Vorige week een lang weekend, heerlijk na een verhuizing van mijn moeder van een tijdelijke plek naar een vast stekkie waar ze rustig kon wonen. Vrijdag eindelijk 17 uur en naar huis. Gezellig was het niet echt want als je 2 stoelen uit een woonkamer haalt is het eigenlijk gelijk saai in huis. Dus beetje geschoven heen en weer, toen ging het wel weer. Zaterdag even samen met mijn vader bij mam langs. Lastig die had een hele slechte dag waarbij woorden en letters elkaar niet konden vinden. We zijn kort gebleven om haar de rust te geven wat ze dan nodig heeft, onnodig plagen met woorden en antwoorden is dan niet zo nodig.
Met mijn vader op pad voor een nieuwe stoel. Tja en dan gaan smaken niet gelijk op en vond ik eigenlijk wel dat hij liep te rennen. Hij vond van niet dus uiteindelijk maar bij http://delifrance-lelystad.nl
een heerlijk broodje gegeten. Thuisgekomen nog even lekker tv gekeken en gekookt. ‘s Avonds een super fijne avond met de geweldige serie http://www.imdb.com/title/tt5137338/
nu weet geloof ik iedereen wel dat ik van kostuumdrama’s houd dus deze is meer dan mooi.
De nacht was onrustig, slecht slapen en een vader die rommelde op de eerste etage.
Zondagmorgen 7.15 de wekker ontbijtjes maken en dan pap wakker maken. Nou ja die was heel diep in slaap, dus gezegd doe rustig aan en dan kom je maar naar beneden. Immers ik ben er toch ook om de thuiszorg op te vangen.
Ik ben beneden als er erg veel lawaai is boven. Ik ren de trap op (niet handig boven de 50) en zie mijn vader compleet ontredderd voor de wasbak staan. Eigenlijk krijg ik een slecht gevoel een gevoel dit ken ik en heb ik al eens meegemaakt. Ik zie weer een man onderweg naar https://nl.wikipedia.org/wiki/Bloedvergiftiging
Na 15 minuten heb ik met mijn vader een stukje van 2 minuten overbrugd naar een bed. Doodmoe gaat hij liggen en ik ren naar beneden voor een telefoon, zet de voordeur op een kier, om dan 112 te bellen. Asgrauw is hij en beweegt nauwelijks. Fijne mensen van de 112 zowel de centralist als de mensen die met de ambu komen.
Gelukkig ziet men dat ik niet voor niks heb gebeld en hij echt meer nodig heeft dan een paracetamolletje. Dat wij liever niet meer willen bellen en graag zelf oplossen wordt ook begrepen. Immers uiteindelijk wordt pap niet beter in zijn terminale stadium maar er is ook iets van comfort bieden.
In het ziekenhuis blijkt dat hij een uriesepsis heeft nog net geen sepsis, dus aan de antibiotica en mag hij blijven. Een week waarin ik rust vond, me opsplitste in : werken, slapen, op bezoek bij mijn moeder en vader, gegeten voor de tv met een fijne film 🙂 uit de jaren ’80. Oh welke, De macht van een vrouw, het eerste deel van een pracht serie aan boeken waarvan er een paar verfilmd zijn. Rust in onrust. Afgelopen vrijdag mocht ik hem ophalen uit het ziekenhuis. Gaat het goed? nee niet echt. De man is moe, heel moe wil niks en gaat tot mijn grote verbazing ‘s middags naar bed.
Vandaag heeft hij hoogrode blossen op zijn gezicht en zit tv te kijken. Ik hoop zo dat het even rustig blijft. Maar veel vertrouwen heb ik daarin niet. Daarvoor is mijn referentie kader te groot.
De week was er een van een achtbaan met vierkante hoeken voor mijn gevoel. Hoe lang duurt het voor er iemand uitklapt??
