Het was echt maar één zin, de zin die me in fracties van seconden terugbracht naar het moment waarop je je moeder werkelijk herinnert als de dag van gisteren. Voor mij was dat het fotomoment met mijn nieuwe lakschoenen en witte gebreide kniekousen. Ja met rokje en al voor de foto .
Een zin van een medebewoonster in het bejaardenhuis waar mijn moeder verblijft. Welke zin vraag je je af? Ik hoor het je denken.
De zin “Ik kan er niet tegen, want ik heb je moeder zo anders gekend”. Die ene zin, want wat is kennen???
Die zin bracht me dus terug naar toen en langzamer weer naar nu het heden. Waar de eens zo sterke vrouw stond zit nu een lief mens in een rolstoel of stoel. Sterk is ze, alles gaat door op karakter en de kracht die ze nog heeft. Hoe goed ik mijn moeder ken? Heel goed, we delen een huis als 23 jaar, samen met mijn vader. Dus beide ken ik als mijn broekzak.
Ik ze achteruit gaan, de een sneller en anders dan de ander. Ik zie ook wat jij niet ziet, immers wat is een paar weken op een heel leven.
Die ene zin zette de tijd stil in Frankrijk, waar we het samen zo onmetelijk fijn en gezellig hebben gehad. Een tijd waar ik met enige weemoed aan terugdenk en me net bedenk dat ik daar naar toe ga als het kan. Zodra de zorgen over zijn, loop ik nog een keer Memorylane. Samen in gedachten over toen.
Liefs E.
