Zo maar een foto voor velen, voor mij een dankbare herinnering. De laatste vakantie met mijn ouders waarin niks onmogelijk was. Fietsen, wandelen, samen koken en eten. Uit eten en wat was het fijn de vakantie in Limburg. Het park waar ik zelf nooit meer naar toe zal gaan om de emoties die in mijn hart zijn geëtst niet open te laten gaan. De emoties zitten daar goed, de traan viel machteloos zijn weg zoekend over mijn wang.
Die ene foto in mijn herinnering op facebook die ik vandaag niet gedeeld heb. He, hoor ik je denken maar jij deelt bijna alles…bijna inderdaad maar dit is een foto…zo speciaal..zo intens genietend van alles. Dus alleen van en voor mijn ogen.
Wat is er zo bijzonder aan de foto? De synergie die er toen was tussen twee mensen die me dierbaar waren/zijn, die heb ik echt maar op heel weinig foto’s terug gezien. De communicerende houdingen zonder aversie of iets anders waar ik te veel van heb gezien.
Fietsen, toen door een bos waar zoveel tamme kastanjes stonden, dat mijn vader begon te vertellen dat hij toen hij klein was en zijn papa nog leefde, ze kastanjes gingen zoeken, samen op de fiets. Hoe ze samen hun schat voorzichtig boven de schouw legden, boven de haard, zodat ze konden drogen. Ik zie beelden van toen en dat moment 10 jaar geleden waar mijn vader een kommetje bovenop de radiator zette om de kastanjes die hij zo zorgvuldig had gezocht, te laten drogen. Ik zie zijn gezicht vertrekken in emoties in fracties van secondes.
Mijn ouders …toen en de laatste jaren voor 2017…bizar hoe dingen veranderen. Een ding veranderde nooit de passie waarmee mijn vader iets deed….
Pap soms mis ik je meer dan ik ever zou kunnen bekennen…de kastanjes zijn er bijna weer…mss ga ik er wat zoeken om in een vaas te doen, herfst in huis. Jij zou het prachtig vinden…
Was het een jaar van wow…nee dat was het niet, immers Corona ofwel Covid 19 nam de wereld in beslag. Zowel op het media vlak als vakanties, de dingen die het leven leuk maken en die een onbevangenheid vereisen.
Al drie jaar genoot ik van mijn herwonnen vrijheid na de zorg voor mijn ouders, nooit heb ik het zorgen gezien als een lockdown, maar de bank was mijn plekje, zodra ik de laptop pakte was er “oorlog” lagen er boeken scheef was er “oorlog”…op het werk in die tijd was het onrustig…en nu hebben we covid 19 en is de hele wereld onrustig en in opperste staat van paraatheid.
Ooit zong de Jazz Politie een liedje “ze staan klaar de laarzen zwart gepoetst”…hoe waar want er lijkt een nieuwe versie van de NSB te zijn opgestaan, die van “vier jij een feestje dan bel ik, ben je met meer mensen in huis dan bel ik, draag jij geen mondkapje ik bel….doodeng daarbij lijkt het een kwestie van tijd voor de vlam letterlijk in de pan slaat ergens in de wereld.
Ik ben single, niet altijd even “happy” als ik wel zou willen zijn. Niet altijd happy met mezelf maar overall fijn lekker. Mijn lockdown van een paar jaar geleden doet me meer dan ik wil toegeven…nu kan ik weg en wil ik niet weg…duik ik het liefst onder in mijn huisje in mijn veiligheid…genieten jazeker met vlagen en momenten dat het me allemaal geen zier kan schelen. Want eerlijk als je als een soort van remie over de wereld dwaalt….je wereldje klein wordt ( ik had en heb me zo voorgenomen het mag nooit meer zo klein worden als toen) hoe ga je dan om met die emotie.
Ik heb ontdekt, dat ik doorgedenderd ben in een moordend tempo, na het overlijden van mijn ouders, dat ik nu misschien pas tot rust kom en dat alle emoties die daar bij komen kijken in mijn huis horen en bij mij, dat ik die emoties niet kan en wil delen, omdat ik bang ben dat men het niet snapt maar zegt : “joh t komt goed …of iets in die trant”. Het hoort bij een stukje rouw waar ik 3 jaar geleden geen tijd voor heb genomen noch gekregen…doordoen was het advies….
Ik ben ik, een knokker, ik denkt te snel, ik denk in beelden en ben hsp..dus voel veel meer dan mensen beseffen. Veranderende houdingen ik merk ze en kan er niets mee omdat ik geleerd heb in al die jaren niet alles heeft betrekking op mij.
2020 dit jaar mag uit mijn balboekje…en als covid 19 niet gewoon ergens naar toe gaat waar de zon niet schijnt…en mij en de hele mensheid “het voor eeuwig onbevangen ” afneemt, dat je alles in je vrije tijd moet gaan plannen…dan weet ik nog zo net niet of het leven wel zo prettig dan wel aangenaam is…Voorlopig ben ik als single misschien wel t beste af…mijn bubbel is klein en lijkt oneindig klein te worden…vroeger nam mama mijn vrienden en vriendinnen af, ze pikte ze in…nu hebben we covid 19 die pikt alles in wat het leven leuk maakte. En dan laten we de hele politiek er maar niet bij betrekken want een virus stoppen….ik heb daar zo mijn ideeën over…de toekomst zal uitwijzen wie dit geflikt heeft want alles komt ooit uit…
Dus de kerstboom staat, mijn weekend met kerst redelijk gepland….dus kom maar door met sneeuw en vrieskou 🙂 dat maakt blij…het knisperen van vers gevallen sneeuw samen met de vrieskou…
Als ik een wens mag doen…
Alvast fijne feestdagen en een super goed 2021 dat wensen uit mogen komen en dat het leven leuk wordt 🙂
Kan één zin zoveel emotie losmaken in een mens, emoties waarvan je zelf had gedacht, ik heb dit een plek gegeven. Niets is minder waar, al eerder schreef ik de blog Rouwen vlak na het overlijden van mijn beide ouders in een korte tijd na elkaar.
volg ik Patty Duijn, https://www.pattyduijn.nl/ , haar blogs en indirect daarin de blogs die zij deelt van anderen over uitvaarten, emoties en alle zaken die daar mee te maken hebben. Zo ook van de week een blog van een uitvaartbegeleidster, die haar moeder had verloren en hoe ze de uitvaart had geregeld. In deze blog zegt ze: ” In de periode van afscheid nemen wil ik vooral dochter zijn en geen uitvaartbegeleidster”….. de blog is meer dan waardevol en mooi, hoe mooi en stijlvol passend bij de persoon die is overleden kan en mag zijn.
De zin die bleef hangen was voor mij ..”nog eenmaal dochter zijn.
Wat was is ik veel voor mijn ouders, natuurlijk was ik dochter, maar in de laatste jaren was ik alles behalve dat. Ik was er altijd dag/nacht als er weer gebeld moest worden met de instanties, die me dan weer wel als dochter zagen, de artsen die me een sparring-partner vonden in behandelingen, maar dochter was ik weer bij het afscheid.
Nog eenmaal dochter zijn de zin der zinnen …
Nog eenmaal dat alles doen wat een dochter met haar ouders hoort te doen, geen ziekte, gewoon onbekommerd leven zonder angst wat de toekomst zou gaan brengen.
Me terdege realiserend dat het moment dat ik me werkelijk dochter voelde…ooit was in een verleden in mijn jeugd. Misschien had het een doel, maar deze zin legde alles op zijn plaats. Onbezorgdheid kunnen en durven ervaren, wat zou ik graag nog één keer dochter willen zijn en doorpraten over het hoe en waarom, zonder dat er deuren dicht gaan, open en fair…..en ja ik zou graag een wandeling maken door de hoofden van mijn ouders zoals ook graag de artsen zouden willen.
Nog éénmaal een blog over dat rouw zomaar komt, het wordt minder, het lijkt te slijten of hoe je het ook een naam wilt geven. Vier seizoenen waren te kort om dingen helder te krijgen, uit te laten kristalliseren. Maar hé na 2 jaar is het tijd voor de toekomst.
De toekomst is van mij die bepaal ik zelf 🙂 maar nog eenmaal dochter zijn kwam even binnen. Wat doordraait in rondjes moet je een uitgang geven. Dus vandaar de blog 🙂
En dan gebeurt er iets wat je totaal uit je balans haalt, vandaar dat ik ook even niet geblogd heb.
Hoe belangrijk het is om balans te hebben in je leven, om je veilig en comfortabel te voelen met je eigen persoon en de omgeving waar je woont. Ik ervaarde het nadat de man van mijn beste vriendin zomaar – nee niet zomaar, maar hoe en waarom en met welk doel is in deze niet belangrijk- dit leven verliet. Leek het zomaar, was het zomaar geen idee en al wist ik het wel zou ik het niet delen hier noch ergens anders. Waar het omgaat is dat op het moment ik het hoorde, het was heel vroeg in de ochtend dat ik sms jes gemist had, immers mijn telefoon is geen noodlijn meer maar een aanvulling op mijn fijne leven :-). De sms jes waren verontrustend…dus ik appte met mijn duffe hoofd haar dochter “whatsup” …toen hoorde ik dat haar vader was overleden, ging bij mij het licht uit..letterlijk verdwaasd zoveel gedachten die in me op kwamen…werken, er naar toe, tollende gedachten die allemaal voorrang vroegen in mijn hoofd.
Ho ….stop…stil staan. Om wie gaat het en hoe dicht sta je erbij ??? Hoor je er op dat moment, waar moet je zijn. Automatisch gaf ik mezelf antwoorden …dat gesprek op het werk, daar moest ik zijn. Dus even alles gereset – klinkt makkelijk is het niet- en over tot de orde van de dag.
Wel mijn leidinggevende ingelicht welke impact dit op me had. ‘s Avonds door naar het huis van mijn vriendin,,,,bijzonder, veel verdriet en gek genoeg kon ik niet janken, wel troosten, daar schijn ik super in te zijn, en passant de bloemen op een vaas gezet en ergens weer naar huis gereden. Zo verliepen enige dagen…de datum van de crematie werd bekend…Uren stond ik te passen, warm weer, wat trek ik aan, uiteindelijk won de zwarte jurk het van alles..toch maar een shawl erbij, warm maar het paste goed ik voelde me er goed in.
Aangekomen bij de locatie waar de dienst zou zijn, trof ik mensen die ik kon en herkende, dit maakte de zware gang makkelijker. Echt makkelijk wordt een uitvaart nooit meer als je er pas 2 hebt gehad – het leek op dat moment pas- het was druk. De man van mijn vriendin was geliefd als mens, als vriend als collega als man en als vader en opa.
De speeches waren bijzonder en mooi…dat ik mijn petje afneem voor Miss D. die toch maar haar Opa roemde om wat hij voor haar was/is. De woorden van mijn vriendin en haar kinderen…ze kwamen binnen.
De muziek…altijd een dingetje maar deze muziek paste bij de lieve schatten zoals ik ze heb leren kennen.De muziek die je van te voren niet weet noch weet je wat een song of tekst met je zal doen…
Op de muziek van:
Op deze muziek ging ik stuk…de woorden, de tekst …het haalde me uit mijn balans, dus eindelijk kwamen de tranen…tranen van dieper verdriet, daar waar het leven door ging hield het voor sommigen op, zeker op dat moment op die dag.
Bijzonder dat woorden in je hoofd opkomen en je hart opent om er een sprankje hoop uit te laten….leven het leven leven…vier het leven, het leven houdt van je….ook op deze momenten waarin een x aantal mensen ook hun dierbaren herdachten en bij het samen zijn nadien ook zei werden genoemd en benoemd.
Het leven is te snel om lang stil te staan….maar toch lieve schatten …jullie F. zal gemist worden in alle dingen en stappen die jullie maken.
Met mijn balans zit het goed, het kostte even tijd maar he…mijn fundering is nadat het 2 jaar geleden bagger was, goed gemetseld en valt niet zomaar om :-).
Balans, hebben en houden, wankelen mag het attendeert je op het feit dat je mens bent met bijbehorende emoties.
Balans in mezelf terug vinden is me terug trekken in mijn paleisje met stapels tijdschriften en feel good movies en soms een avond uit.
Voor mijn vriendin en haar kinderen/kleinkinderen hoop ik dat er balans komt…enne zoals jullie er waren voor mij…mijn schouder is er anytime, anyplace …xxxxx
Ik was ergens blijven slapen na een avond uit. Gezellig gegeten wijn erbij, dus slapen was het meest veilig ;-). Leuke gesprekken een avond die fijn en bijzonder was in alle opzichten. Knus ook wel, iemand die voor mij kookte en een glas drinken inschonk, bizar wat een woord verzorgen en zorgen voor ook een andere context heeft en dat ook ik daar van kan genieten.
Dus ergens na lange diepgaande gesprekken met behoorlijke psychologische diepgang, het bed opgezocht. Dus met een goed gevoel in slaap vallen en diep slapen na een drukke week met de bijzondere film The Childrens act met Emma Thompson en hectiek op het werk.
Ergens ging er een buzzer van een telefoon, was het de mijne…geen idee wat er gebeurde met wel…van een diepe slaap naar “ik moet ..ik moet en ik moet…” in alles waren de registers van nog niet zo lang geleden opgetrokken…nee niet één maar veel meer registers. De telefoon werd opgenomen en er volgde een gesprek. Ik lag op mijn zij en probeerde met man en macht alle registers ook weer dicht te klappen. Ik merkte dat er tranen hoog zaten en schoof ze aan de kant, niet nu niet hier en merkte dat het rustig aan beter ging met me.
Op de vraag: “jij staat gelijk aan”….kon ik dan ook met rust antwoorden dat ik dat idd ben als ochtendmens, dus ook in de weekenden, soms draai ik me om maar meestal ga ik eruit en zorg dat mijn zaterdag een fijne dag wordt hier of daar en laat mijn auto en intuïtie de weg vinden op de snelwegen.
Nog een tijd surfen op het net, in mij was onrust in rust, rennen weg….weg naar de veiligheid van mij auto, mijn muziek mezelf hervinden …de rust weer ervaren.
De rit naar huis rommelig op de weg, veilig en wel de auto geparkeerd, gelukkig iedereen was al weg dus kon ik zonder een mens tegen te komen mijn appartement bereiken. Alles weg gezet, mezelf aangekeken en een douchte genomen, daarna boodschappen en bloemen halen en de stad door.
De boekwinkel, mijn tijdschriften halen en wel of geen boek…helaas klikte het niet…dus lekker naar huis…brrrr kouddd heel koud dus cv een tandje hoger en mijn bed opzoeken.
Daarna even gepoetst in huis, de handwas gedaan en even bellen met een lieve vriendin die het snapt als geen ander “partners in crime” zijn we op een manier die ons samen een energie geeft. He dat deed goed, uitgaan? Nee, ik blijf thuis beetje niks beetje netflixen of een film.
Mijn registers zijn ingevouwen, rust in mijn hoofd en hart. Maar het drukte me wel even met de neus op de feiten dat elk onverwachte gebeurtenis, of het de ambulance is met gillende sirenes of een telefoon op een onmogelijk tijdstip genoeg los kan maken om me compleet in energie uit te vloeren. Dat rouw altijd onverwacht komt…het goed is maar ik het niet altijd wil of kan uitleggen op dat moment. Dat ik mijn tranen en verdriet ook niet met iedereen wil delen….
Ik…voel me vrij…en dat is groot goed. Blij met het appartement wat mijn safe heaven is.
Mag je het betreden dan heb je een plekje in mijn hart gewonnen.
Het is een rare periode, want echt is het nog “maar” 1 jaar geleden dat de achtbanen van de mantelzorgtrein, die allang geen trein meer was, langzamer gingen rijden, er hier en daar een bak gevaarlijk schommelde. De periode waarvan nu pas het besef binnenkomt waarom vrienden en vriendinnen zich enorm ongerust maakten over en om mij. Het duurde immers al zo lang. En velen weten het moment te benoemen waarop alles niet meer haalbaar is en men dreigt in te storten.
Dankbaar voor alle vriendschappen her en der op het grote www of heel dichtbij, dat zij er voor me waren en nog zijn want dat het een jaar wordt met emoties is mij wel duidelijk.
Iemand zei: “eerst maar eens de 4 seizoenen.”
Een ander zei: “Je gaat nog diverse moeilijke momenten krijgen.”
Iemand zei….het is tijd om vooruit te kijken :-).
Ik neem mee wat me gegeven is door mijn ouders, de liefde en een groot hart, de kracht en moed van mijn grootouders waarbij “recht je rug en doorgaan” van mijn Oma Diene mij de jaren door heeft geholpen.
Alles van afgelopen jaar ga ik verzamelen om zo tot een boek te komen. Een boek over 23 jaar samenwonen met je ouders, 7 jaar mantelzorgen en hoe overleef je in 1 jaar 5 verhuizingen, 2 crematies…..Rouwen er staat geen tijd voor, de ene keer is het er de andere keer minder.
Ik weet het, niet makkelijk, maar he…al wordt het voor mezelf…het is goed om te schrijven dat woorden hun weg vinden in helende werking van de ziel. Woorden die mij de weg vertellen als een staccato van 1 woord “begin”.
December, morgen is het 1 december en lijken de dagen zwaarder te worden, langer te duren, ben ik graag thuis en ga ik graag weg. Dubbel dus waarin alles te maken heeft met gezelligheid en terugblikken en vooral /alle kerstliedjes.
Ik heb het gezellig, kan niet anders zeggen dan volmondig ja. Een fijn huis, ingericht zoals ik het graag wenste, lieve vrienden en vriendinnen, al komen ze niet allemaal bij me over de vloer, immers daarin blijf ik redelijk voorzichtig.
De komende maand dus een van de kerstboom opzetten, met gemixte gevoelens, immers de boom stond voor papa die zo genoot van de lampjes, mam van de kerstballen en de sfeer. Terugdenkend aan van de zomer met de verhuizing hoeveel dozen kerstspul ik niet weg heb gedaan…misschien te veel, misschien te weinig..Maar het is tijd voor mij sfeer, dus heb ik wel zin in de boom maar moeite om te beginnen. Dus de eerste keer als een zombie door een kerstshow bij de Intratuin om verdrietig thuis te komen, binnenkomen en me omdraaien om gelijk weer in de auto te stappen met tranen. De tweede keer ging beter, een bord gekocht met diverse kaarsen en een gouden slinger voor in een pot met lampjes, rode bessen takken voor tussen gouden takken met lampjes. Blijer ging ik naar buiten, met toch weer die gemengde gevoelens, maar geen tranen gelukkig.
En dan als je denkt dat je alles hebt gehad, dat je meent dat het wel gaat, zijn er zomaar tranen en een gevoel van onmacht. Soms is een liedje wat voorbij komt of een moment genoeg.
en ook de muziek van McLeods Daughters raakt me tot in mijn hart
Hallo December, blij dat je er bent ik kan 2017 afsluiten, want hoe anders zal het zijn deze maand.
Mam en Pap, ik mis jullie deze maand,,,maar echt ik ga het redden,,,mijn stapel tijdschriften, fijne boeken en mooie films…ik en kerst en oud-en nieuw moeten elkaar opnieuw ontdekken…en weet je …Dit jaar kan ik om 00.00 uur gewoon naar bed, alles dicht en slapen 🙂 geen onrust meer maar rust…en toch zal ik het missen…en zal de stilte me gaan overvallen… Ook dit maakt deel uit van een rouwproces wat begonnen is en ik er geen tijd voor had en kreeg.
2017 een bewogen jaar, de laatste loodjes even door…mijn nieuwe blog komt op 1 januari 2018….deze maand heb ik het druk met mezelf en alles een plek geven waar het hoort.
Half november en alles wijst erop dat Kerst voor de deur staat, immers als je geen kleine kinderen hebt, gaat Sinterklaas een beetje aan me voorbij, nee niet echt je kunt nauwelijks om de hoeveel heden drukwerk met aanbiedingen heen.
Kerst, vorige week nog dwaalde ik door een Intratuin langs alle schitteringen en ballen en hebbedingen maar meer dan dwalen heb ik niet gedaan. Kerst associeer ik nog steeds met gezelligheid, maar hoe anders ziet het er nu uit. Kerst iets met vrije dagen en hoe ga ik ze vullen of invullen.
Hoe zagen mijn kerstdagen er uit vroeger. Ik kan me uit mijn vroege jeugd herinneren dat we met zijn allen naar Oma en Opa gingen waar vaak ooms en tantes en kids ook waren. Later nodigde mijn ouders wel eens familie uit, echter de meest fijne kerstdagen waren later. Het samen gourmetten en het kijken naar fijne films waar we allemaal van hielden. De laatste jaren was het 1 dag iets speciaals en 1 dag boerenkool en een fijne wandeling en keken we voor de zoveelste keer McLeods Daughters.
Nu zijn er mensen die me uitnodigen heel lief of minder lief 😉 maar goed bedoeld. Echter in mijn hoofd heb ik Kerst ingevuld voor mezelf. Niet erg dat er niemand komt, een stapel boeken, mooie films zijn er vast op tv en anders is er Netflix 🙂 waar ik werkelijk van kan genieten.
Ik heb besloten dat deze dagen mijn flat hermetisch is afgesloten en ik onderduik , van bed naar de bank, samen met fijn eten en sweet memories en tranen want die zullen best vloeien. Verder een fijne wandeling ergens…strand of bos…dat maakt niet uit.
Vooralsnog is het november en zal ik eerst de kerstboom moeten gaan opzetten na 5 december. Om te wennen heb ik een kleine lampjesslinger los op een kast gelegd. Gewoon om te wennen aan het idee Kerst.
Kerst helemaal alleen…nooit stond ik er bij stil en nu zijn er mensen lieve mensen die allemaal gevraagd hebben wat doe je met de Kerst…vragen die ik niet geheel kan beantwoorden…niet meer dan ik hier beschrijf omdat die vragen iedere keer mijn ziel raken en daarmee een muurtje weghalen rond mijn hart en er tranen komen.
Tranen op dit moment zijn ze er meer dan de afgelopen maanden, het heeft ook met rust te maken, immers mijn huis is zo goed als af. Een vraag, een gerecht, waarom heb je….vul maar in het maakt dat mijn tranen losser zitten dan voorheen. Het raakt me en toch weet ik als geen ander “tranen zijn het schoonmaakmiddel voor je ziel” en ook weet ik dat het bij het rouwproces hoort. Maar he…wie kan je vertellen hoe alleen zijn voelt??? Niemand toch, dat gevoel zit in je zelf..dus die fijne boeken heb ik, eten uitgedacht niet ingewikkeld wel lekker…
En fijn…dat wordt het ..ik ga Kerst lieven met of zonder de lieve mensen die er voor me zijn..ook op afstand 🙂 blij met vrienden die vrienden zijn…blij met tranen omdat het mag en kan..maar lieve mensen het zijn mijn tranen en zal ze laten op momenten dat niemand ze ziet…
Op naar de Kerst..op naar het einde van het jaar….en wat zal ik mijn ouders in en met deze dagen missen…
Rouwen en werk en doorleven….hoe ik het doe …geen idee de bubbel is minder. Ik beleef de wereld weer er vallen me weer dingen op, maar het gemis is er wel, immers 23 jaar samen een huis delen met je ouders is niet iets wat zomaar uit te gummen is. Dan praat ik voor het gemak even niet over wat je zoal deelt in die periode.
Nee met mijn levenslust is even niks mee, ik lach heb humor, praat wel en heel soms praat ik over. Ik merk dat het moeite kost om niet te praten over mam en pap of mijn vader en moeder…ik merk dat ik ze soms zo mis, zomaar op een avond of tijdens een muziekje. Het is zo kort en zo snel achterelkaar.
Rouw, geen idee Wikipedia zegt iets over missen van levenslust maar dat is het niet. Het is een leegte in je eigen comfortzone, die zo pijn doet die uit het niets lijkt te komen, of misschien is het wel sinds het moment van het gaat slecht tot het moment van overlijden latent aanwezig geweest en stop ik het weg omdat er nou eenmaal heel erg veel rationeel gehandeld moest worden in een enorme korte tijd. Een periode waar weinig tijd was voor werkelijke emoties. De tranen ze waren er wel op sommige momenten..maar in deze dagen van herdenken en vieren, 4 en 5 mei, lijkt het of de emoties boven drijven. De liedjes, de stiltes, de programma’s, mijn ouders waren verbonden met de oorlog op zoveel vlakken, met zoveel momenten in en uit hun leven. Tranen ze zitten hoog, toch is het goed om stil te staan bij die tranen, want rouw is een traan en een lach. Rouw is voor een plekje zoeken in mijn hart waar emoties, liefde en tranen samenkomen in een bubbel van transparantie zodat ik altijd naar binnen kan kijken en kan zeggen…laat maar “het is goed zo”..
Het is goed zo,
Tot straks,
Hallo mam ik ben er
Hoi pap hoe is het..
Woorden, zinnen die ik niet meer kan zeggen maar de zaterdagen blijf ik vullen met fijne dingen. En weten jullie met mij komt het goed. Rouwen zit niet in kleding of tranen..Rouwen is een plek vinden daar waar het goed voelt.
