Vandaag werd ik wakker, mijn kussen nat van tranen. Bizar, niks van gemerkt, geen idee hoe laat, hoe vroeg….alleen dat ik rood doorlopen ogen had en mijn gezicht er niet uit zag.
Alles maar in de was, de kussenslopen en het kussen…tranen ik heb ze zo lang niet gehad, waarom nu dan wel? Langzaam dringt het tot me door ik hoor al een paar dagen voetstappen in mijn huis..voetstappen die ik ken, voetstappen waarvan ik dacht ze zijn weg. Ik zit op de rand van het bed en stel de vraag hardop : “geen zorgen maken meer om mijn…ik ga goed, al twijfel ik soms zo enorm aan de wereld …”. Mag ik twijfelen jazeker, dat mag ik van mezelf gelukkig wel.
Het jaar 2017 ligt nog vers in mijn geheugen hoe ik mezelf een belofte gaf…4 jaar en dan zien we verder, dat Meneer Corona de nare virus meneer er 2 jaar afknabbelde …heeft een grotere impact dan ik zelf dacht.
Dus van 4 jaar is dus 2 jaar…2 jaar waarin Genieten mijn toverwoord was, waarin ik reisde naar mijn geliefde France…naar de huisjes voor Rust/Relax en mooie gesprekken.
De lockdown met steeds minder mensen zien en spreken …het deed me herinneren hoe klein mijn wereld was geworden in de tijd van de zorgen voor mijn ouders. Nu is de wereld weer klein en stil en soms oorverdovend stil. Ooit zei ik een klooster is een stap te ver. Nu leef ik in een redelijke stilte waar Netflix en boeken oh en schrijven een weg vinden naar mijn hart en hoofd.
Ik die eigenlijk de gesprekken en mooie momenten nodig heb, haal net als die jaren met mam en pap de momenten van vakanties en mooie momenten naar huis in de vorm van boeken. Landen, mooie plekken, soms bestaan ze echt dan is het een virtueel uitje soms ook niet maar zou ik wensen dat het wel zo zou zijn.
Nog 2 volle maanden te gaan …dan wordt ik 60 en werk ik 43 jaar. Ik vier mijn verjaardag niet…niet voor niemand, ik ga daar waar mijn auto me brengt naar ik hoop -duimen jullie mee- naar mijn geliefde France. Ondanks alles hoop ik op fijne plekken, mooie gesprekken en veel zien. Zo niet ga ik ergens in Nederland op een fijne plek mijn 60 ste verjaardag vieren. Ik kan dat 🙂 geloof dat maar.
Alleen zijn een last of ben ik beter af dan in een relatie zitten met de diverse lastigheden die je dan weer hebt.
Ik koos voor een happy single leven….niet altijd leuk en makkelijk maar wel rustig.
Liefs E.
