Het huis wat ik 23 jaar geleden kocht, groot genoeg om het te delen met mijn ouders. Fijne ruimtes, ik hoor mijn vader nog zeggen: “ ohh wat een fijne slaapkamer, een groot raam en uitzicht op de tuin als je de gordijnen open doet” , waarna hij vervolgens zacht zegt:” wat zou ik hier graag slapen”. Voor mijn gevoel heeft hij toen de kamer al ingericht met bed J.
De fijne hobby kamer annex logeerkamer, waar in het begin nog wel eens iemand heeft geslapen, de laatste jaren niet meer. Toch heeft mijn moeder op die kamer hele dagen en soms nachten legpuzzels gelegd.
Mijn domein de zolder, waar ik fijn heb geslapen, mijn schrijven heb ontdekt waar menig traan is gelaten. Waar ik de laatste dingen de meest fantastische avonden heb gehad.
De meer dan fantastische woonkamer, met veel licht, uitzicht op een tuin die met liefde door mama en papa zijn aangelegd in de goede tijd, een fijne keuken waar koken een hobby is geworden.
Een huis voor drie mensen erg fijn en voor mij alleen in alle opties, veel te groot.
Op 1/9 betreed ik nog voor de laatste keer het huis…nog één keer alle kamers door, met de nieuwe eigenaar. Nog 1 keer alle emoties doorlopen..nog 1 maal de deur dicht trekken. De notaris afhandeling, ik zie er tegenop als een berg. Ondanks het er tegen opzien, kan ik zeggen:
’t Waren 23 jaren waarvan het overgrote deel groot geluk was, groots en immens geluk.
Zoals ik vaak zeg:
“Zonder heden is er geen verleden en geen toekomst”.
Maar op 2/9 woon ik definitief in een fijn appartement wat al helemaal mijn plekje is.
Dankbaar voor wat geweest is, uitzien naar de toekomst…mijn toekomst..nieuwe momenten koesteren van een droom…
Zonder verleden is er geen heden en zonder heden is er geen toekomst..
Liefs E.
