Loslaten en een zwart gat….

Zomaar een gesprek op een verjaardag….

Heb ik eigenlijk zomaar gesprekjes waar ik ga of sta? Ik kijk even terug de afgelopen 2 jaar en kan eigenlijk alleen maar zeggen dat er in de gesprekken altijd een lading inhoud voor de ander zit en ik leer van de communicatie 😊 iets waar ik ongelooflijk blij mee ben.

Afgelopen jaren vielen de woorden vaak echter ik deed er niets mee, tot afgelopen zondag de woorden in een zin weer voorbij kwamen.

De woorden werden genoemd “het zwarte gat”  en “loslaten”…zij het voor mijn gespreksgenote compleet in een andere context werd genoemd, draaide mijn hoofd terug rijdend naar huis overuren op die woorden en moest ik mezelf tig keer manen tot “opletten” en “dwaal niet af”…het was nogal druk op de snelwegen van omgeving strand naar mijn paleisje in het midden van het land. Na 2 dagen werken werd het maar niet rustig in mijn hoofd, dus nu vliegen mijn vingers (had ik niet een vermoeide rechterhand van repeterende werkzaamheden?) over het toetsen bord, mijn hersens gaan nog steeds vooruit en lijkt mijn hoofd een dicteermachine. Grappig dat het zo werkt bij beeld- en sneldenkers.

Het zwarte gat….

Zij heeft haar baan verloren en vraagt zich af…krijg ik dat nog, het zwarte gat…het traject waar ze in gaat is druk en geloof me lieve dame, dat gat komt niet omdat wat je wilt aan de oppervlakte ligt en er alleen een weg nodig is om het gestalte te gaan geven. Ik zie wel het een en ander, maar het is jouw keuze dus meng ik me daar niet in 😊. Nee ook niet als je me lief aankijkt of vraagt. Het universum heeft het pad bijna klaar nu jij nog de juiste schoenen en handvaten en dan kijk je straks terug en denkt “oh dat moment dat was het…”.

Of ik in een zwart gat ben gevallen, ik schrok van de gedachte misschien was dat het moment van terugkijken, ik doe het niet meer zo vaak, ik kijk liever naar de weg voor me dat is de uitdaging. Had ik een zwart gat, ja na de overlijdens van mijn beide ouders..had ik een moment van grote leegte en dubbele angst, mijn leven beperkte zich tot een ritje Ermelo/Harderwijk zo ongeveer en pendelen tussen huis en ziekenhuis cq verzorgingshuizen. Terugkijkend als in een film werd mijn  wereld kleiner en kleiner. Besef je wel eens hoeveel de wereld veranderd als je geen werkelijke deelnemer meer bent aan de wereld. De sociale media waar je vrienden je een steun in de rug geven dat was fijn, meer dan waardevol. Maar he, de snelweg op was voor mij het “zwarte gat” alles was snel en lastig, wegen waren verlegd en naar een kleine plaats in Friesland was genoeg voor een momentje paniek….de rotonde bij Joure ik deed het toch maar. Van daaruit de wegen verkend meer gaten gedicht dan ik dacht. Dank aan alle lieverds die misschien wel iets snapten van mijn wereld maar erover praten deed en doe ik niet ..tot nu. In Amiens stond ik midden op een kruispunt en kon geen kant op compleet blokkeren …dat was zwart tot het moment dat mijn hoofd noemde “Amsterdams rijden…” dus gas geven en een middelvinger her en der maar ik deed het maar weer. Nog eens een stukje terug, zwarte gaten…het opruimen van het huis waar ik 23 jaar woonde met plezier een kerstboom die me letterlijk in een zwarte klei deed zakken, zo ook het optuigen in december 2017. Kan het zwarter geen idee, ik doe niet aan zwart het is niet mijn kleur niet bij mij passend ook.

Loslaten…

Loslaten kan alleen als je iets krampachtig vasthoud. Dat kan een baan zijn die je niet meer past zoals hij je paste toen je eraan begon, of dat het geen uitdaging meer geeft aan je wezenlijk willen en kunnen zijn wie je bent.

Voor mij was loslaten vooral opnieuw leren leven en mezelf op de kaart zetten zoals ik mezelf wilde zien en niet zoals mijn moeder me graag zag. Loslaten was ook alle keren koffie drinken in het huis waar mama gewoond heeft. Loslaten van een wereld waarin ik me fijn en geborgen voelde tot het moment dat ik me realiseerde dat ik moest loslaten dat het mijn voorland was en er nog een wereld was die mooier en uitdagender was. Vanaf dat moment ging mijn eten beter had ik minder last dat mijn maag dichtsloeg bij het minste of geringste, het overkomt me nog wel eens maar dan duurt het in de regel een dag of drie dat het weer normaal is.

Loslaten is ook de pippi in me loslaten en uitgaan onbezonnen en gek doen binnen de perken van mogelijkheden in een andere wereld. Loslaten is ook het idee dat iedereen gelukkig moet zijn, loslaten is gelukkig zijn met wat je hebt en wat erbij komt moet een meerwaarde zijn in alles, kost het dan is het niet goed genoeg voor je.Het zwarte gat en loslaten t hield me bezig en met een klein kwartiertje tikken toch weer een aardige blog in elkaar getimmerd.

De woorden hebben zijdeling is ook te maken met rouw, je baan verliezen is iets anders dan stappen maken om een andere baan te kiezen. Toch geloof ik dat de lieve dame van het gesprek het niet zo ervaart als rouw maar als een soort opluchting die even tijd nodig heeft om te landen in haar hele wezen. Tezamen met landen en accepteren kristalliseert zich haar toekomst wel uit. Bijzonder is dat we elkaar nooit zo vaak zien maar toch de meest mooie gesprekken kunnen hebben.

Lieve dame ik dank je voor een mooie vriendschap …tot snel

Liefs E.

Share Button

2 Replies to “Loslaten en een zwart gat….”

  1. I have observed that wise real estate agents almost everywhere are warming up to FSBO Advertising. They are acknowledging that it’s not just placing a sign in the front property. It’s really regarding building human relationships with these vendors who sooner or later will become customers. So, once you give your time and effort to aiding these traders go it alone : the “Law involving Reciprocity” kicks in. Great blog post.

  2. This is very fascinating, You are an excessively professional blogger. I’ve joined your feed and look forward to in the hunt for more of your fantastic post. Also, I have shared your web site in my social networks!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.