Verdriet,
Zomaar acht letters niet meer en niet minder en toch is een beladen woord. Net als de foto, de afgrond, beiden zo dichtbij en zo veraf.
Acht letters, het woord verdriet. Nee niet verdrietig, echt verdriet, hoe was het, hoe werd het heel kort en nu ben je verder weg dan ooit. Ingepakt door iemand die ook ziek is net als jij.
Hoe ik hier mee om moet gaan weet ik niet. Wil ik er mee om kunnen gaan?? dat vraag ik me nu al uren af, nu pas is er me-time want je mag dan doen alsof we niet meer bestaan, je man, mijn vader, je weet wel die meneer waarmee je toch echt al 57 jaar bijna getrouwd bent, heeft het namelijk ook moeilijk mee. Prima dat je laag praat over hem en mij, maar zoals ik al vertelde stel dan ook je patroon maar bij.
De gevleugelde woorden van je zijn: “een ieder is zelf verantwoordelijk voor het leven wat hij/zij leidt”.
Prima dat ga ik nu doen. Tomeloos verdriet, opvangend verdriet van mijn vader die dit niet verdiend heeft. Verdriet om wat ik zie en ontkent werd..ja tot vanavond iemand zei dat het een probleem was. Ik ga niet praten. Ik ben het namelijk een beetje zat. Waar ben je, ik zoek je op, maar ik kan je met de beste wil niet meer zien als “mama”.
Ik zal er slechts zijn 1 x per week voor de was. Ik zal zorgen voor dingen die nodig zijn. De rest is weg, voorgoed. Je bent voor de zoveelste keer op zielen gaan staan van mensen die om je geven.
Dag zwaai…ik laat mijn verdriet hier …tot die dag..die ene dag ooit..
