Ik was ergens blijven slapen na een avond uit. Gezellig gegeten wijn erbij, dus slapen was het meest veilig ;-). Leuke gesprekken een avond die fijn en bijzonder was in alle opzichten. Knus ook wel, iemand die voor mij kookte en een glas drinken inschonk, bizar wat een woord verzorgen en zorgen voor ook een andere context heeft en dat ook ik daar van kan genieten.
Dus ergens na lange diepgaande gesprekken met behoorlijke psychologische diepgang, het bed opgezocht. Dus met een goed gevoel in slaap vallen en diep slapen na een drukke week met de bijzondere film The Childrens act met Emma Thompson en hectiek op het werk.
Ergens ging er een buzzer van een telefoon, was het de mijne…geen idee wat er gebeurde met wel…van een diepe slaap naar “ik moet ..ik moet en ik moet…” in alles waren de registers van nog niet zo lang geleden opgetrokken…nee niet één maar veel meer registers. De telefoon werd opgenomen en er volgde een gesprek. Ik lag op mijn zij en probeerde met man en macht alle registers ook weer dicht te klappen. Ik merkte dat er tranen hoog zaten en schoof ze aan de kant, niet nu niet hier en merkte dat het rustig aan beter ging met me.
Op de vraag: “jij staat gelijk aan”….kon ik dan ook met rust antwoorden dat ik dat idd ben als ochtendmens, dus ook in de weekenden, soms draai ik me om maar meestal ga ik eruit en zorg dat mijn zaterdag een fijne dag wordt hier of daar en laat mijn auto en intuïtie de weg vinden op de snelwegen.
Nog een tijd surfen op het net, in mij was onrust in rust, rennen weg….weg naar de veiligheid van mij auto, mijn muziek mezelf hervinden …de rust weer ervaren.
De rit naar huis rommelig op de weg, veilig en wel de auto geparkeerd, gelukkig iedereen was al weg dus kon ik zonder een mens tegen te komen mijn appartement bereiken. Alles weg gezet, mezelf aangekeken en een douchte genomen, daarna boodschappen en bloemen halen en de stad door.
De boekwinkel, mijn tijdschriften halen en wel of geen boek…helaas klikte het niet…dus lekker naar huis…brrrr kouddd heel koud dus cv een tandje hoger en mijn bed opzoeken.
Daarna even gepoetst in huis, de handwas gedaan en even bellen met een lieve vriendin die het snapt als geen ander “partners in crime” zijn we op een manier die ons samen een energie geeft. He dat deed goed, uitgaan? Nee, ik blijf thuis beetje niks beetje netflixen of een film.
Mijn registers zijn ingevouwen, rust in mijn hoofd en hart. Maar het drukte me wel even met de neus op de feiten dat elk onverwachte gebeurtenis, of het de ambulance is met gillende sirenes of een telefoon op een onmogelijk tijdstip genoeg los kan maken om me compleet in energie uit te vloeren. Dat rouw altijd onverwacht komt…het goed is maar ik het niet altijd wil of kan uitleggen op dat moment. Dat ik mijn tranen en verdriet ook niet met iedereen wil delen….
Ik…voel me vrij…en dat is groot goed. Blij met het appartement wat mijn safe heaven is.
Mag je het betreden dan heb je een plekje in mijn hart gewonnen.
Liefs Erna
