Iedereen weet wel dat ik altijd naar Frankrijk op vakantie ga met veel liefde. Toch heb ik zo een lijst met wensen en steden waar ik wel naar toe wil. Een van die landen is zoals heel veel mensen Amerika en dan met name New York. Nee niet een georganiseerde reis, nee zo een dat je alleen gaat en NY verkent op jouw manier, zoals ik steden in Frankrijk ook verken, de winkelstraten en dan de straten erachter “waar het leven zich afspeelt” waar de meest fantastische restaurantjes zitten. Zo staat ook eigenlijk Marrakesh ook op mijn lijstje. Een van de steden in een deel van de wereld waarvan ik denk gaan of niet. Het lijkt mij de stad van geuren en emoties die zoveel anders zijn zoals wij hier leven. De kleuren van Marrakesh spreken me aan. Net als de keuken en de mensen.
En nu…gister na een fijne buurt BBQ zette ik de tv aan, na alle wijn en lekker eten kwam het nieuws binnen, Marokko was getroffen door een aardbeving. De beelden ik werd er stil van heel stil, mooie gebouwen, de mensen op de straten en dan ook het immense verdriet van mensen die dierbaren hebben verloren. Stil kijk ik de beelden en besluit te gaan slapen. Vanmorgen, de zondag is voor ontbijt op bed ja ook als je alleen bent kun je het fijn maken voor jezelf- is er een programma over Marokko. Deskundigen, burgemeesters en presentatoren bespreken Marokko, de man met de meeste impact op mij is de meneer van een stichting die kunnen helpen als het land erom vraagt, want zo zijn de afspraken gemaakt. Beelden van lokale bevolking die zoeken naar familieleden, biddende mensen in de open lucht, het raakt me.
Net log ik in op de laptop en lees de volgende blog: https://embracemarrakech.org/ ik vraag aan mijn neef of bij de familie van zijn vrouw alles goed is. Als antwoord krijg ik, ja maar we hebben wel de Embrace Marokko opgezet met een aantal vrienden. Op dat moment besluit ik te gaan bloggen, want naast alle grote organisaties is dit een privé initiatief en ik kan niet anders dan dit steunen op welke wijze dan ook. Mijn neef verteld dat er al vrachtwagens met hulpgoederen uit België vertrekken naar de getroffen gebieden.
Dus mocht je wat over hebben en nee er is geen minimum bedrag en ook geen maximum bedrag ingesteld, alle beetjes helpen, je zakgeld, je flessen geld of gewoon die euro die je kunt missen. Vroeger zeiden de mensen als iedereen iets geeft, dan geven kleine beetjes heel veel, en in die tijd hadden mensen het echt ook niet breed. Maar hoe fijn zou het zijn dat we met zijn allen de mensen in het deel wat getroffen is echt kunnen helpen zodat juist zij geholpen worden met wart nodig is , naast de verwerking van het missen van dierbaren en geliefden.
Dus geef en heb lief….vandaag is het hun nachtmerrie en morgen kan het zo maar de jouwe zijn……
Liefs E.
** en ja ook gedoneerd omdat sharing, caring is voor een ander **
