Rouwen en werk en doorleven….hoe ik het doe …geen idee de bubbel is minder. Ik beleef de wereld weer er vallen me weer dingen op, maar het gemis is er wel, immers 23 jaar samen een huis delen met je ouders is niet iets wat zomaar uit te gummen is. Dan praat ik voor het gemak even niet over wat je zoal deelt in die periode.
Nee met mijn levenslust is even niks mee, ik lach heb humor, praat wel en heel soms praat ik over. Ik merk dat het moeite kost om niet te praten over mam en pap of mijn vader en moeder…ik merk dat ik ze soms zo mis, zomaar op een avond of tijdens een muziekje. Het is zo kort en zo snel achterelkaar.
Rouw, geen idee Wikipedia zegt iets over missen van levenslust maar dat is het niet. Het is een leegte in je eigen comfortzone, die zo pijn doet die uit het niets lijkt te komen, of misschien is het wel sinds het moment van het gaat slecht tot het moment van overlijden latent aanwezig geweest en stop ik het weg omdat er nou eenmaal heel erg veel rationeel gehandeld moest worden in een enorme korte tijd. Een periode waar weinig tijd was voor werkelijke emoties. De tranen ze waren er wel op sommige momenten..maar in deze dagen van herdenken en vieren, 4 en 5 mei, lijkt het of de emoties boven drijven. De liedjes, de stiltes, de programma’s, mijn ouders waren verbonden met de oorlog op zoveel vlakken, met zoveel momenten in en uit hun leven. Tranen ze zitten hoog, toch is het goed om stil te staan bij die tranen, want rouw is een traan en een lach. Rouw is voor een plekje zoeken in mijn hart waar emoties, liefde en tranen samenkomen in een bubbel van transparantie zodat ik altijd naar binnen kan kijken en kan zeggen…laat maar “het is goed zo”..
Het is goed zo,
Tot straks,
Hallo mam ik ben er
Hoi pap hoe is het..
Woorden, zinnen die ik niet meer kan zeggen maar de zaterdagen blijf ik vullen met fijne dingen. En weten jullie met mij komt het goed. Rouwen zit niet in kleding of tranen..Rouwen is een plek vinden daar waar het goed voelt.
Dag..mam en pap….voor altijd in mijn hart..
Tot laterssss
