Van cola naar water…

Wat drink je en hoeveel, de kassabonnen die ik digitaal ontvang van de was eigenlijk de eyeopener die ik nodig had. Echt drink ik zoveel cola? Dat moet veranderen, hoe dan ook. Want echt dit is gewoon absurd zeker met de prijzen die alleen maar stijgen.

Na een dagje uit zit in aan de tafel bij mijn nicht M. liet me de meest fantastische fles zien die je maar kunt bedenken. Een van Waterdrops https://www.waterdrop.nl/ , wel eens iets over gelezen maar me er nooit echt in verdiept. De fles met een opdruk van de schilderes Frida Kahlo is ongelooflijk mooi en past super bij M.. Nu ben ik altijd wel op zoek naar iets unieks, dus toen ik thuis was gekomen toch de site opgezocht.

Oeh leuke dingen en oh ja ze hebben ook winkels in diverse landen en ja ook in Nederland πŸ™‚ Hoe leuk is dat als je een fijn kadootje zoekt voor iemand of net als ik op zoek is naar lekker water met een smaakje waar geen suiker in zit maar wel iets van vitamines. Ik bestelde dus een starter set, fles inclusief een set van diverse smaken van de cubes, een cadeau aan mijzelf, het duurde even voor het binnen was maar echt, ik drink minder cola en meer water. De fles van 600ml en 2 cubes gaan mee naar kantoor en naast minder cola drink ik ook minder koffie.

.https://www.waterdrop.nl/products/starter-set-glass?variant=41613236273338

Mijn volgende bestelling? Ik ga de thee ook proberen als ik alle thee die ik nu heb (gewonnen bij de postcodeloterij) op is.

Share Button

Een sprong in de tijd….

Zomaar een story op LinkedIn, deed bij mij ergens in de hoeken van mijn hersens een deur open. Hoeveel jaar terug? Precies weet ik het niet zo meer , gelukkig is er de site https://www.myheritage.nl/ of de site https://mensenlinq.nl/ om data te achterhalen, zo kom ik er net achter via een van deze sites dat het rond de jaren 1980-1984 is geweest. Wat ik wel herinner is de impact die het heeft gehad op mij destijds.

Een van de vriendinnen van mijn moeder had in dezelfde periode een dochters gekregen die dubbel gehandicapt waren. Het ene meisje kan ik me niet herinneren, het andere meisje heel duidelijk en helder. Een meisje wat je wel herkende maar niet de mogelijkheid had om met je te communiceren. Het ging in geluiden en bewegingen. Het grootste plezier de bloemenschorten in de toentertijd, immens dikke Wehkamp boek

webfind

Zittend op de grond lachend bladerend door het boek der boeken. Dat was een geluksmomentje voor iedereen, ehh niet voor mijn moeder want zelf het meisje in kwestie vond dat mijn moeder op afstand moest blijven. Het meisje kwam af en toe naar huis, ze woonde destijds in de Losserhof een groot complex wat zorg en verzorging bood aan mensen in alle leeftijden….Het was een groot gebouw met veel hol klinkende gangen, een soort van “gymzalen” ( ik kon en kan het niet anders verwoorden) met matrassen waarop mensen met een handicap lagen staat op mijn netvlies gebrand. Al pratend met de moeder van het meisje, liepen we door de gangen , een deur door en daar zat een klein wondertje een meisje die vastgeklemd zat aan de verwarming, die bij het horen van onze stemmen via mijn broekspijp omhoog klom en strak de armen om mee heen sloeg. Ze bleek blind te zijn en de verzorging gaf aan t is goed laat haar maar meegaan. Onwerkelijk wat men hoort in een stem, wat je voelt aan emoties in de armen die je vast blijven houden, gezicht tegen gezicht…Nog steeds voel ik de warmte als ik dit schrijf. Een meisje zo klein en verstillend mijn gezicht af tastend toen we stilstonden, die niet los wilde laten. Nooit dacht ik terug aan die dag…tot het moment van vandaag…..

De dochter van de vriendin van mijn moeder is ergens in die periode overleden. Nooit ben ik terug geweest naar het Losserhof. Had ik het gekund destijds hele dagen met mensen omgaan die in veel gevallen een meervoudige handicap hadden of hebben? Nee die zorg had ik destijds niet aan gekund. Tegenwoordig maak ik ook met deze mensen een praatje, waar dan ook en hoe dan ook.

Ik lief mensen in alle eenvoud die gesprekken met zich mee brengen of in de complexiteit van aandacht en liefde.

Doe eens lief het kost weinig en levert zoveel waardevolle en mooie momenten op die je leven enorm kunnen verrijken.

De Losserhof -webfind- in de jaren 1980-1984
Share Button

Kerst 2022

Merry Christmas

Kerstmis 2022, bijzonder want met de kerstboom pakken, leek het net of ik hem gisteren nog had opgeborgen net als de kerstspullen. Ik keek ernaar en eigenlijk was dit na 2017 de keer dat ik dacht “zal ik hem niet opzetten” en tegelijkertijd de gedachte dan mis ik hem toch en moet ik het op het laatste moment doen. De boom staat en op de een of andere manier kan ik er waanzinnig van genieten en voel en ervaar ik de rust van kerst.

De eerste dag heb ik doorgebracht in pyjama en een dik vest met enorm veel kerstfilms, vannacht wakker om 5:30 uur en na woelen in bed de tv aangezet (lang leve het single leven) en belande in een fijne kerstfilm, in de reclame toch maar een beker melk en een broodje gesmeerd. Kerst is uitrusten en bezinnen…de kerstfilm die ik keek was “Christmas in Bramble house” of het lag aan de knusheid van de slaapkamer (nee hier staat geen kerstboom oid) of de rust in mezelf, ik heb genoten van deze film.

Na de film ben ik als een blok in slaap gevallen en was het rond 10 uur dat ik wakker werd.

Lekker ontbeten, nagedacht en geschreven in een mooi schrift over reflectie van het afgelopen jaar naar aanleiding van een nieuwsbrief welke een oud collega gestuurd had. Daarna heerlijk tv gekeken en niks gedaan…helemaal niks om vervolgens nog maar weer in slaap gevallen te zijn de rest van de dag wel besteed met niksen :-).

Wel kristallen zich dingen uit door het schrijven in een schrift πŸ™‚ dus dank je wel Martine https://www.sparkletrainingcoaching.nl/ voor deze super tip.

te koop bij Bol.com

Ik koos voor schriften met vogels zij staan voor mij voor vrijheid. Op het grote www staat het volgende: “Vanwege het feit dat vogels hoog in de lucht zweven, wordt aangenomen dat vogels Gods boodschappers zijn – die een brug vormen tussen het spirituele leven en het alledaagse”.

Ook had ik een droom, een droom met iemand die de naam Jennifer had of heeft. Wat daar achter zit geen idee want werkelijk in mijn uitgebreide vriendenkring zit niemand met die naam, niet de echte en ook geen nickname….Mocht iemand deze naam kunnen duiden met of op iets dan verneem ik dat graag.

Ik ben niemands reisleidster als in “op sleeptouw nemen” noch ben ik de invulling voor een afgezegde afspraak, immers dat geeft aan dat ik alleen “bij noodgevallen” in mag vallen als iets niet doorgaat of afgezegd wordt.

Dat mijn spiegel heel helder is en dat naast veel voelen ook veel weten is zowel over heden als verleden en ook de toekomst voor een deel.

Kerstavond en eerste kerstdag geven voor mij het besef dat ik het volgend jaar wellicht anders zou kunnen doen…echter dat hangt af van een paar zaken die zich nog niet helder hebben laten zien of nog niet geheel duidelijk zijn. Stap voor stap ….

Liiefs E.

Voor iedereen die iemand mist of alles heeft en toch alleen is…

Share Button

Positiviteit….

webfind

Vandaag kwam de vraag: hoe blijf je zo positief in een wereld die aan alle kanten kantelt. Niet perse in de zin zoals ik hem nu beschrijf, maar de strekking is het zelfde: waar haal jij je positiviteit uit.

Mijn eigen positiviteit haal ik uit:

* in mijn hoofd bevind zich villa kakelbont – jawel die van pippi πŸ™‚

* mijn hoofd zit vol met lach en bloemen, maak je er deel van uit lucky you πŸ™‚

* Edith Eger zei ooit: “Niemand kan je gedachten van je afpakken..”

  • Een film of serie op Netflix en dat mag best ingewikkeld zijn, dus geen romcom wat op zich ook af en toe fijn is om te kijken. Een boek met genoeg letters en bladzijden samen met een fijne liquer (let wel alleen in het weekend) doen ook wonderen.

Mijn rugzak was ooit veel te vol, geleegd en opnieuw komen er steentjes in, echter wat men ook doet, je niet meenemen in een gesprek, je bewust of onbewust negeren – en dat geld overal, privΓ© en zakelijk- dat is iets wat niet zou moeten kunnen en mogen. Ik vraag me daarbij serieus af of het en passant ook onder pesten of bashen valt?

Mijn rugzak geleegd op de snelweg, tijdens een bewuste stop en een prachtige foto van een ondergaande zon realiseer ik me ….geluk zit in de kleine dingen en de grote dingen zoals gezondheid en wat jij zelf kunt doen om de positiviteit te zien. Positief is durven kijken naar de toekomst, hoe onzeker die ook (kan) zijn.

Mijn positieve vibe is “niemand maakt mij stuk…dat kan ik nl zelf tig keer beter!”

Kijk naar de zon en lach, laat beiden nooit uit je leven bannen.

Ik had dit ergens anders op het www willen plaatsen maar omdat ik op persoonlijke titel schrijf…geplaatst waar het thuishoort,,, op mijn blog van “volg je hart het weet de weg”

MIjn conclusie is eenvoudig, als het me gegund is mag ik blijven en zo niet…ach dan komt er wel weer iets op mijn pad …en als dat ook niet komt …pas dan maak ik andere plannen en laat ik mijn hoofd kantelen zoals ik de afgelopen jaren al vaker heb gedaan πŸ™‚

Share Button

Zaterdagen….

In 2016 kantelde alles, door de opname van mijn moeder kregen mijn vader en ik de kans om het leven weer een beetje van ons te laten worden. Nog steeds volg ik zijn woorden op de zaterdag. Zoals dat jaar in het teken stond van “de zaterdag is van ons Erna”… zo doe ik dat nu nog steeds. De zaterdag welke ik bij hoge uitzondering inlever, de zaterdag die ik niet opoffer om met iemand te gaan winkelen of iets dergelijks. Visite op zaterdag? Nee want die komen in de regel een uurtje of zo..dus helaas.

Zo ook vandaag mijn zaterdag πŸ™‚ het miezerde toen ik om 8 uur opstond. Niks gepland ontbijt maar eerst en even facebook kijken. Oh een brocantemarkt in Elburg. Niet zo ver en altijd leuk. Op weg naar Elburg was het enorm druk, bij het inrijden van Elburg, oh verdorie vergeten er zijn ook de Botterdagen. Ook leuk maar het doel is brocante.

Voorgaande jaren stond het door de stad echter nu was er een plukje in twee straatjes en een deel langs de haven wat meer op een braderie leek. In de straten waren het leuke kramen met fantastische brocante uit Engeland en Frankrijk. Veel mooie dingen gezien van prachtige Engelse rijlaarzen en Franse soepterrines. Echter niks wat in mijn collectie zou passen. Ik val nog steeds voor het Limoges porselein met de mooie opdrukken. Zo heb ik petit fours bordjes met een pauw erop en soortgelijke ontbijtborden. Helaas de soepborden en diner borden zijn een wens. Ik ga er altijd van uit dat ik die vandaag of morgen wel een keer tegenkom. Zo niet voldoen de borden die ik nu heb ook wel :-).

Toch lekker 5 km gewandeld, helaas waren vrienden nog niet wakker, de luiken van het huis waren dicht, dus koffie een andere keer maar weer. Terug naar huis, even lekker bijkomen met de krant en een kop koffie.

Lekker op de fiets even naar de Ibiza markt waar ik me echt de vraag heb gesteld “wat is hier nu aan” toch zijn het de kleuren die vrolijk maken in mijn hoofd, dus nog een aanzienlijk stuk gefietst en daar ik wat in de stad was vergeten. Doordat ik eigenlijk nooit midden op de dag in de stad ben, kwam ik nu ook bekenden tegen. De een weet van de hoed en de rand, de ander weet van niks en uitleggen ik ben er nog steeds geen fan van en ook niet goed in.

De zaterdag breng ik dan bij voorkeur graag door in een ander dorp of stad waarbij afstand geen probleem is want Nederland is een postzegel als het om km en afstanden gaat. Tja je moet wel van autorijden houden πŸ˜‰ en gelukkig heb ik daar mijn MrNoir (you name it and it belongs to you) voor.

Liefs E.

Share Button

Boten en een naderend einde ….

Gisteren was er tussen hier en daar πŸ˜‰ een BBQ met een groepje intimi en bootjes en oh ja tentjes en een brandweerwagen en er waren er die met een rode specale bus waren gekomen en anderen sliepen in een auto of gingen laat op de avond weer weer.

Dit weekend was speciaal omdat mijn allerliefste vriendin, de moeilijke strijd heeft verloren.

De strijd die jaren terug zijn intrede deed in haar/hun leven. De strijd waarin op dit moment minimaal 1 grote verliezer is. Nee dit is geen ode aan dit is hoe ik het zie de strijd in ongelijkheid waarvan de winnende component “kanker” is.

Iedereen heeft een verleden een heden en de toekomst die voor iedereen verschillend is van breedte maal lengte, waarin je vrienden kunt maken ongelimiteerd, waarin alles binnen je eigen grenzen mogelijk is en zelfs soms ver daarbuiten.

Zij die de ziekte die kanker heet of cancer in het engels hebben, verleden heden een stuk niemandsland. Niemandsland waarin nieuwe vriendschappen aangaan lastig is waar vaste meubelstukken staan die niet veranderen in samen stelling maar wel kunnen veranderen in opstelling. Wie laat je nog toe aan nieuwe mensen in het “niemandsland” welke personen wil je nog dicht om je heen? Moet iemand je beslissingen overnemen of kun je het zelf. Heb je en hou je de regie ? want niemand weet hoe breed en lang het stuk niemandsland is ….Ik heb geen antwoorden maar besef dat diegene die verliezer is van niemandsland, door medicatie en kuren kan veranderen zowel in opstelling als in samenstelling .

Zij hebben een relatie die zo verweven en zo intens bijzonder is, dat ik soms alleen verstillend kan kijken naar de intense liefde die ze uitstralen. Dit weekend zag ik echter nog iets van verschillend intens verdriet, die bijna te groot werd voor vele harten.

Verdriet in de aanloop naar een naderend afscheid waarin veel wensen nog kunnen, ga dat ijsje eten, ga ipv fietsen met de auto naar die bijzondere plek van bv de fotoshoot waar klein geluk heel groot kan zijn. Probeer het niemandsland te begrijpen waarin de ander zicht bij iedere pas beseft, ik eindig op enige dag, jouw leven gaat door ….Maar blijf open naar elkaar zoals ik jullie heb mogen leren kennen. Ik noem het laat je hoofd kantelen kijk naar opties wat kan en wat niet kan. Laat niet de wereld jullie spaarzame momenten bepalen :-).

Goede gesprekken bij het afscheid vanmorgen, tranen iedereen heeft ze en soms is er dan even die knuffel. Mijn hart is bij jullie, ook nu het steeds zwaarder wordt. Waar in het besef komt dat elke dag, iedere moment het afscheid kan zijn. Mijn schouder is er …en zoals vanmorgen gezegd “Ik weet waar je huis woont” .

Lieve M en E ik had jullie nog zoveel meer mooie momenten gegund, zoveel bijzondere tijden …echter de tijd haalt je in en maakt het zo lastig.

Voor velen was het vandaag ook de laatste keer dat ze E zouden zien…..sommigen vinden woorden anderen hadden tranen of totaal geen woorden. Het bijzondere in deze groep mensen is wel dat alles kan en er altijd wel een troostende arm is.

Misschien is dat binnen een wereld die complex is wel het grootste goed wat je kunt vinden.

Geschreven voor en met veel liefde voor 2 mensen die in mijn hart zitten op een hele speciale manier, waar ik ze nooit genoeg voor kan bedanken …Love you to the moon and back …..

Soms komen woorden vanzelf zonder nadenken zonder vooropgezette kreten of opsommingen zo ook deze blog, een deel was het gesprek van vanmorgen waarin ik ook heb gekozen niet alles weer te geven wat gezegd is. Dat is niet relevant in mijn optiek.

Veel mensen krijgen kanker of hebben het in welke vorm / mate ook. Ik hoop dat ook zij iets kunnen met het stukje niemandsland, waarin zij de hoofdpersoon zijn en wij slechts toeschouwers dichtbij of aan de zijlijn.

Heb je geen woorden om iets te zeggen tegen mensen die aan het einde van hun leven staan….een knuffel is vaak genoeg of woorden als “ik kan geen woorden vinden” de persoon waarom het gaat is blij met je komst en heeft vaak liever een hand op een arm of een knuffel dan dat je wegblijft omdat je geen woorden hebt. Is het makkelijk als toeschouwer aan een zijlijn , zeker niet maar wellicht heb je net als ik ook al veel mensen ziek zien worden zowel in dichte nabijheid of collega’s vrienden….

“Gewoon er even zijn zodat iemand anders even rustig boodschappen gaan doen of zijn/ haar ontspanning kan opzoeken geeft zoveel voldoening voor mij en mijn hart, eigenlijk gun ik dat iedereen”.

Share Button

De kantoordag…

Lunch

Voor het eerst weer een kantoor dag, op vrijdag, het zou warm worden . Sinds eind september was ik niet meer op kantoor, dus de avond ervoor alles afgekoppeld van mijn thuiskantoor. Ja heus ik heb dus een logeer- annex kantoorruimte thuis. Bewust voor gekozen zodat mijn kamer ook echt een rustpunt is en blijft.

Kantoor dag even denken een aantal bureaus en en beeldschermen de rest even aansluiten en dan bellen met de helpdesk want niks werkte πŸ˜‰ hoeveel dat kost in je hoofd ga ik maar niet vertellen. Alles komt altijd goed met de juiste hulp was ik on line up and running en echt 10 minuten later dan gepland dus dat viel mee.

Bellen en email tot 12 uur waarna er een lunch volgde om met elkaar kennis te maken. Leuk om eens mensen te zien waarvan je alleen de naam kent of van een foto die bij elke mail of in je teams staat πŸ™‚ .

Na de lunch nog even knallen en bijpraten op momenten dat het kan. Leuk dat mensen soms weg gaan en terug komen, dat er mensen zijn die studies oppakken.

En dan wordt het warmer dan warm, voel ik de druk in mijn hoofd (niet aangeboren hersenletsel) toenemen en besluit ik dat gewoon te negeren. Eindelijk 16:30 uur buiten in de schaduw was het even lekker, dan de zon in een leuke collega even een lift naar het station gegeven, een heel uur wachten is ook zowat en vandaar naar huis. Ik ben even gaan liggen, na wat ijskoud water tegen mijn wangen te hebben geplensd. Toch even boodschappen doen voor het weekend en dan is de dag om.

Lang weekend in verband met Pinksteren maar mij hoofd had duidelijk moeite om het evenwicht te vinden. Voor die maffe druk met de steken in mijn hoofd ( ik heb dit na mijn ongeluk vaker dus herken het ) echt weg waren was het zaterdag avond laat. Ik had plannen geloof me, maar ik heb het heel rustig gehouden dit weekend. Ermelo, de braderie, de bakker en de koffie buiten de deur, nog even doorzetten naar de bibliotheek en voor de rest slapen, een serie, lezen en slapen.

Inmiddels is het maandag en nagenietend van toch een fijn weekend al deed ik niet zoveel meer dan zorgen dat mijn hoofd het weer doet, de kabouter tot rust is gekomen. De kabouter die sinds het ongeluk toen ik 15 jaar was mijn vaste maatje is.

Op naar het volgende lange weekend over 2 weken zag ik, nee geen feestdagen gewoon de vrijdag vrij πŸ™‚

Pinksteren 2022

Share Button

Niet goed genoeg….

webfind

De zin” der zinnen steekt zo af en toe zijn kop op.

De alles in mijn leven overheersende zin….”jij kunt dat niet”….”jij bent niet goed genoeg”.

Jij die me dit aan hebt gedaan hebt het heden voor het oneindige ingeruild een paar jaar geleden en toch, achtervolgd het me deze week.

Die zinnen, de vrienden en vriendinnen die je van me inpikte….soms weet ik nog niet hoe ik een vriendschap moet aangaan, me altijd over mijn schouder kijkend voel, altijd denkend wanneer is het moment daar…dat je er staat en het weer doet. Oh wat is dit voer voor psychologen, na de jaren komen er steeds meer momenten van “waarom deed je dat..”

Ik heb nog zoveel onbeantwoorde vragen waarop ik nooit een antwoord zal vinden of krijgen…een ding weet ik wel…die ene zin ” je kunt het toch niet”. ik probeer het zo vaak op negeer te zetten of weg te drukken, meestal lukt het maar op kwetsbare momenten komt hij dubbel binnen…zo ook deze week…waar alles dubbel was een bezoek aan de kaakchirurg (het hoeveelste bezoek in mijn leven was dit nu al) het hoogte punt van de week want he…zonder tranen, behoorlijk duizelig de deur uit lopen…vlakbij de auto mijn lievelingshond tegen komen, duizelig naar huis gereden, eng ach t mag maar een naam hebben, de buuf die even lief deed….trap op , bed gehaald zonder ongelukken ;-). IK kan dat en he…ik fixte het wederom alleen.

Vragen nee dat zit niet meer in mijn register….want soms heel soms is alleen alles beter…

Soms is mijn hoofd te vol, mijn hart te leeg..

Soms is kiezen en aarzelen mijn ding.

Soms is het ogen sluiten of wegrennen.

Soms is het verleden wat kruist met het verleden om vanuit dat punt opnieuw te leren lopen en vertrouwen in jezelf binnen de mogelijkheden die het leven biedt.

Ik beloof mezelf nog steeds…ga niet in de auto als je je machteloos, woedend of vol emoties zit…vandaar de blog…het brengt een soort van rust.

Relativerend en overdenkend…ik heb t grootste deel van mijn leven gehad nog jaren (zeggen ze dan) te gaan…genieten waar en wanneer het kan….me beseffend dat ik degene ben die de touwtjes van mijn leven bediend …ook dat is vrijheid.

Share Button

Angst….

Tjonge echt ik moest dus naar de huisarts een paar weken terug, ja ik heb nog steeds dezelfde praktijk als toen ik in Lelystad kwam wonen. Gek eigenlijk dat je gewild of ongewild bij een arts of praktijk blijft hangen. Nu hebben we wel andere huisartsen gekregen maar het pand blijft hetzelfde.

Ik was ziek voor ik ging, niet ziek als in mij mankeert echt iets πŸ˜‰ maar meer weer uitslag in mijn gezicht. Dus een afspraak want tja voor dat witte briefje met de nodige medicatie moet je toch echt halen bij de huisarts. Dus alles van slag thuis, een klein kwartier op een parkeerplaats staan om rustig te worden, hoge hartslag bij binnenkomst…mij overvalt een complete angst en probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen, uiteindelijk lukt dat wonderwel tot ik wordt geroepen en de arts begint over de bezoekkamer die veranderd is, want ook huisartsen worden bedreigd…en dan knapt er is iets alsof er een draad in mijn hoofd doorbrand en ik begin te huilen, ik wil haar angst niet noch de angst voor de praktijk en hoeveel machteloze momenten ik daar heb gehad in mijn strijd voor mijn ouders en hun zorg.

Mijn gezicht, na 5 jaar van penicilline kuren mag ik naar een dermatoloog zoals de huisarts opmerkt: “kijken wat hij er van bakt”.

Gebeld met de dermatoloog en na een tig aantal vragen vind men dat het spoed heeft….Ik vraag zal ik foto’s opsturen met de nodige informatie wordt het gewaardeerd, men is ongerust ik niet. Ik wil de angst niet en heb al jaren terug een besluit hierin genomen. Het gesprek met de kliniek bracht me jaren terug bij het AMC waar we uren op een uitslag van mijn moeder moesten wachten. Eindelijk mochten we naar binnen, alle gesprekken voor ons waren slecht nieuws gesprekken…dus onze hoofden en harten bibberden ….eng. Twee artsen met een lijst met vragen, mam beantwoorde ze met nee allemaal in mijn hoofd galmde het met allemaal ja antwoorden. Ik hoor mijn moeder vragen is het op te lossen met een pilletje het antwoord was nee , maar we willen wel graag een punctie doen bij u, mijn moeder was kort en bondig nee dat wil ik niet , dan ga ik wel wat eerder dood. Na dat bezoek zijn we door de beide artsen nog een x aantal keren gebeld want het was belangrijk, jaren later brak ze een pols en belandden we weer in AMC en deden ze een kruiswaarde bepaling op het bloed en voilΓ  daar was het weer, de vraag voor een punctie, men durfde in de eerste instantie niet te opereren…

Terugkomend op angst die zomaar even de kop op kan steken en veel verder dendert in je leven, je hoofd en hart…..Het is tijd om de ziektekosten verzekering te bellen en te veranderen van huisarts.

Angst is anders dan bang zijn….angst ik wil het niet toelaten in mijn leven …Haar angst mag niet mijn struikelblok worden in het leven wat ik leid.

Noteert: begin bij bellen zorgverzekeraar voor een nieuwe huisarts, zorgen dat het ook met mij goed blijft gaan.

Bij de huisarts, de man waar je altijd voor 8 uur terecht kon, die gewoon deed en dichtbij de mensen stond, in Hengelo hing een geborduurd schilderijtje met de tekst :

“Een mens lijdt dikwijls ’t meest, door ’t lijden dat hij vreest”.

Share Button

Het leven…..

webfind

Het woord orkestbak galmt de hele dag al door mijn hoofd, de aanleiding is wel een melding op een social media forum dat een vriend was overleden geheel onverwacht, Het zorgde voor een vol hoofd en een jankbui die ik al maanden niet meer heb gehad. Soms is een woord genoeg om een blog te schrijven zo ook “de orkestbak”,

De orkestbak bevind zich direct tussen de zaal en het toneel, Achter de zaal het balkon en de loges en daarachter de gewone rijen stoel tot hoog in de nok.

Eigenlijk is het leven een soort van theater, de voorstelling op het toneel is het leven, het pad wat je bewandeld de mooi momenten, de mindere momenten. Als kind zit je net als in Theater CarrΓ© achterin bijna in de nok en pak je wat er rond om je gebeurt niet zo op. Je wordt ouder en zakt steeds een stoel naar beneden, iedere keer een rij dichterbij het toneel. Het leven gaat zoals gaat dus je hebt het niet zo door, het leven zijn ups en downs, beperken zich in de meeste gevallen tot de acteur, je lievelingspopster of je huisdier wat overlijdt, ook is er het verdriet om een verloren liefde in je jonge jaren.

De eerste tekenen dat je balkon zit in het theater van het leven, zijn de dierbaren die je verliest zoals grootouders ….Naarmate je ouder wordt verschijnen er ziektes in beeld die je liever niet hoort…het ontneemt je veelal vrienden/vriendinnen.

Nog wat later in je leven realiseer je jezelf dat de orkestbak van het theater best dichtbij komt. Het moment dat je meer rouwkaarten of berichten in je sociale feeds ontvangt dan je wenst. Het moment dat je omkijkt naar de nok van het theater de achterste rij, lijkt het echt nog maar zo kort geleden? Je daalt af met je ogen de momenten meenemend in je hoofd en hart. Een weemoed overvalt je, zo dichtbij dat je bijna de instrumenten van de orkestleden kunt aanraken…

Dat moment doet je beseffen dat hoe mooi het leven kan zijn in alle facetten…het niet fair is dat jij tot hier komt en anderen het balkon of de zaal niet zullen halen. Dat moment dat een ieder zich beseft….het is te kort, het is nog te mooi…het moet niet mogen.

Het moment dat rouw op voorhand al winst behaald, het toneel even leeg is als een pauze en je alleen maar kunt zijn met gedachten en de woorden van een oud collega die ooit zei: “het leven is net een theater, hoe dichter je bij de orkestbak komt hoe meer mensen afscheid nemen….”.

Het leven een theater en soms net de zee, het geeft en neemt…dat geven is fijn dat maakt je hart ongeacht waar je je in het theater bevind dat het warm is en comfortabel, het moment dat het neemt …daar doet geen enkel woord eer aan de diepe lading…dan is het toneel leeg, de stilte overdonderend en het orkest keert zich in stilte naar de zaal…

Dag J……..rip enne ik denk dat je deze wel kunt waarderen …een met een knipoog…

Share Button