Hallo ik ben er, ik ben zo terug of tot morgen…

De eerste 4 maanden van de stoppende mantelzorgtrein:

Op 19 januari van dit jaar, verhuisde mijn moeder naar een appartement in een verzorgingstehuis.

Op 22 februari verhuisde mijn vader vanuit het ziekenhuis naar een kamer in een verzorgingshuis.

Daarna ging het sneller dan ik verwacht had, sneller dan mijn hoofd en hart konden draaien…

Op 27 april is mijn vader na een week ziekte overleden, volgde een uitruiming van zijn kamer. Vrijdag 31 maart zou hij 89 jaar zijn geworden de dag dat mijn moeder ziek werd. Op 1 april  heb ik afscheid genomen van mijn vader.

Op 14 april was mijn moeder zo ziek zo naar dat de arts is gebeld. Na een fijn gesprek met mijn moeder en de arts en verpleging is besloten mijn moeder op morfine te zetten om de 6 uur. Zaterdag 15 april kwam ik bij haar in de ochtend en het was niet grappig meer, ze had enorme pijn, de dag door geworsteld en toch vaak naar haar toe, ‘s middags was de verpleegkundige het met me eens dat het zo niet kon, de arts werd gebeld en er werd morfine opgehoogd naar om de 4 uur en gelijktijdig werd een vlindernaaldje in haar andere been gezet voor Dormicon, een sedatiemiddel, zodat ze met minder pijn een rustige slaap zou hebben en het uiteindelijk op een vredige manier tot het einde zou leiden.  De paasdagen waren dan ook vreemd, geen honger, geen trek, vaak naar mam, zorgen makend en al pratend en muziek luisterend de dag door.

Maandagmorgen om 05.45 uur werd ik zelf misselijk wakker en kon net de toilet halen. Wassen, aankleden en naar mam om nog een uur tegen haar te praten dat het goed was zo, dat ze los mocht laten, dat het met mij wel goed zou komen. Vroeg was ik op mijn werk, het was rustig. Om 11.15 kreeg ik knallende hoofdpijn en werd heel licht in mijn hoofd. Even later begonnen zomaar uit het niets tranen te stromen en ik voelde me heel slecht toen mijn leidinggevende iets vroeg. Ik begreep niet wat hij wilde noch bedoelde en de vraag kwam niet binnen. Oh wacht ik kom naar je toe. Pratend over de vraag en hoe het ging belde mijn collega dat mijn mobiel 2 x af ging. Ik belde het verzorgingshuis en hoorde dat mijn moeder was overleden. Op dat moment stortte ik in. Niet een beetje nee echt instorten.  Door mijn collega’s ben ik naar het verzorgingshuis gebracht. Aangekomen op de afdeling werd ik gelijk opgevangen en zijn we naar mijn moeder gegaan.

Vredig lag ze daar, wel schrikken hoor, maar het was goed zo, je zag het aan haar. Ook de verpleging was het er mee eens. De arts werd gebeld, immers het schouwen moest nog. Overal bij geweest, dus daarna https://www.yarden.nl/

gebeld, immers het overlijden melden moet je zelf doen. Daar alles van pap nog vers is gevraagd naar dezelfde uitvaartleidster en die belde eigenlijk gelijk terug. Een afspraak gemaakt binnen een uur bij mij thuis. De tekst voor een kaart had ik al, niet makkelijk maar als je zelf schrijft is het passend bij de persoon en naar je eigen wens, het ophalen van mam en overbrengen geregeld, de enveloppen geschreven in een tempo van “heel snel” en samen met de uitvaartleidster de enveloppen gevuld, naar een post inname punt en toen naar het huis van mam om de mensen op te vangen die het overbrengen doen. Druk en hectisch middagje ja dat kun  je wel zeggen.

‘s Avonds kwam het besef een beetje, dat met het overlijden van mam ook alles stopt, van zorgen en zorgen om zorg en alles wat daar bij heeft gehoord. De dagen erna stonden in het teken van uitruimen en opruimen van het appartement. Ik heb de sleutels ingeleverd dat was het dan wel.

Vandaag 21 april hebben we in een informele sfeer afscheid genomen van mijn mam. Het was goed zo…

Dag mam, ik ga je zo ontzettend missen..

Nooit meer samen kijken naar:

Share Button