Gisteren was er tussen hier en daar 😉 een BBQ met een groepje intimi en bootjes en oh ja tentjes en een brandweerwagen en er waren er die met een rode specale bus waren gekomen en anderen sliepen in een auto of gingen laat op de avond weer weer.
Dit weekend was speciaal omdat mijn allerliefste vriendin, de moeilijke strijd heeft verloren.
De strijd die jaren terug zijn intrede deed in haar/hun leven. De strijd waarin op dit moment minimaal 1 grote verliezer is. Nee dit is geen ode aan dit is hoe ik het zie de strijd in ongelijkheid waarvan de winnende component “kanker” is.
Iedereen heeft een verleden een heden en de toekomst die voor iedereen verschillend is van breedte maal lengte, waarin je vrienden kunt maken ongelimiteerd, waarin alles binnen je eigen grenzen mogelijk is en zelfs soms ver daarbuiten.
Zij die de ziekte die kanker heet of cancer in het engels hebben, verleden heden een stuk niemandsland. Niemandsland waarin nieuwe vriendschappen aangaan lastig is waar vaste meubelstukken staan die niet veranderen in samen stelling maar wel kunnen veranderen in opstelling. Wie laat je nog toe aan nieuwe mensen in het “niemandsland” welke personen wil je nog dicht om je heen? Moet iemand je beslissingen overnemen of kun je het zelf. Heb je en hou je de regie ? want niemand weet hoe breed en lang het stuk niemandsland is ….Ik heb geen antwoorden maar besef dat diegene die verliezer is van niemandsland, door medicatie en kuren kan veranderen zowel in opstelling als in samenstelling .
Zij hebben een relatie die zo verweven en zo intens bijzonder is, dat ik soms alleen verstillend kan kijken naar de intense liefde die ze uitstralen. Dit weekend zag ik echter nog iets van verschillend intens verdriet, die bijna te groot werd voor vele harten.
Verdriet in de aanloop naar een naderend afscheid waarin veel wensen nog kunnen, ga dat ijsje eten, ga ipv fietsen met de auto naar die bijzondere plek van bv de fotoshoot waar klein geluk heel groot kan zijn. Probeer het niemandsland te begrijpen waarin de ander zicht bij iedere pas beseft, ik eindig op enige dag, jouw leven gaat door ….Maar blijf open naar elkaar zoals ik jullie heb mogen leren kennen. Ik noem het laat je hoofd kantelen kijk naar opties wat kan en wat niet kan. Laat niet de wereld jullie spaarzame momenten bepalen :-).
Goede gesprekken bij het afscheid vanmorgen, tranen iedereen heeft ze en soms is er dan even die knuffel. Mijn hart is bij jullie, ook nu het steeds zwaarder wordt. Waar in het besef komt dat elke dag, iedere moment het afscheid kan zijn. Mijn schouder is er …en zoals vanmorgen gezegd “Ik weet waar je huis woont” .
Lieve M en E ik had jullie nog zoveel meer mooie momenten gegund, zoveel bijzondere tijden …echter de tijd haalt je in en maakt het zo lastig.
Voor velen was het vandaag ook de laatste keer dat ze E zouden zien…..sommigen vinden woorden anderen hadden tranen of totaal geen woorden. Het bijzondere in deze groep mensen is wel dat alles kan en er altijd wel een troostende arm is.
Misschien is dat binnen een wereld die complex is wel het grootste goed wat je kunt vinden.
Geschreven voor en met veel liefde voor 2 mensen die in mijn hart zitten op een hele speciale manier, waar ik ze nooit genoeg voor kan bedanken …Love you to the moon and back …..
Soms komen woorden vanzelf zonder nadenken zonder vooropgezette kreten of opsommingen zo ook deze blog, een deel was het gesprek van vanmorgen waarin ik ook heb gekozen niet alles weer te geven wat gezegd is. Dat is niet relevant in mijn optiek.
Veel mensen krijgen kanker of hebben het in welke vorm / mate ook. Ik hoop dat ook zij iets kunnen met het stukje niemandsland, waarin zij de hoofdpersoon zijn en wij slechts toeschouwers dichtbij of aan de zijlijn.
Heb je geen woorden om iets te zeggen tegen mensen die aan het einde van hun leven staan….een knuffel is vaak genoeg of woorden als “ik kan geen woorden vinden” de persoon waarom het gaat is blij met je komst en heeft vaak liever een hand op een arm of een knuffel dan dat je wegblijft omdat je geen woorden hebt. Is het makkelijk als toeschouwer aan een zijlijn , zeker niet maar wellicht heb je net als ik ook al veel mensen ziek zien worden zowel in dichte nabijheid of collega’s vrienden….
“Gewoon er even zijn zodat iemand anders even rustig boodschappen gaan doen of zijn/ haar ontspanning kan opzoeken geeft zoveel voldoening voor mij en mijn hart, eigenlijk gun ik dat iedereen”.
