorgingshuis.

Daarna ging het sneller dan ik verwacht had, sneller dan mijn hoofd en hart konden draaien…

Op 27 april is mijn vader na een week ziekte overleden, volgde een uitruiming van zijn kamer. Vrijdag 31 maart zou hij 89 jaar zijn geworden de dag dat mijn moeder ziek werd. Op 1 april  heb ik afscheid genomen van mijn vader.

Op 14 april was mijn moeder zo ziek zo naar dat de arts is gebeld. Na een fijn gesprek met mijn moeder en de arts en verpleging is besloten mijn moeder op morfine te zetten om de 6 uur. Zaterdag 15 april kwam ik bij haar in de ochtend en het was niet grappig meer, ze had enorme pijn, de dag door geworsteld en toch vaak naar haar toe, ‘s middags was de verpleegkundige het met me eens dat het zo niet kon, de arts werd gebeld en er werd morfine opgehoogd naar om de 4 uur en gelijktijdig werd een vlindernaaldje in haar andere been gezet voor Dormicon, een sedatiemiddel, zodat ze met minder pijn een rustige slaap zou hebben en het uiteindelijk op een vredige manier tot het einde zou leiden.  De paasdagen waren dan ook vreemd, geen honger, geen trek, vaak naar mam, zorgen makend en al pratend en muziek luisterend de dag door.

Maandagmorgen om 05.45 uur werd ik zelf misselijk wakker en kon net de toilet halen. Wassen, aankleden en naar mam om nog een uur tegen haar te praten dat het goed was zo, dat ze los mocht laten, dat het met mij wel goed zou komen. Vroeg was ik op mijn werk, het was rustig. Om 11.15 kreeg ik knallende hoofdpijn en werd heel licht in mijn hoofd. Even later begonnen zomaar uit het niets tranen te stromen en ik voelde me heel slecht toen mijn leidinggevende iets vroeg. Ik begreep niet wat hij wilde noch bedoelde en de vraag kwam niet binnen. Oh wacht ik kom naar je toe. Pratend over de vraag en hoe het ging belde mijn collega dat mijn mobiel 2 x af ging. Ik belde het verzorgingshuis en hoorde dat mijn moeder was overleden. Op dat moment stortte ik in. Niet een beetje nee echt instorten.  Door mijn collega’s ben ik naar het verzorgingshuis gebracht. Aangekomen op de afdeling werd ik gelijk opgevangen en zijn we naar mijn moeder gegaan.

Vredig lag ze daar, wel schrikken hoor, maar het was goed zo, je zag het aan haar. Ook de verpleging was het er mee eens. De arts werd gebeld, immers het schouwen moest nog. Overal bij geweest, dus daarna https://www.yarden.nl/

gebeld, immers het overlijden melden moet je zelf doen. Daar alles van pap nog vers is gevraagd naar dezelfde uitvaartleidster en die belde eigenlijk gelijk terug. Een afspraak gemaakt binnen een uur bij mij thuis. De tekst voor een kaart had ik al, niet makkelijk maar als je zelf schrijft is het passend bij de persoon en naar je eigen wens, het ophalen van mam en overbrengen geregeld, de enveloppen geschreven in een tempo van “heel snel” en samen met de uitvaartleidster de enveloppen gevuld, naar een post inname punt en toen naar het huis van mam om de mensen op te vangen die het overbrengen doen. Druk en hectisch middagje ja dat kun  je wel zeggen.

‘s Avonds kwam het besef een beetje, dat met het overlijden van mam ook alles stopt, van zorgen en zorgen om zorg en alles wat daar bij heeft gehoord. De dagen erna stonden in het teken van uitruimen en opruimen van het appartement. Ik heb de sleutels ingeleverd dat was het dan wel.

Vandaag 21 april hebben we in een informele sfeer afscheid genomen van mijn mam. Het was goed zo…

Dag mam, ik ga je zo ontzettend missen..

Nooit meer samen kijken naar:

Share Button

Tot straks….

Hoe vaak hebben we het gezegd? Zo vaak, werkelijk ik ga het missen.

De mantelzorgtrein is voor een deel gestopt. Een deel wat zwaar was maar ook zo mooi en waardevol. Onderstaand de speech van mij over mijn vader.

Zaterdag 1 april j.l. met tranen voorgelezen…

Dank dat jullie er zijn op deze dag. Een bijzondere dag want gisteren had het zijn verjaardag moeten zijn. Maar hè pap, kijk eens ze zijn er vandaag voor jou, vandaag wordt je niet vergeten.

Het is vreemd om hier te staan als regisseur van het afscheid van mijn vader zonder dat mijn moeder er bij aanwezig kan zijn. Vandaar de foto van papa en mama zodat ze er toch een beetje bij is.

23 jaar deelden we lief en leed, goede en slechte tijden, met groot en klein verdriet.

Jantje, Jan of ook wel Jan van oons Dien en later Jan van Janni.

Wat had ik graag het jongetje gekend, het jongetje met een gouden stem voor die tijd, die zittend in de steeg tegen de muur bij de buren, deze hadden toen een radio, alle liedjes mee kon zingen. Zo mooi dat mensen stil bleven staan om te luisteren. Later speelde hij schuiftrombone bij de Koninklijke Muziekvereniging Exelsior in Hengelo.

MIjn vader trombonist bij de Koninklijke Muziekvereniging Excelsior Hengelo..

De oorlogsjaren waren moeilijk en ook daar had hij later veel last van. De trilling van zijn hand had hij eraan overgehouden. Oud en nieuw waren de laatste drie jaar dramatisch.

De KNVB was zijn lust en zijn leven, hij was een rechtvaardige en eerlijke scheidsrechter die tot aan de eredivisie heeft gefloten, overal ging hij naar toe op zijn Kaptein Mobylet.

Trouwen, kinderen, een fijne schoonfamilie, de jaren van fietsen en kamperen. Deze gingen over in fijne vakanties naar Engeland, Frankrijk, wat heeft hij genoten. Mijn vader sprak geen talen maar kreeg altijd alles wat hij wenst.

Zijn kleinkind was zijn alles. Trots was hij eigenlijk op allemaal, zijn zoon en schoondochter en later ook zijn achterkleinkinderen.

Mijn vader leefde al een tijd in geleende tijd.

Sinds vorig jaar waren de zaterdagen van ons. Samen met mij erop uit. De Veluwe, pannenkoeken eten of gewoon genietend van een mooie laan met bomen.

Vanaf september vorig jaar zag ik hem stapjes inleveren soms klein, soms groot. Na 4 x een gele taxi met blauwe lampen naar het ziekenhuis, kon hij naar de Laarstaete waar hij vanuit het ziekenhuis naar  verhuisde. En dan zie je iemand opfleuren, blij worden, de eenzaamheid uit zijn gezicht, een fijne kamer, leuke verpleging en hij voelde zich er thuis en geborgen.

Afgelopen weekend werd hij steeds zieker. Op maandag ben ik om 17 uur naast hem gaan zitten, gepraat en hij merkte nog dat ik er was. Veel herinneringen verteld en blij dat ik bij hem heb kunnen zijn en hem heb kunnen begeleiden naar de laan van het licht.

Nooit meer: “Hoi pap ik ben thuis, hoe is het?” Maar het is goed zo. Dank je wel voor een onvergetelijk jaar en alle jaren daarvoor.

Dag pap, dag scheids, tot straks hè.

De zaterdagen zullen nooit meer hetzelfde zijn, maar echt ik heb tig jaren om op terug te kijken. Jaren van mooie, fijne en goede vakanties en vele bijzondere momenten.

 

 

Share Button