Het is een rare periode, want echt is het nog “maar” 1 jaar geleden dat de achtbanen van de mantelzorgtrein, die allang geen trein meer was, langzamer gingen rijden, er hier en daar een bak gevaarlijk schommelde. De periode waarvan nu pas het besef binnenkomt waarom vrienden en vriendinnen zich enorm ongerust maakten over en om mij. Het duurde immers al zo lang. En velen weten het moment te benoemen waarop alles niet meer haalbaar is en men dreigt in te storten.
Dankbaar voor alle vriendschappen her en der op het grote www of heel dichtbij, dat zij er voor me waren en nog zijn want dat het een jaar wordt met emoties is mij wel duidelijk.
Iemand zei: “eerst maar eens de 4 seizoenen.”
Een ander zei: “Je gaat nog diverse moeilijke momenten krijgen.”
Iemand zei….het is tijd om vooruit te kijken :-).
Ik neem mee wat me gegeven is door mijn ouders, de liefde en een groot hart, de kracht en moed van mijn grootouders waarbij “recht je rug en doorgaan” van mijn Oma Diene mij de jaren door heeft geholpen.
Alles van afgelopen jaar ga ik verzamelen om zo tot een boek te komen. Een boek over 23 jaar samenwonen met je ouders, 7 jaar mantelzorgen en hoe overleef je in 1 jaar 5 verhuizingen, 2 crematies…..Rouwen er staat geen tijd voor, de ene keer is het er de andere keer minder.
Ik weet het, niet makkelijk, maar he…al wordt het voor mezelf…het is goed om te schrijven dat woorden hun weg vinden in helende werking van de ziel. Woorden die mij de weg vertellen als een staccato van 1 woord “begin”.
